Benim de Almanya'ya gelmeden önce şartlarım çok iyiydi. İşim hem rahattı hem maaşı, ortamı iyiydi. Eşim yurtdışına dövizle çalışıyordu, üstüne döviz kazandığı için vergi muafiyeti de vardı. Annemin evinde kira vermeden oturuyorduk. Ne temizlik yapardık, ne bir mobilya kurulumu, ne tamir. Burada temizliği de, İkea kurmayı da, boru takmayı da kendin yapıyorsun. Benim konfor alanından çıktığımı idrak edebilmem 1 yıldan fazlasını aldı. Şu an 50 metrekare eve 1900 euro ödüyoruz. Eşim tek çalışıyor, ben iş bulamıyorum neredeyse 1 yıldır. 34 yaşımdayım artık çocuk istiyorum. Yapsam evde beşik koycak yer yok, beşiği koysam bana yer yok
Ama gene de geldiğime pişman değilim çünkü aynı sizin gibi düşünüyorum. Her şey para değil ya da bizim odağımız para değil. Yaya yolundan geçerken araba çarpar mı demiyorum, depremde kaçıncı günde bulunurum demiyorum. Organik diye aldığım meyve sebze markasında bile pestisit çıkmış haberini görmüştüm, burda onu düşünmüyorum. Burada da adaletin %100 işlediğini asla düşünmüyorum ama en azından otobüse benle binen adam katil midir diye de aklıma gelmiyor. Barınaktan kedi sahiplenmek istiyoruz adamlar evinin metrekaresine kadar bakıyor hayvan refahı için. Öyle ortamlarda yaşıyorlar ki benim İzmir'deki çok iyi olduğunu düşündüğüm veterinerin kliniğinde öyle ortam yoktu. Hayvana, doğaya verilen değer bile çok farklı. (Barınaktaki hayvanlar uyutulmuyor, sorabilecekler için)