iyi geceler kızlar, o kadar yalnızım ki, yalnız hissetmiyorum, yalnızım. annemi küçükken kaybettim, teyzelerimse iyiliğimi isteyen insanlar değil ya da diğer akrabalar. 10 yıllık ilişkim vardı ona bağlanmıştım çok fazla, aşık olduğum için değil yalnızlıktan tamamen. o da bitti berbat şekilde aylar önce. birinin dizine yatıp ağlamak istiyorum, ama bunu yapsam yarın öbür gün lafını yapacaklarını çok iyi biliyorum. çevremde bana masum yaklaşan tek bir insan bile yok birkaç arkadaşımdan başka ama arkadaşın yeri başka ailenin yeri başka. ailenin boşluğunu kimse dolduramıyor. çocukluğumdan beri insanlar hayatı yaşıyor ve ben izliyorum seyirciyim gibiyim. tek babam var ama babanın da insana bir sıcaklığı olmuyor. 14 yaşımdan beri durum bu şekilde. hayatta bir o yana bir bu yana yalpalanıp duruyorum ve gerçekten çok mutsuzum, destek al diyeceksiniz antidepresan kullanıyorum terapiye param yok şuanda. bu his nasıl geçecek ne yapacağım bilmiyorum da gerçekten. öyle içimi dökmek istedim iyice umutsuzlaştım. her kapı suratıma kapanıyor. yaşıtlarımdan kimse hayatım boyunca beni anlamadı anlayamaz anlayamıyor da, sistem dışıyım çünkü. gerçekten öksüz yetim olmak öyle büyümek sistem dışı olmak her şeyden önce bambaşka evrenlerde yaşıyor gibisiniz ve kendim gibi de kimseyi tanımıyorum. ve hayata artık uyum sağlayamamaya başladım. üniversiteye 2 yıl ara vermek zorunda kaldım okul değiştirdim geri döndüm vesaire, ve en önemlisi de annesizliği hayatımda aşamıyorum o boşluğu herhangi bir şeyle dolduramıyorum. en acısı da gerçekten sevgi aldığım verdiğim o sıcaklığı gördüğüm hiç kimse yok hayatımda. arkadaşlar bişeye pek fayda olmuyor çünkü dediğim gibi beni anlamaları imkansız. öyle içimi dökmek istedim işte dinlediyseniz tşkler