Hanımlar merhaba.
3,5 yıllık evliyim iki çocuğum var. Başından beri evliliğimdeki tek büyük problem kv oldu defalarca boşanmayı düşündüm ama eşim hep döndürdü. Artık dönmek istemiyorum ama bu kadın bende kaygı bozukluğu oluşturduğu için sağlıklı düşünemiyorum bu yüzden fikir almak istiyorum. Boşanmak istemekte haksız mıyım bilmek istiyorum. Çocuksuz olsam haklılık umrumda olmazdı ama çocuklar varken fevri davranmak istemiyorum. Eşimi sevmiyorum diyemem ama akıl sağlığımı daha çok seviyorum bu yüzden bitmesi gerekiyorsa bitsin kafasındayım artık. Hemen özetliyorum olayı.
Kv 60 yaşında, bizden uzakta memleketinde yaşıyor ve kocasından ayrılmış. Bekar Erkek kardeşiyle yaşıyor. Eşim dışında bir de kızı var o da bizimle aynı şehirde yaşıyor evlenip taşındı. Yani kv iki çocuktan da uzakta.
Evliliğimizi kesinlikle istemedi çünkü hızlı evlendik ve ona göre erkendi. Bu yüzden çok takılmadım şahsi bir şey yok diye ama evlenince olay kişiliğime saldırmaya döndü. Uzakta olmasına rağmen sık sık gelip kalmak istiyor bense istemiyorum çünkü bana defalarca hakaretler etti. Adil bir şekilde söyleyeyim ben de ona her zaman cevabını verdim hatta artık o kadar abarttı ki ben de ona hakaret etmeye başladım. Karşımda 60 yaşında değil 16 yaşında biri var sanki. Kısacası saygı duymuyorum ona ki başta sizli bizli konuşan saygıya çok önem veren biriydim ama beni de kendisi gibi mahalle karısına çevirdi. Zaten boşanma isteme sebeplerimden biri bu, bu kadın yüzünden oluştuğum kişiye inanamıyorum.
Daha iki ay önce gelmişti ikinci çocuğumun doğumuna (istemediğim halde). Bu arada eşim olacak adamı da asla affetmiyorum lohusa halimle benimle kaç kere tartıştı annem de gelsin diye benim annemin yanında. Hatta annem o zamana kadar hep damadını tutan beni fevri bulan annem ona çok sinir oldu lohusa kadınla bu kadar uğraşılmaz diye. Neyse gelmişti işte iki ay önce, şimdi hanfendi yine geldi.
Yahu daha iki ay olmuş ne diye geliyorsun haksız mıyım Allah aşkına? Anlaşabilsek neyse sürekli kavga ediyoruz ve zırt pırt gelmeye çalışıyor nefret ediyorum o kadının suratını bir daha görmemek en büyük motivasyonum ayrılmak için.
Pazar günü gelmişti pazartesi kavga ettik ve benim üstüme yürüdü. Yapabilse beni dövecekti düşünün ben de onu ittim birkaç kere. Yani saç baş seviyesine geldik ve hala burada düşünebiliyor musunuz? Beyinsiz oğlu da git diyemem o da benim annem modunda. Kadın bana beni yıldıramayacaksın gitmicem diyor hayatımda bu kadar yapışkan yüzsüz insan görmedim. O kavgadan sonra kaç kere defol git evimden dedim ya düşünebiliyor musunuz? Kafayı yiyicem. Günlerdir aynı evin içinde yüzüne bakmıyorum büyük kızım 2 yaşında arada onun yanına gidip geliyor salona o kadar. Akşam da oğluyla oturuyor bu yani. O kavgadan sonra eşime ya o ya ben dedi ben de dedim ki ben bu kadını bir daha görmek istemiyorum gerekirse boşanıcaz bitti.
Bunlar olurken eşimi soracaklar için özetleyeyim. Ne yardan geçiyor ne serden. Yani karımı çocuklarımı bırakmam ama anneme de gelme diyemem diyor. Yani hanfendi istediği sıklıkta gelebilir ona göre. Karım sinir hastası mı oldu anksiyete hastası mı oldu umrunda değil. Herkes birbirine alışacak boşanmayı falan asla düşünmüyor.
Tabi bu rezillikleri çeken kendisi değil niye düşünsün?! Ben boşanmak istiyorum artık o kadının suratını görmek istemiyorum buradan da fikir almaya geldim.