Muhtemelen son zamanlarda yaşananlar yüzünden birçok insanın psikolojisi bozuktur, fakat ben kendimi iyice bitik hissediyorum. Hayatım boyunca düzgün bir ailem olmadı, özellikle annem ile alakalı sorunlarım olmuştu belli yaşa kadar ben ona annelik yaptım diyebilirim, babam deseniz varlığı ile yokluğu bir. Şuanda annemle ilişkimiz daha iyi, torunlarına düşkün fakat ara sıra sorunları olmaya devam ediyor ve eskisi gibi olmasa da geçmişte yaptığı hatalar yüzünden bedelini ben ödüyorum. Eşimle iyi giden bir evliliğimiz var, vaktinde yaşanılan bütün sorunlarn üstesinden geldik, 2 sağlıklı evladımız oldu. Fakat küçüklüğümden beri yaşadığım ailevi sorunlar, insanların sebepsiz kötülükleri ve şimdilerde virüs gibi felaketler yüzünden hayattan iyice soğuduğumu hissediyorum. İzmir depreminden sonra ise derin bir çöküntüye girdim, o gün benim için travmadır. Geçmişin birikimi, sorunlu ailem, sağdan soldan görüp duyduğumuz korkunç olaylar ve şimdi de virüs yüzünden özgürlüğümüzün kısıtlanması. Çocuklarıma bakarken kendimi suçlu hissediyorum onları doğurup bu kadar mutsuz ve adaletsiz dünyaya mahkum ettiğim için. Karşılaştığım hiçbir sorun karşısında artık dik duramıyorum, kaçmak istiyorum. Hayatı, adaletsizliği ve en önemlisi insanların kötülüğünü sorguluyorum neden herşey bu kadar kötü diye. Benim gibi hisseden var mı? Üstesinden nasıl geliyorsunuz? Psikolojik yardım almak istiyorum, sizce fayda eder mi? Boğazım düğüm düğüm, en ufak şeyde deli gibi ağlayasım var fakat çocuklarıma, eşime yansıtmak istemiyorum. Yorumlarınız için şimdiden teker teker teşekkür ederim, hepsi benim için çok değerli.
