Aileniz tarafından fazla korumacı ve baskı altında mı büyüdünüz? Kaygılı ebeveynlere mi sahipsiniz?
Özgüvensizliğiniz ve "tek başıma oralara gitmekten korkuyorum" demeniz bana bunu düşündürdü.
Tek çare korkularınızın üzerine gitmek. Şu devirde kimse kimsenin kaşına gözüne aşık değil. Ağlamayana meme yok. Aile desteği alıyorsanız o da bir yere kadar. Parazit gibi yaşamaktansa bir an önce iş hayatına atılıp,pişmeniz en isabetli seçim olur sizin için...
Evlenirim,kocam bana bakar mantığındaysanız hiç tavsiye etmem. Erkek milletinin aşkına,sevgisine güven olmaz. Yarın öbür gün mutsuz olursanız,en azından kapıyı çarpıp çıkabileceğiniz bir güvenceniz olur elinizde,eğer çalışırsanız...
Ben ne mi yaptım? Üni.sonrası hiç görmemiş gibi nişanlandım,ardından evlendim,çocuk yaptım.( İyi ki oldular her şeye rağmen) Mutsuzluktan hasta oldum,dip gördüm. Sonra ani bi kararla silkelenip,35 yaşımda eşşek gibi kpss çalışıp,atandım. Benim gibi olun istemem. Söke söke atandım ama ne zorluklarla Allah biliyor. Gençsiniz. Çalışın,yiyin,için,gezin. Bunun için de adım atmaktan başka çareniz yok.
Aklınızı bir an önce başınıza devşirmeniz dileğimle...