unutmak büyük nimet gerçekten. keşke istediğimizi unutabilsek ama mümkün değil.
hepimiz bekar, evli hayatımızda buna benzer şeyler yaşayabiliyoruz, yani karşılaşmak istemediğimiz biriyle içiçe yaşamak zorunda kalabiliyoruz. siz kayınvalidenizle yaşamışsınız, ben öz babannemle yaşadım. sizin ispatınız var, bende o da yok. evden dahi kovuldum o kadın yüzünden. e ama şimdi yüzüne bakıyorum elini öpüyorum :) nasıl mı? Allaha havale edeceksiniz. ettiniz de muhtemelen. ama öyle bi etmek lazım ki, "nasılsa cezası görülecek, yanına kalmayacak, gani gani görecek" buna inanın. siz bu yaşatılanların cezasını cenabı hak kadar güzel veremezsiniz, veremeyiz. asıl sebep şu zaten, düşünüp sinirimizi bozup biz kendimize zarar veriyoruz farkındasınız değil mi? karşı tarafa hiçbişi olduğu yok. kendiniz için atın bu yükü üzerinizden. affettim diyin. kendinizi zorlayın buna, gerçekten affetmeye. kocanız için değil, kendiniz için. siz affettim deseniz de affetmeyecek biri var zaten :) buna kendinizi alıştırmaya çalışın. birden olacak bişey değil, zaman alıyo. ama o zamana değiyor, rahatlıyor ve üstünüzden bir yük atıyorsunuz. karşı taraf için değil, tamamen kendi rahatınız için bunu yapın. onları sevmek zorunda değilsiniz. sokaktaki insan namına evinize geldilermi ağırlayın o kadar. insanlık için, kocanız veya evliliğinizi kurtarmak için değil. bunun dışında hiçbir şeye zorlamayın kendinizi. eşinize zerre hak vermiyorum ama sizin mutlu olmanızı istiyorum. varsın o kendi için yapıyosunuz sansın, hiç mühim değil. babam da beni evden kovduğu için babannemle görüşüyorum sanıyor, öte tarafta görüşecez asıl haberi yok :) yani efendim, insan öööööööönce kendini düşünmeli. bu kadar :)
