Düşünceleriniz doğru..
Ama bir de şu yönden bakın.
Bebekler uyku arasında uyandığında, nasıl uykuya dalmışsa yine o pozisyonu arıyor.
Emerek uyuduysa emmek, sallanmak vs onu istiyor. Gece defalarca bunu yapmak anneyi de yıpratır, sürekli uykusu bölünen bebeği de.
Haliyle gece uyumamış bir anne gündüz depresif, verimsiz olur bu bebeğe de yansır, başlar bir kısır döngü..
Anneyiz.. Elbette uykusuz kalıcaz, fedakarlık edicez,cennet kolay kazanılmıyor :) ilk aylar zaten zor ama sonrasında birşeyler değişmesin mi...
Ben ikiz büyütüyorum, çok uykusuz kaldım, bebekleri karıştırdım, halüsinasyonlar gördüm, neler neler..
Ama hiç sallamadım,emerek uyuttum, pışpışladım omzumda.. Derken uyku eğitimi olayına girdik.
Kendimi onlardan mahrum etmediğimi düşünüyorum. Evdeki düzeni, kendi bakımları konusundaki düzeni sağlamak buna bağlıydı.bir uyku şekli bulmalıydık.
Hâlâ onlarla birlikte uzanır konuşur şarkı söylerim, sarılırız gıdıklarız, yatabiliyoruz birlikte de..
Bağlılıkla ilgili bir sorun yaşamadık, yaşamıyoruz.
Doğduklarından beri de konuşurum.anlasın,anlamasın her yaptığımı söylerdim onlara. "Şimdi altını açıyorum,birazdan uyku vakti gelecek vs"
O yüzden midir bilmem iletişime açıklar, çabuk konuştular.
Demem o ki, siz de haklısınız ama ben de :)
Biz onları kısa süre ağlattık ama onlara kendi kendilerine uyumayı öğrettik, gece uyansa da dönüp tekrar uyuyabilme becerisi kazandırdık bu anlamda mutluyum.
Ama sizi de eleştirmem asla, herkesin tercihi farklı elbette