Bugün benim için çok şükür guzel bir gündü. Ta ki 1 saat oncesine kadar. Esimle disardayik. Geziyorduk. Bir kadın gördüm, kucaginda kucucuk bebek
Dileniyor. Sordum yazik degil mi neden boyle gezdiriyorsunuz diye, bana dedigi tek sey : "Eşim askerde, kimse bakmiyor, mecburum"
Ve bu bebek daha 20 gunlukmus.. Aldim kucagima öptüm sevdim, kacirmak istedim resmen bir an. Kurtarmak istedim, öyle sevdim ki duramadim daha ve fazla gittim. Ama içim cok aciyor. O bebegin yataginda olmasi lazim, sicak evinde olmasi lazim, anasinin babasinin sefkatiyle guzel bir yuvada guzelce buyumesi lazim..
Bir de gözleri sapsariydi, belli ki sarilikti. Ne yapabilirdim ki, cok canim yanıyor. Benim olsaydi oyle iyi bakardim ki ona. Bogazim düğüm düğüm
Kadina da uzuldum. Gencecik, o hayati belki o secmedi. Bilemiyorum bu konuda bir sey diyemiyorum. Tek acidigim o 20 gunluk süt kuzusuydu. Oyle de guzeldi ki. Birakip giderken çok zorlandim..
Bunu buraya neden yazdim onu da bilmiyorum ama sadece paylasmak istedim, içimi dökmek istedim...