arkadaşlar,
uzun zamandır burdayım. hepinizle kardeş gibi oldum, her şeyi paylaşıyorum. o yüzden dün gece yaşadıklarımı da paylaşmak istedim.
biliyorsunuz bir süredir eşimle aramız kötü, ne yapsak tam düzelemiyoruz. düzelir gibi oluyor ama tekrar aynı kuyuya düşüyoruz. dün yine bütün gün tartıştık, eve de beş karış suratla geldi. halbuki ben onca tartışmaya rağmen, olsun düzelir diye yemekleri yaptım bekliyorum. geldi, odaya gitmiş yatmış. gittim yemek yiyelim diye kaldırdım, niye böylesin dedim. bayılacak gibi oldum, kötüyüm dedi. sofraya oturduk, her zaman siler süpürür, yemeği bile yemedi doğru dürüst. beğenmedin mi dedim, çok sigara içtim galiba, başım ağrıyor dedi. soda getirdim yemek yerine onu içti. ben yiyorum ama lokmalar boğazıma dizildi, ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. sonra kalktı sigara içmeye hazırlandı, geldi baktı ben kötüyüm noldu dedi. sorma ağlarım dedim, ağlama artık dedi. o öyle diyince boşaldı gözümden yaşlar tabi. ağlama diyor ama ne mümkün, tutamıyorum ki kendimi. o gitti sigaraya balkona. ben ağlayarak sofra topladım, bulaşıkları hallettim. yatana kadar pek konuşmadan öylece oturdum tv izledim o da pcde oyun oynadı her zamanki gibi. yatmaya gitti, yatağa gelecek misin dedi. gelirim dedim ama tabiki içimden gitmek gelmiyordu. yattık yine de. bir süre sonra uyudun mu dedi yok dedim, ağlıyordum çünkü. uykun var mı dedi yok dedim. uyumaya çalış dedi. ama ben gene iyice içlendim, ağlayarak kalktım salona geldim. nereye gidiyorsun dedi, peşimden geldi. ben ağlıyorum ama ne ağlamak... sarsılıyorum, titriyorum, yağmur gibi... o geldi ağlama dedi ama gittikçe kötüleştim artık bağıra bağıra ağlamaya başladım. o anda o da sarıldı bana ağlama artık nolursun ağlama diye o da ağlamaya başladı. bir süre o da ben de birbirimize sarılıp bağıra çağıra ağladık. onu hiç böyle görmemiştim, o kadar üzüldüm ki anlatamam. ve bunun benim suçum olduğunu düşünmek beni iyice mahvetti. sonra beni bırakma diye ağladım, gidecek yerim yok nolursun beni bırakma dedim. ben seni nasıl böyle bırakırım, ayrılmak çözüm mü bu halde seni nasıl bırakırım da iyi olurum dedi. sakinleştik o kadar ağlamaktan sonra, düzelelim, artık bu kadar yeter, elimizden geleni yapalım dedik. ona yine psikoloğa, evlilik terapistine falan gitmeyi önerdim. yine kabul etmedi, o kadar kötü değiliz, ciddi bir sorunumuz yok ki dedi... gittik bir süre de yatakta sohbet ettik ve uyuduk. ben nasıl bitmişsem 12 gibi ancak uyandım. tabi sabah kalkıp ona kahvaltı verip geri yatmıştım. bugün sanki başka biri olarak kalktım. hep onu anladığımı onun için de üzüldüğümü sanıyordum ama böyle olmadığını onu ağlarken görünce ancak anladım. ve anladım ki ben sağlam durmazsam o hiç duramayacak. yani sözün özü iş gene bana kaldı, bu sefer daha kararlı olarak ayakta durmaya çalışacağım. ve ikimiz için de bu yükten kurtulacağım. umarım bir daha eşimi hiç ağlatmam. siz de desteğinizi ve dualarınızı eksik etmeyin ne olur. sırf bu yüzden evliliğimi kaybetmek istemiyorum. okuduğunuz için teşekkürler...