yaklaşık 1.5 sene önce evlendim. düğünüm çok güzel geçti. cinsellik ve ilk gece hakkında yeterince bilgi sahibiydim. hatta o kadar ki vajinismus denen bi hastalığı ayrıntılarıyla biliyordum. acaba ben de olurmuyum diye hep düşünüyordum. sonra da amaan diyodum o kadar insan nasıl yapıyo heralde o kadar zor olsa kadınlar hep işkence mi çekiyordu sonuçta diye çok aldırmamaya çalışıyordum. tabi ki ilk gece korktuğum başıma geldi. o an geldiğinde dayanılmaz bir acı çekeceğimi düşünüp kendimi kastım ve olmadı. o gün sabaha kadar birkaç kere denedik ama korkumu bir türlü yenemedim. eşim zaten yorgunuz düğün hazırlıkları falan yordu ondan olmuyodur üstüne düşmeyelim deedi. bu içim biraz rahatlatsada bunu düşünmekten kendimi alamıyordum. balayında belki olur dedim sonuçta tatil insan rahatlıyo düğün stresi falan geçiyo diye ama yok. olmadıkça daha çok stres olmaya başladım. zaman geçiyordu ve bütün kadınların yaptığı bu kadar basit bi işi ben neden yapamıyordum kafayı yiyodum resmen. sonuçta bu iş olmaz zorundaydı bi gün dedim ki eşime dayanıcam bu işi artık halledelim biraz zorlayalım. düğünden yaklaşık 15-20 sonra biraz zorlayarak yapmaya calıştık p.. ucu biraz girmesiyle benim eşimi ittirip kalkmam bir oldu canım o kadar yanmıştı ki tarifsiz bi duygu. bu kadar acının üstüne zannettim ki şakır şakır kanayacak(çünkü hep öle duymuştuk, hatta altım sereceğim carşaf bile özel hazırlanmıştı, sanki kurban kesiliyo:))bi baktım 1-2 damla kan oldu geçti. sonra bi kaç gün sonra dedim bi kere acıdı geçti bi daha acımaz heralde hadi bi daha deneyelim. resmen duvarım eşime diyorum ki zorla ama bi taraftan da bacaklarım titiriyo ve hal böle olunca tabi yine ben acıdan ittirdim eşimi. sonrasında o kadar umutsuzluğa kapıldım ki sadece bu olayı düşünüyordum. biliyorum bu kadar ağrılı bi işlem olmamalı kendimi kastığım için ağrı oluyo serbest buraksam oluvericek ama yok bilinç altına anlatamıyo insan. deneyip olmayınca eşimin de psikolojisi bozuldu o da gerilmeye başladı. herşeyden kavga eder olmuştuk hiç huzurumuz yoktu. aynı evin içinde ikinci yabancı olmuştuk. bunları yazarken bile gözlerim doluyo. o kadar kötü günlerdi ki. resmen kaçıyodum eşimden hep bahaneler buluyodum. sonra yavaş yavaş eşim de soğumaya başladı o daistemiyordu. bazen bağırıp çağrıyordu bazen oturup konuşuyoduk artık beni ben de normal bir evlilik yaşamak istiyorum nolur anla beni, biz neden bunları yaşıyoruz diyordu. üzülmenin ötesinde bi de vicdan azabı eklenmişti. artık hiçbişeyden zevk almamaya başladım. üstüme ilk geçirdiğim kıyafetle işe gidiyodum saçımın uzadığını bile fark etmemiştim çünkü taramıyodum bile. çevremdekilere bişey çaktırmamaya çalışıyorum resmen polyannacılık oynuyorum ama iş çıkışında eve bile gelmek istemiyodum. kendi evim bana zindan olmuştu resmen. bu arada ne kavgalar ne gürültüler sürekli kavga ediyoduk en olmadık şeylerden biribirimize saygımız kalmamaya başladı. günlerce iletişim kurmadığımız günler oluyodu. tabi ben yaşayan bi ölü gibiyim nereye kadar böle gidecek bilmiyodum. hadi kendim mahvoldum sevdiğim adama bunu yaşatmaya ne hakkım vardı.
sadece bi arkadaşımla paylaştım ama beni yaşamayan anlmazdı o amaçla internette dolaşırken burayı buldum yaklaşık 1 yıl önce. yazmaya başladım benim gibi bir sürü insan var dı baktım egzersiz falan konuşuyolar bişeyler yapılyolar içlerinde kurtulanlar var tamam dedim olacak bu iş ilk önce parmakla dokunmayı denedim ay bayılacak gibi oldum başım döndü. sonra yavaş yavaş dokunmaya başladım. sonra parmağımı almaya başladım baktım giriyo gidiyo sürekli. sonra burdaki arkadaşların tavsiyesiyle bakkaldan mum aldım, sardım sarmaladım çok zor geldi gitmiyo yok felaket kasılıyorum tabi bunların hepsinin arasında haftalar aylar var bi kaç adım ilerleyip haftalar boyunca yapmıyorum falan. sonra biraz biraz kalınlaştırmaya başladım her seferinde kasıla kasıla yana yana zor da olsa aldım.
bigun burdaki bi arkadaşın tavsiyesiyle bunu sölemek belki ayıp ama bu yolda herşey mübah arkadaşlar:) ayıp şeyler izlemeyi denedim bi baktım hooop daha kolay girdi. dedim demekki sadece kafada bitiyo bu iş ne ağrı ne kanama hiçişey yok. bunun üzerine dedim eşimle kesin olur. 1 dene 2 dene yok girmiyo da girmiyo. tabi eşim yine dellenmeye başladı. biz yine bozulduk. ben bıraktım egzersizi edim sağma sapan şeyler sokmaya çalışıyorum herkesin zevk alarak yaptığı şeyi yapamıyorum bu kadar mı acizim. böylece mum olayını da tarihe karıştırdım. tabi eşimin sabrı taşmaya başladı. bütün cesaretimi toplayıp bi psikoloğa gittim(eşimi ikna denedim erkekler için böle şeyler gurur meselesi heralde, neyse dedim şu anda bunu düşünemem ben başarmalıyım önemli olan bu). psikolog randevusuna yüreğim ağzımda gittim ve ağlayarak çıktım ve bi daha da gitmedim tabi.tabi bu hayal kırıklığının üzerine ben yine yerlerde yine herşeyi bıraktım. ama bu da hayatmı ya kafayı yicem. anestezik kremler denedim yok, sakinleştirici ilaçlar içtim yok, olmuyo da olmuyo. eşim daha çok geriliyo.
öle böle zaman geçiyo.2-3 ay önce denerken biraz başını almaya başladım biraz acıyo ama dayanılmıcak gibi değil ama ilerleme yok gitmiyo. olacak olacak dedim eime tabi bunda da sabrı taştı tamam bekliyom hani nerde burda takıldık kaldık diyodu. bir hafta sonu eşim sınav için şehir dışına gitti 2 gün yoktu. döndüğünde onu çok özlediğimi farkettim. döner dönmez sarıldık ettik derken o da özlemiş ki biz deneyelim dedik. yine her zamanki gibi bi yere kadar girdi çok az yanma her zaman ki gibi ben ıkınıyom girsin diye ama bi baktım ki eşim git gel yapmaya başladı nasıl yani girdi mi anma valla girmiş şaka gibi eeeeee ağrı var mı yok kanama hiç yok. o ilk başdaki sinek ısırığı gibi acıda kayboldu hiçbişey hissetmiyom, gevşedikçe içimde olduğunu bile hissetmedim o kadar yani. veeeee mutlu son. hem gülüyorum hem ağlıyorum. dedim bu muydu 1.5 senemi işkneceye çeviren şey bu kadar mıydı. olmuşmuydu evet bu kadardı artık eşimin gerçekten karısı olmuştum. omuzlarımdan büyük bi yük kalktı. mutluyum huzurluyum kadınım:))) Allah herkese yardımcı olsun.
VE BUNLARI ÖZELLİKLE BÜYÜK HARFLE YAŞIYORUM. KIZLAR VAZGEÇMEYİN ÜSTÜNE GİDİN HALLEDİLMİCEK HİÇBİRŞEY YOK. BEYNİNİZE HÜKMEDİN. KULAKTAN DOLMA ACILI KANLI HİKAYELER HEP KORKTUĞUMUZ KASTIĞIMIZ İÇİN YOK ÖLE BİŞEY. BUNLARI AKLINIZDAN ÇIKARIN. BAŞARANLARDAN NEYİNİZ EKSİK. EŞİNİZ İÇİN, EVLİLİĞİNİZ İÇİN VE EN ÖNEMLİSİ KENDİNİZ İÇİN E-R-T-E-L-E-M-E-Y-İ-N!!!!!!!!!!!!
SOKAKDA GÖRDÜĞÜM GEBELER ARTIK BATMIYO BANA:)))