- 25 Şubat 2011
- 10.393
- 25.119
- 598
Bence siz cok sanslisiniz bana gore..1 yiliniz kalmis..bu benim icin cookk imkansiz bir hayal..kiskandim tipki turkiye'ye donen her insani kiskandigim gibi..bende yurtdisindayim buraya evlenerek geldim yasamaya alistim ama hicc sevemedim..kalbim,ruhum arkadaslarim,anilarim ve en onemlisi butun ailem turkiyede..bu konu beni cok duygulandirdi ve suanda aglayarak yaziyorum..sizin yerinizde olmak isteyen bircok insandan biriyim..lutfen uzmeyin kendinizi bir yil cok cabuk gecer,gececek..
Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
Bu konum beni de duygulandirdi, inanin ben de cogu cevabimi aglayarak yazdim. Yok boyle birsey. Aynen ben de her doneni ve zaten orda yasayani kiskaniyorum. Ozellikle Istanbul'dakileri tabii. Simdi havalar guzel, facebook'ta insanlarin sagda solda cektikleri fotograflara baktikca delircek gibi oluyorum. Kendim gidemedigim icin, burda butun gunlerim ziyan oldugu icin... Biraz once yine bunu dusunuyordum, acaba dedim dondursam mi hesabimi yaz sonuna kadar, bunlari gormesem. Iste bende de durumlar boyle. Aklima boyle deli deli fikirler geliyor. Insallah sizin de doneceginiz gunler gelir.
Resmen kendimi okudum burada, Ben de ayni senin gibi sevmedigim bir ulkede yasiyorum 2 yildir. O kadar mutsuz ve yalnizim ki kafayi yedigimi dusunuyorum. Inanmazsin gecen sene acaba Ben öldum mu dusunuyordum, cunku tamamen farkli bir ulke, farkli insanlar, farkli bir ortam, esimle yeni evlenip gitmisiz, annem, babam, sevdiklerim yok, arkadasim yok, sadece esim var onunla da yeni evliyiz, yeni bir insanla bambaşka bir ülkedeyim, acaba esim de mi öldu diyordum hatta, esime soruyordum biz öldük de kabir hayatinda miyiz diye? Tabi cok uç bir ornek oldu ama yalnizliktan, uzuntuden o denli kafayi yiyordum işte.
Güya dünyanın en gelişmiş ülkesi, yaşadığımız yer ıssız, sessiz, bomboş bir yer. Sincap görsem içimde birşeyler kıpırdıyordu, seviniyordum. Yasadigimiz yerde evcil hayvan da almak yasak eve. Arkadaslarla da muhabbet sarmiyor bir turlu, guya yurtdisindaki turkler birbirine duskun olur derler, bizde hic samimiyet yok. Kaldi ki hergun evde oturan, okulu, kursu, isi, cocugu olmayan, hatta takip ettigi tv programi bile olmayan biri olarak ben, arkadaslarla ne konusup paylasabilirim ki? Bazen ustuste gorusunce bos bos oturuyoruz, kalkip gidiyorum yine eve. Esimle olan muhabbetimi de mahvetti bu yurtdisi. Surekli evde aglayan, sizlayan, uzulen, psikolojisi bozuk, asla mutlu olmayan bir kadinla yasiyor adam. Bir de zaten surekli evde duran kisiler olarak bizim de konusacagimiz birseyler olmuyor, muhabbet olmuyor aramizda. Bizim senin gibi donusumuze 1 yil da yok, ben yuksek lisansa daha yeni baslayacagim. Ama yuksek lisans benim sadece vakit gecirmemi saglayacak, beni mutlu etmez, cunku Ben o ulkede iken mutlu olacagimi asla sanmiyorum. Maksat sadece mutlu olmak da degil, insanoglunun hep derdi olur, ama o ulke beni boguyor, resmen boguyor. Ben de mi psikologa gitsem acaba? Ise yariyor mu?
Acaba olduk mu diye dusunmen komigime gitti:). O tarif ettiginiz kadin oluyorum ben de. Evin icine kapanik, depresyonlu kiziyim ben. Bogulmakta haklisin, aynen ben de boyle hissediyorum. Cok kez intihari dusundum hatta. Resmen intihar yontemlerini arastirdigim oldu. Ama bir turlu cesaret edemedim, edebilsem su anda hayatta olmazdim zaten. Artik olmeyi dusunen insanin hicbirsey umrunda olmaz. Turkiye'de hayat zor muymus, adaleti miymis, insani miymis... Hicbirsey umrumda degil.
Ben psikologa cok sinir krizleri gecirdigim, herseyi kirip doktugum, ve artik trafikte araba surerken kendi hayatimi tehlikeye atacak davranislar sergiledigim icin, yani artik baya baya olmeye calistigim icin gitmistim. Mesela trafikte 130 kusur hizla giderken tek kolumu disari cikartiyordum. Direksiyon hakimiyetimi kaybedip kaza yapmak istiyordum. Direkt intihara cesaretim yoktu, ama bu sekilde kaza yaparim diye umuyordum. Artik yolun sonuna geliyordum anlayacagin. Dusun o andaki ruh halimi artik... Kendi canindan vazgecmis, olmeye calisan bir insanin psikolojisi nasil olabilir... Benim icin de korkunctu. Korkunc gunler yasadim. Simdi de cok farkli degil gunlerim zaten. Simdi tekrar o son noktaya dogru gitmekten korkuyorum, cunku yavas yavas yine zivanadan ciktigimi hissediyorum. Istiyorsan git doktora bence. Antidepresani aldigim ilk birkac ay intihar dusunceleri silindi kafamdan. Yani ne olursa olsun niye oleyim ki demeye basladim. Bir sure oyle gitti. Ama son zamanlarda yine olmeyi ister oldum. Ama sinir krizlerimi azaltti ilaclar. Oyle kirip dokmelerim olmuyor. Yani antidepresan cok da fena degil. Istiyorsan doktora gidip deneyebilirsin.
Insallah size de nasip olur donmek.