- 9 Haziran 2009
- 8.682
- 3.212
- 448
Tesekkur ederim. Benim cevap vermeme sebebim farklidir, buna cevap veririm tabii.
Kefaret olarak dusunme fikri iyiymis. Bunu daha once dusunmemistim, boyle dusunmeye calisacagim.
En guzel genclik yillarimin harap oldugu, bir odada gectigi, bol gozyasili agir bir kefaret. Bir daha 24 yasinda olmayacagim ve ben bu gunlerin gecip bitmesini istiyorum. Ben cocukken bile buyumek istemezdim, simdi hicbirsey umrumda degil. Kendime inanamiyorum.
Yalnızlık zor bir sınav. Ne kadar güçlü olursan ol bir yerde kaldıramayacak derecede bükülünce insanın beli, kendine şaşırmaması içten değil.
Ben de ağlayarak, hapsedilerek geçen gençliğim ve çocukluğum için çok üzgünüm. Özellikle bir daha gelmeyeceğini düşünmek beni kahrediyor.
Sanki doyamadım çocuklar gibi şen olmaya. Sanırım bizi psikoloji olarak da hasta eden bu olmalı .
Ama benim bir dilim yok mesela ya da şuanda ben birilerinin iş anlamında havada kapacakları vasıflı bir personel değilim.
Ama sen öyle olacaksın, yurtdışında okumuş, dili onlarınki kadar kuvvetli, yüksek lisanslı bir hemşire olacaksın.
Yani geri çevrilmeyeceksin iş anlamında. Paranı kazanacaksın Türkiyeye döndüğünde. Ailen herkes yanında olacak.
Sana gençliğini geri vermez, 22,23,24 yaşlarını vs . Ama geleceğinin güzel olması için artıların çok .
Ve ben iyi bir geleceğin olacağını düşünüyorum . Sen Türkiye'ye döndüğünde ellerin bomboş olmayacak :) Bunları düşün.
İçinde bulunduğun durumu küçümsemek değil yaptığım. Zaten küçümsenemeyecek kadar zor.
Ama en azından sonran güzel . Ben sonramı da göremiyorum.Bu beni depresyon illetine daha çok sarıyor .
Teşekkür ederim ben de, cevap verdiğin için.