- 10 Ekim 2014
- 32.925
- 148.444
- 798
- Konu Sahibi yemyesilyesim
- #61
Evlendigimizde ben 21, eşim 29 yasindaydi ve eşim kardeslerinin en kucuguydu, herkes benden oldukca buyuktu ve ben kucucuktum.
Dogal olarak kardesleri, annesi akraba cevresi beni baya saf, cocuk sanarak davranmaya calistilar yeni evliyken. Bunu hissediyordum ve olaylara haddinden fazla tepki verip, fazlaca agresifleşiyordum gerek yoktu ama yapmak zorunda hissetmistim nedense. Hem ben kendimi ezdirmedim, hem eşim benim yanimdaydi, bu yüzden onlar da geri çekildiler zaten zamanla.O yaşta esimin ailesine kendimi yönettirmedim, evliligimden de pişman degilim hiç ama zor olabiliyor, herkes yapamaz. Suan 26 yasimdayim, bu yaşlarda evlenseydim belki yeni evliyken yaşadigim çekişmeleri yaşamamişta olabilirdim kim bilir
Çok değişti. Eşim o zaman karşıma çıksa vallahi dönüp bakmazdım. Aradaki ilişkilerim deneyimlerim o kadar çok şey öğretti ki bana. O yaşlardayken nerede var böyle ...tipli onlar çekici gelirdi. Sonra dank etti kafama ve ne zaman netleştim o zaman çıktı sevgilim; eşim karşıma 
Ya insanlar geliyor illa ki geliyor ama sen ne istediğini bilince zaman kaybetmiyorsun. Ben o kızın yaşlarında o tiplerden biri ile evlenseydim kesin boşanırdım. Net yani. Bir kere sorun çözme konusunda çok yetersizdim her şeyi geçtim. En ufacık bir şeyde karalar bağlayıp asla çözüm aramıyordum. Bu arada netleşince de hemen evlenmedim. Ne zaman sorumluluk alırım o da alır dediğim an da çok kısa bir süre içinde evlendik biz. Hazırdık çünkü. Ya arkadaşımı çok severim; çok iyi çocuktur o yüzden mutlu olmasını da gerçekten çok isterim. Ona da bu endişelerimi hiç yansıtmadım. Benden büyük en nihayetinde kocaman adam. Kendi seçimi sonuçlarını da o yaşayacak.
Takılmayın şu evlilik mevzularına bence.
Rica ederim.
