Yalnızlık Korkusu... Neden Peki?

Lotus

kimse olmadı senin gibi..
Kayıtlı Üye
30 Eylül 2007
2.798
22
358
Açılan konularda, yapılan yorumlarda dikkatimi çeken bir şey var...
Yalnızlık, en büyük, en yoğun korkularımızdan biri…
Çoğumuz bundan şikayet ediyor, hayatın "biri" olursa daha anlamlı olacağına inanılıyor..
Sırf bu yüzden, bile bile yanlış evlilikler yapılıyor, iki kişilik yoğun yalnızlıklar yaşanmaya başlıyor...
Yalnızlık korkumuzu gidermek için çoluk-çocuğa karışıyoruz ...
Ve aslında kaybolacağını düşündüğümüz yalnızlıklarımız büyüyen kızgınlıklarımız ile beraber artıyor da artıyor…
Tek kişilik yalnızlık kılıf değiştiriyor ve kalabalık içinde yine yalnızlık yaşıyoruz.
Kendimizden kaçarken yine kendimize yakalanıyoruz aslında...

Sorgulamak istediğim şu? Nedir bu korkumuzun altında yatan asıl sebep?

Terk edilmişlik mi?, Endişe ve çeşitli korkular mı?, Kimsesizlik mi?, Reddedilmişlik mi?
Sevgisizlik mi?, Dışlanmışlık mı?, Değersizlik mi?, Çaresizlik mi?...

Yalnız kalmak deyince aklımıza neler geliyor? a.s.
 
kendi kendine yetememe korkusu...
kendine güvensizlik...
bir birey olarak "ben varım" diyen insan yalnızlıktan korkmaz bence...
bir de yalnızlıktan korkan insanların mutlu evlilikler yapabilme ihtimali düşük bence...
 
hiç böyle bir korkum olmadı...
aksine yalnızken eğlenmeyi de güzel vakit geçirmeyi de iyi bilenlerdenim
mutlu olmak için hayatımı kimseye endekslemem zemuszemus
hatta bazen kendimi yalnız hissetmek için arkadaşlarımdan, dostlarımdan uzak tek başıma vakit geçiririm evin dısında bi yerlerde...
zaman zaman kimsenin beni tanımadigi benim de kimseyle "oo selam nasılsın burnun kapıya kısılsın" tarzı yapmacık diyaloglar kurmak zorunda kalmayacağım yerlere atıyorum kendimi

evet arada yalnız kalmak istiyor bazen ruhum
fakat bu sürekli bir hal alırsa yine aynı şeyleri düşünür müyüm bilmiyorum

çünkü yalnızlığı ben istedigim için hoşlanıyorum
istemediğim bir yalnızlığı yaşamak canımı ne derece acıtır bilemiycem...
 
Yalnız kalmanın en ağırı bana göre,
yalnız yaşamak,hayatta bir başına kalmak...
beraberinde endişe,korku,çaresizlik,kimsesizlik
bunların hepsini getiriyor zaten...
bazen yalnız kalmayı,kafa dinlemeyi,sessizliği çok seviyorum ama
çok kısa zaman...
derin düşündüğümde ise,işte o zaman korkuyorum yalnızlıktan...
en sevdiğim eşimin yanımda olmayacağını düşünmek bile
ürkütüyor beni...
insanlar hastalandığında yanında birini ister,
üzüldüğünde,sevindiğinde ,gezerken,evdeyken hep ister işte...
arkadaş,dost bir yere kadar,dediğiniz gibi
kalabalıkda bile yalnız değilmiyiz ama biliyoruz ki
eve gidince en yakınımız yalnızlığımızı bitiriyor...
amaannn tam bam telime bastın fidanım,
karman çorman oldu ama
korkarım yalnızlığın herşeyinden...
Allah kimseleri bir başına bırakmasın...
sevgiler...
 
çirkin betty .!.:
kendi kendine yetememe korkusu...
kendine güvensizlik...
bir birey olarak "ben varım" diyen insan yalnızlıktan korkmaz bence...
bir de yalnızlıktan korkan insanların mutlu evlilikler yapabilme ihtimali düşük bence...
Genişletmek için tıkla...


Allahım ne diyor bu betiş,
kendi kendine yetememe korkusu,
ben hasatamıyım yoksa...şaka bir tarafa,
bu korku kızım olduktan sonra oldu bende...
çok farklı birşey bu,inanın kelime bulamıyorum anlatmaya,
öyle korku değil ki,amaann işte öyle
 

konudaki kasıt başka sanırım aplam...
o yüzden öyle dedim ben...
sen onları kaybedip yalnız kalmaktan korkuyorsun sanırım...
Allah göstermesin öylesini kimseye...
ben sana hiç öyle der miyim...
bebeemi baktıracam sana benkaydirigubbakcemile5kaydirigubbakcemile5
 
evet songülcüm konu o değil...
farklı algıladın sen...
sevdiğimiz insanları kaybetmek ve yalnız kalmak değil anlatmak istediğim benim...
yalnız kalmaktan korkup kendinden kaçmak...
mesela sevmediği insanlarla beraber olmak sırf yalnız kalmamayım diye...
sonrada şikayet etmek hayat ve hayatın getirdiklerinden...
 
aaa pardon tatlım,yanlış anlamışım...
yanlızlığımdan kurtulmak için sevmediğim
insanlarla beraber olmadım,olmam da...
hele hele istemeye istemeye evlilik yapmazdım herhalde...
bir örnek var,en yakınımda ,iş arkadaşım...
şu an 55 yaşında,bekar ve tamamen yalnız,
yalnız kalmamak adına yaptığı pek de birşey yok...
belki evlenseydi sevmediğiyle,şu halinden daha çok yanlız olacaktı...
çok önemli bir nokta,
bazıları için yalnızlıktan kaçmak,bazıları için kurtuluş,
ama ne kadar doğru tartışılır...
sevgiler...
 
Son düzenleme:
yazarım ben bu konuya bi şeyler bilirsin
ama şimdi değil.aklım başka yerde çünkü
 
Ben yanliz oldugum icin yanliz degilim...yanlizligmi kimseye anlatamadigim icin yanlizim...

Bu söz bana göre herseyi anlatiyor elfidam...

Aslinda bizi korkutan yanlizik degil...yanlizligmizi anlatamamak....

O kadar cok insan varki ruhunu bile hazetmedigi insana sirf yanlizligni anlatabildigi icin katlanan.

Hic bir insan cok uzun bir süre yapa yalniz kalmak istemez...yaradilisimiz böyle..
 
Son düzenleme:
kendine yetebilen bir insan yalnız değildir.yalnızlığın tarifi bana göre de bu değildir.nicelik olarak değil de nitelik olarak yalnızlık vardır.sevdiğiniz sevdiğini zannettğiniz yaşantımızda yer tutmuş değer görmüş insanlar hayatımızdan silindiğinde kendimizi yalnız gibi hissderiz.o yer doldurulur mu diye korkarız.ya hep boş kalırsa.korkularımız başlıyor işte.korkularla beraber başlıyor bu his.her daim güçlü olmak lazım.hayata, yaşanılan her acıya rağmen daha bir sımsıkı sarılmamız lazım.hayata ve sahip olduklarmıza sarıldığımız ve şükrettğimiz zman bu his bizim için sadece nicelik olacaktır.biliriz ki bu duygu geçicidir ve biz tek başımıza da çok kişiyizdir aslında. kendimize yetebiliriz çünkü.
 
yalnız kalmaktan korkuyorum, bu benim en büyük korkum diyebilirim. Anneannem gıttıkten sonra bu duyguyla tanıştım ve o gunden berı sureklı ensemde, hep beynımın içinde açıgımı buldugunda canımı acıtıyor. bu benım asla ustesınden gelemedıgım en buyuk endışem.
 
mafoldumbenyalnız kalmaktan korkuyorum, bu benim en büyük korkum diyebilirim. Anneannem gıttıkten sonra bu duyguyla tanıştım ve o gunden berı sureklı ensemde, hep beynımın içinde açıgımı buldugunda canımı acıtıyor. bu benım asla ustesınden gelemedıgım en buyuk endışem.
 
ben pek korkmuyorum açıkcası benim bi lafım vardır insan özünde yalnızdır. diye öldüğümüz zaman bile yalnız yatıcaz öyle değilmi alışmak lazım buna her insan yalnızdır aslında ben mümkün olduğunca işlerimi hep tek başına halletmeye çalışırım çünkü ihtiyacın olduğu zaman kimse yanında olmuyo buda benim fikrimyerimseniben
 
yalnızlıkla yalnız kalmakla alakalı bı baska topıkde yaptıgım yorumumu yınelıyecegım.. yalnızlıktan yalnız kalmak korkusu daha cok yas ılerledıkce ortaya cıkıyorr sanırım..tabııkı kotu bısey Rabbım esırgesın.. ama en kotusu ısee kalabalıklar ıcındekı yalnızlık... :çok üzgünüm:
 
Yalnızlıktan hiç korkmadım ben.
Aman şu beni bırakıp giderse ya da bu benim hayatımdan çıkarsa ne olur,ne yaparım ben diye hiçbir zaman düşünmedim.
Annemi kaybetmiş olmama rağmen,onun eksikliğini hissediyor olmama rağmen bu korkuyu yaşamadım.
Üzülmüyormuyum,deli gibi acı çektiğim,ağladığım zamanları biliyorum ama yalnız olduğumu çaresiz olduğumu düşünmedim hiçbir zaman.
Bu acının henüz kabuk bağlamadığı,en sıcak olduğu dönemlerde bile,güçlü durabilmeyi başardım ben,kimsenin omzuna başımı yaslamadım,kimseden ilgi,şevkat bekleyip beni teselli etmelerini istemedim.
Sevdiğim,bana destek olan kişiler yanımdaydı elbet,paylaşmak istediklerimi paylaştım onlarla..
Asıl düşüncemde;insanların benim o anki ruh halimden,belkide o zamanlar yaşadığım duygu karışıklığından faydalanmalarına izin vermemekti açıkçası..
Yoksa,ben içine kapanık,insanlarla paylaşımı olmayan biri değilim elbet.
Hayatıma sokacağım kişilere çok dikkat ederim,ince eler sık dokurum ama yanımda olmaya çalışan bana destek olmak isteyen kişilerede kendimi soyutlayıp kapılarımı kapatmam tabiki.
Ama,yaşadım evet,benim yakınımda olmak isteyen bana yanışmaya çalışan olmadık insanların davranışlarını gördüm,o anki bakış açımla,duygularımla bile anladım ben bu durumu..
Aradan uzun zaman geçmesine rağmen,şu an bir erkek arkadaşım olmasına rağmen hala aynı şeyleri düşünüyorum.
O,olmazsa ben ne yaparım,onsuz nasıl yaşarım demiyorum,iyiki var hayatımda onunla herşey daha güzel ama o,hayatımda olmadanda yaşayabilirim zor olur belki ama devam edebilirim yinede..
Dedim ya,annemi kaybettiğimde dahi yaşamadım yalnızlık korkusunu ben..
Kendi ayaklarım üzerinde durabilirim,kimseye bağımlı olmam,boyun eğmem..
Kendi çaresizlikleriyle başa çıkabilen biriyim ben..
Güçlü biri olduğumu düşünüyorum ve hissedebiliyorum bunu...
 
Evlilik açısından sordun sanırım,bence bu yalnızlık korkusundan çok çevrenin seni nasıl gördüğü korkusu olabilir.Aman evde kaldı demesinler korkusu,bu sadece evliliğe bizim gibi bakan toplumlarda ve bizde vardır sanırım.Bana da evde kaldın dedikleri zaman çok bozulurdum(şaka bile olsa)
Bekarken sorsaydılar yalnızlığı sevgisizlikle bir tutardım sanırım ...
Evlenince anladım ki insan daha bir yalnızlazşıyor çünkü yaşananlar insanı içine kapanmasına neden oluyor ,tamam eşim her zaman yanımda markete bile beraber gideriz ama öyle şeyler var ki kesinlikle yalnızım diyor insan.Sanırım ruh halimden kaynaklanıyor bu yalnızlık hissi.
Kendini yalnız hissettiğin kadar yalnızsın bence.ıster evli ol ister bekar,ister yalnız yaşa ister 10 kişilik evde yaşa.
Belki alakasız olacak ama sevdiklerimi kaybetme korkusuyla yalnızlık korkusunu ayrı tutuyorum ben.
 


aslında hepimiz bi parça korkarız yalnızlıktan...
ben çok korkanlardanım.hatta bana yanlış kararlar verdirecek diye ayrıca bi daha korkarım.
yaşla birlikte doğru orantı seyrediyor bu korku
bilfiil 20 yıl oldu yalnızlığım.bu açıdan bakarsam
hayatı tek başıma yaşadım.
ben yapı gereği istemeyi bilmeyen bi insanım
kimseden bi şey istemeden,beklemeden sil baştan hayat kurdum kendime
bunları anlatıyorum çünkü bu kadar yalnızlıktan korkup bu kadar yalnızlığın gereklerini yerine getirmek bi tezat aslında
senin yukarda saydığın sebepleri düşündüm.birileri için hepsi mümkün
ama benim sebebim daha başka
paylaşamamakdır benim yalnızlıktan anladığım
umudumu,heyecanımı,hayalimi,gücümü,derdimi,sevincimi,neşemi,gülüşümü,gözyaşımı...
ama şair de demiş ki
yalnızlık paylaşılmaz,paylaşılsa yalnızlık olmaz
sanırım en kötü yalnızlık bu
yalnız görünmeyip yalnız olmak



 
En büyük korkum bu diyebilirim.

Kendine yetebilen, çalışan, üreten ve belli bir çevresi olan ve o çevrede aranılan biriyim.

Ama bu değil işte şimdi elimiz ayağımız tutuyor, bir çok şeyin üstesinden gelebiliyoruz. Ama ya sonra yaşlanınca, birine ihtiyaç duyunca.

Yalnız yaşlanmak ve ölmek en büyük korkum ve korktuğu insanın başına gelirmiş. (

Herhalde sırf bu yüzden huzurevinde yaşayabilirim sadece yalnız ölmemek için.

Allahım ölümünde hayırlısını versin
 

biliyorum Gülsümcüm..:1hug:
kimse uzun süre yalnız kalmak istemez... ve elbette etrafında yalnızlığı, sesi, sessizliği, kimsesizliği paylaşacak insanların olması dünyalara bedeldir...
benim anlatmak istediğim başkaydı...
yalnızlıktan öte bir şey...
insanlar hep hayatı erteliyor... sanki hayat şu anda anlamlı değilmiş gibi, "birileri" ile hayatın daha anlamlı olacağına inananlarımız var...
oysa dünya koca, çoluk, çocuk, aile. anne, baba etrafında dönmüyor sadece bizim etrafımızda dönüyor..
kendiyle mutlu olmayan bir başkasıyla nasıl olur... ve insan neden kendiyle başbaşa olmaktan korkar da sahte insanlara yer verir hayatında...
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Psikolojiye İlgi Duyanların Okumasını Önerdiğim Kitaplar
2 3 4
Yorumlar
71
Görüntüleme
45K
SARILARIN FILIZ
Okula yeni başlayan çocuğa nasıl davranmalı?
Yorumlar
0
Görüntüleme
3K
isabel
Madende 5 saat, ölümle burun buruna...
Yorumlar
7
Görüntüleme
991
jassmine
Anne & Baba & Çocuğa Tavsiyeler
Yorumlar
1
Görüntüleme
3K
Ultraviyole
yalnızlık mı?tek başınalık mı?
Yorumlar
2
Görüntüleme
846
be_reN
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…