selam herkese
3 senedir filan evliyim ailemden ayrı bi şehirdeyiz eşimin işi dolayısıyla tatili izni de yok bu yaz, aşırı sıcak bi şehirdeyim. Çok yalnızım, eşim varken sorun yok ama işe gittiği an 4 duvar arasında tek başımayım. Büsbüyük içinde orman olan sürekli insanların gezindiği çocuklarını salıp kadınların beraber oturduğu içindeki kafede gün parti filan yaptıkları bi sitede yaşıyoruz annem memleketten geldiğinde muhakkak birileriyle tanışır kaynaşır iki dakkada. Ama ben yapamıyorum. Çevremde kimse yok şuan hamile olduğum için çalışmıyorum, önceden çalıştığım yerdeki insanlarla da görüşmüyorum, aslında 2-3 arkadaşım olsun şöyle bi sohbet edeyim kahve içmeye gidelim ama yok.
elbette çok kişiyle tanıştım ama sürekli bize gelen yiyip içtiğimiz ama kendileri davet etmekte geri duran tiplerdi. Genel olarak kullanıldığımı hissettiğim an bitiyor benim için. Bu yüzden yalnız kaldım. Çok isterdim şöyle bi arkadaşım olsun çıkarsız, kafa dengi, ettiğim sohbette huzur bulacağım bana bir şeyler katacak birilerini. Üniversiteden arkadaşlarım can ciğer kankilerim vardı ama kocayı bulan değil aramak, mesaj atmayı bile bıraktı. Ben hepsinden önce evlendim ama onlarla iletişimde kalmaya devam etmiştim. Bu yüzden onlara da kırgınım. Herkes ayrı şehirde ayrı bi hayat telaşında. Onları da anlıyorum. sadece benim mi canım bu kadar sıkılıyor. Sanki benden başka kimse kimseye ihtiyaç duymuyor. Biri arasa mesaj yazsa anında cevap veriyorum atlıyorum resmen. Yalnızım dostlarım yalnızım yalnız…
3 senedir filan evliyim ailemden ayrı bi şehirdeyiz eşimin işi dolayısıyla tatili izni de yok bu yaz, aşırı sıcak bi şehirdeyim. Çok yalnızım, eşim varken sorun yok ama işe gittiği an 4 duvar arasında tek başımayım. Büsbüyük içinde orman olan sürekli insanların gezindiği çocuklarını salıp kadınların beraber oturduğu içindeki kafede gün parti filan yaptıkları bi sitede yaşıyoruz annem memleketten geldiğinde muhakkak birileriyle tanışır kaynaşır iki dakkada. Ama ben yapamıyorum. Çevremde kimse yok şuan hamile olduğum için çalışmıyorum, önceden çalıştığım yerdeki insanlarla da görüşmüyorum, aslında 2-3 arkadaşım olsun şöyle bi sohbet edeyim kahve içmeye gidelim ama yok.
elbette çok kişiyle tanıştım ama sürekli bize gelen yiyip içtiğimiz ama kendileri davet etmekte geri duran tiplerdi. Genel olarak kullanıldığımı hissettiğim an bitiyor benim için. Bu yüzden yalnız kaldım. Çok isterdim şöyle bi arkadaşım olsun çıkarsız, kafa dengi, ettiğim sohbette huzur bulacağım bana bir şeyler katacak birilerini. Üniversiteden arkadaşlarım can ciğer kankilerim vardı ama kocayı bulan değil aramak, mesaj atmayı bile bıraktı. Ben hepsinden önce evlendim ama onlarla iletişimde kalmaya devam etmiştim. Bu yüzden onlara da kırgınım. Herkes ayrı şehirde ayrı bi hayat telaşında. Onları da anlıyorum. sadece benim mi canım bu kadar sıkılıyor. Sanki benden başka kimse kimseye ihtiyaç duymuyor. Biri arasa mesaj yazsa anında cevap veriyorum atlıyorum resmen. Yalnızım dostlarım yalnızım yalnız…
Son düzenleme:
yaş ilerledikçe böyle oluyor normal herkes yalnızlığa alışıyor bir süre sonra
