yeni üye yeni konu..
bu ikinci üyeliğim.. kardeşlerim ailem bildiği için..
ben çok yalnızım.. çok fazla yalnızım..
üniversite günlerimi, eski günlerimi çok özlüyorum..
hafta sonu iki gün konuşmadan, ağzımdan tek bir kelime çıkmadan günlerim geçiyor..bu o kadar içimi acıtıyor ki.. kekelemeye başladığımı görüyorum.. bununda sebebi neredeyse hiç konuşmamam..
ağlama saatim var sanki, her gün içim o kadar yanıyor ki.. bunları yazarken bile göz yaşlarıma engel olamıyorum..
nedenler niçinler sebepler.. yani bilemiyorum.. çok kötü biriydim diyorum bazen, çok mu kötüydüm de iyi birşeylere denk gelemedim..
çok sosyal çok geçen biriyim aslında.. ama tayinim çıktığı yerde bunları yapmam çok çok zor..
arkadaşımda yok, sosyal aktivite yapabilecek bir yerde..
köy gibi bir yer..
sokaklar kahvehane dolu zaten..
napıcam bilmiyorum..
bu şekilde yaşamak istemiyorum..
29 yaşındayım.. bir ömür bekar kalacak, bir ömür boyu böyle yalnız kalacakmışım hissi beni çok üzüyor..