- Konu Sahibi wasntborntofollow
-
- #1
Merhaba herkese
Kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki sanki hiç bir işe yaramıyor da hayatta unutulmuş gibiyim.. Çalışıyorum ama freelance, yani gerekirse evden çalışma imkanım olduğu için iş arkadaşım yok. Evli de değilim. Ailemde ise annem ve babam dışında kimse yok. Okul arkadaşlarım ise başka şehirlere gittiler ya da evlendiler. 40 yılda bir görüşebiliyoruz. O kadar isterdim ki bir arkadaşımla bir yerlere gidip kahve içmeyi, alışverişte fikir sorabilmeyi veya şehrin bir yerlerini gezmeyi.. Her şeyi tek başıma yapıyorum. Bazen arabayla amaçsızca şehrin içinde bir oradan bir oraya gidiyorum.. Kurslara gitmeyi de denedim fakat yaşım çok ortalama olduğu için ya benden çok büyükler var ya da çok küçükler ya da çoluk çocuk sahibi olan yaşıtlarım var, ortak çok paylaşabileceğimiz bir şey yok.. 28 yaşındayım. Ofisten eve gelince tek yaptığım şey amaçsızca dizi izlemek. Hobi edinmeyi de denedim fakat o da yalnız olan bir şey. Gençlik aktiviteleri için büyük, teyze grubu için küçük yaştayım. Yalnızlıktan ruhumun pelteleştiğini hissediyorum artık. Akrabalarımın da yaşları büyük. Geceleri ya da hafta sonları maaile veya konu komşuyla toplanmış parklarda oturan insanlara çok imreniyorum.. Koştur koştur bir hayatım olmasını ne çok isterdim.. Öyle yani..
Kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki sanki hiç bir işe yaramıyor da hayatta unutulmuş gibiyim.. Çalışıyorum ama freelance, yani gerekirse evden çalışma imkanım olduğu için iş arkadaşım yok. Evli de değilim. Ailemde ise annem ve babam dışında kimse yok. Okul arkadaşlarım ise başka şehirlere gittiler ya da evlendiler. 40 yılda bir görüşebiliyoruz. O kadar isterdim ki bir arkadaşımla bir yerlere gidip kahve içmeyi, alışverişte fikir sorabilmeyi veya şehrin bir yerlerini gezmeyi.. Her şeyi tek başıma yapıyorum. Bazen arabayla amaçsızca şehrin içinde bir oradan bir oraya gidiyorum.. Kurslara gitmeyi de denedim fakat yaşım çok ortalama olduğu için ya benden çok büyükler var ya da çok küçükler ya da çoluk çocuk sahibi olan yaşıtlarım var, ortak çok paylaşabileceğimiz bir şey yok.. 28 yaşındayım. Ofisten eve gelince tek yaptığım şey amaçsızca dizi izlemek. Hobi edinmeyi de denedim fakat o da yalnız olan bir şey. Gençlik aktiviteleri için büyük, teyze grubu için küçük yaştayım. Yalnızlıktan ruhumun pelteleştiğini hissediyorum artık. Akrabalarımın da yaşları büyük. Geceleri ya da hafta sonları maaile veya konu komşuyla toplanmış parklarda oturan insanlara çok imreniyorum.. Koştur koştur bir hayatım olmasını ne çok isterdim.. Öyle yani..