Hep anne babalarin haklarindan bahsederler yada evlatlarin anne babanin imtihani oldugu dusunulur ama asil evlatlarin imtihanidir anne babasi.Karakterini sekillendiren,bilincaltina korkulari yerlestiren,her turlu olumlusuz hatiralari kucucuk zihinlere yukleyen anne babadir.Dolayisiyla bir cocuga en guzel iyiligi de en buyuk kazigida sokan anne babasidir.Bende cok zor iki evebeynle buyudum.Annemin beni optugunu,guzel sozler soyledigini hic hatirlamam.beynimi zorluyorum hatirlamak icin,hatirlasam mutlu olucam ama yok...Hep elestirildim,yargilandim,aslinda icine kapanik,uysal bir kizdim ama ne bileyim hatalar yapsamda yine de sevilmeye degicek bir kiz cocuguydum.(konu sahibi suan icindeki sakladigim yarami destin oturmus kendi kendime agliyorum bu arada)
Cok once den okudugum bir pedagogun kitabinda soyle yaziyordu; yetiskinler kendi evebeynlerinden nasil bir anne baba modeli gorurlerse farkinda olmadan ayni tutumlari kendi cocuklarinda sergilermis ve ben acidir ki ,anneme benzemekten cok korkuyorum.O yuzdenmidir bilmem icindeki o anneyle surekli catisma icindeyim,surekli kendimi yargiliyorum,surekli kendimi dizginlemeye calisiyorum.Konunuzdaki her cumleye teker teker katiliyorum.Anne babasindan onay gormus cocugun gelisimi cok farkli.Obur turlusun de baska insanlardan onayini almaya calisma,haddinden fazla yapilan fedakarliklar,ozguvensizlik,korkular,icine kapaniklik,yanlis insanlarla yanlis seyler yasama diye ucu bucagi olmayan hatalar silsilesi diye gidiyor.Bence anne baba cocugun kaderini farkinda olmadan ciziyor.Tepesindeki gunese ragmen su verilmemis bir cicegin kurumaya birakilmasi gibi...