Yardim Edin Yoksa Kafayi Yicemmm

hayalgemisii .!.:

Bugun psikiyatriye gittim psikolog ile gorusmek istedigimi soyledim izinde oldugunu soyledi.evet hic deger gormedim

Genişletmek için tıkla...

evoylin .!.:

Benim ailemde kız çocuk erkek çocuk ayrımı olduğu için beni ezerlerdi, haliyle ben de epey bir ezik olmuştum 20 yaşıma kadar falan. Sonra bir kırılma oldu bende, epey kötü bir olaydı ama dünyanın geri kalanına boş verdim böylece. Kendime bir kabuk kurup onun içinde yaşadım. Okulum bitene kadar he he dedim, sosyal ilişkileri de boş verdim. Ailem kendi içinde de problemliydi zaten, çoğu zaman hırsları sakinim diye benden çıkardı.

Mezun olup düzgün bir işim olunca herkesin bakışı değişti. Şimdi ben istemiyorum onları ve daha kaliteli bir arkadaş çevrem var.

Sana tavsiyem şu an yalnız olduğun dönemde kendine yatırım yap, kendini geliştir. Gelecek hayatını sağlama al. Düzgün bir işin gücün olunca etrafında düzgün insanlar da olacak.

Mümkünse psikolog desteği de alman iyi olur, ama sakın etrafındakiler böyle söylüyor diye öyle olduğunu düşünme.

Bu zamanın insanları başkalarının zarar gördüğünü görmeye bayılıyor maalesef. Düşene de herkes tekme atma peşinde.

Genişletmek için tıkla...

Alanda .!.:

Bak güzelim sahur vakti geçti.Yatmam lazım ama şimdi sana yazacağım.Umarım bunu uygularsın.
Sana dişli ol,hazır cevap ol gibisinden bir tavsiye vermeyeceğim.
Şimdi bende senin yaşadıklarına benzer şeyler yaşadım.Öncelikle ben kilolu bir çocuktum.Bu yüzden bana ortaokulda ''Ayı'' diye seslenirlerdi.Ne kadar üzülür ne kadar canım sıkılırdı.Aile işlerim karışık zaten mağdur bir çocuktum birde okulda zorbalık görüyordum.
Şimdi düşünüyorum da bir devlet kursam flamamda ayı resmi olurdu.Ayı ne güzel bir hayvandır.Ailesine,yavrusuna sahip çıkar, dayanıklıdır(en sevdiğim yönü),insan gibi akıllı, kurnaz bir hayvandır.Ayı ne güzel bir hayvandır ya.
Oysaki o yarım akıllılar irilik yönünden benzetme amacı gütmüşler ve beni üzmek için bunları söylemişlerdi.
Şimdi benim o yıllardaki hatam neydi?
Ben mağdur bir insandım.Annem babam sürekli kavga halindeydi,fakirdim,sınıfın en arkasına camın önüne güneş alnıma vuru bir şekilde dışlanmıştım.
Şimdi düşünüyorum da sadece ben mi mağdurdum.
Bana ayı diye seslenip kafama vuran bir arkadaşımın evinde hergün şiddet vardı.Anne ve babası sürekli şiddet halinde olduğundan dolayı o da bana şiddet uyguluyordu. Yani benim mağdur olmamın tek sebebi ezik olmamdan kaynaklanmıyordu.Ben bunu anlayabilseydim,empati yapabilseydim belki bukadar zorbalık görmeyecektim.
Sana demem o ki.Biz gibi zorbalık gören insanların en büyük hatası başka insanları hep kendimizden güçlü görmektir.Onların da zor bir hayatları olduğunu ve bizimle temasa geçtiklerinde ister istemez,konuşma arasında ya da bir hali tavrı ile sıkıntılarını anlattıklarını anlayamamamız.
Yani karşındaki insanı dinlemeyi bileceksin.Konuşuyorsa can kulağı ile dinleyecek ve ona desteğini belli edeceksin.
Yoksa son hızla insanlar dışlamaya başlarlar.
Bu durumun çocuk ya da yetişkin olmakla alakası yok.
İnsanlar anlaşılmak ister.Hep kendin anlaşılmyacaksın, insanları anlayacaksın.
İnsanlarla çok müsasebetimin olmaması bana yetişkinliğimde yabancı dil öğrenmeyi getirdi.Yoksa bende gezer dolaşırdım sosyal olurdum.Yalnız bir insan olmayı kendin için avantajlı hale çevirmelisin.

Genişletmek için tıkla...

hayalgemisii .!.:

Tesekkur ederim yorumunuz icin, evet bu zamanlari iyi degerlendirmeliyim kendimi gelistirmeliyimsizin kirilma doneminiz nasil oldu yni benimde yasim 21 ama umudum oluyor bazen herseyin duzelecegine dair

Genişletmek için tıkla...

evoylin .!.:

Epey tatsız bir dönemdi, kusura bakma bahsetmek istemiyorum. Ama bana şöyle düşündürttü "ne yapıyorum ben ya, zaten kendi başıma yaşıyorum neden her müdahalelerini dikkate alıyorum ki?"

Baktım zaten her problemimi kendim çözmek zorunda kalıyorum, ben de temel ihtiyaçlarım dışında hiç bir şey beklemedim kimseden.

İngilizcem iyiydi tercüme yaptım, kafede çalıştım, patik/lif örüp internetten sattım vs. Burun kıvırdıkları ihtiyaçlarımı da böyle karşıladım. Her çabam bana bir şey kattı. Şimdi çok şükür kendi işimde çalışıp, kendi evimde yaşıyorum. Az ama çok düzgün arkadaşlarım var. O eski bir şey beğenmeyen arkadaşlarım ve ailem de seslerini kestiler.

Umudunu kaybetme, hayatının başı daha.

Ha bir de bu dönemde beni olmadık insanlarla evlendirmeye falan çalışmışlardı. Sakın yanlış kararlar verme. Önce kendini keşfet, önce kendin mutlu ol, sonra zaten her şey olacak. İçini ferah tut.

Genişletmek için tıkla...

hayalgemisii .!.:

Tesekkur ederim herkes yolun basindasin diyor ama bana

ilk genclik donemim bitti yaslandim bisey anlamadim hayattan gibi geliyor daha mutsuz oluyorumonerinizi kaale alacagim

Genişletmek için tıkla...

evoylin .!.:

Ben otuz üç yaşındayım, bence hala hayatımın başındayım. Daha yaşamak, yapmak istediğim birçok şey var. Beni ekmek almayı bile beceremez diye 17-18 yaşında markete bile göndermeyen bir ailem varken şimdi işim gereği dünyayı, şehirleri geziyorum.

Benim önceliğim huzurlu bir hayat sahibi olmak. İnsanlar her zaman eksik bulabiliyorlar başkalarının hayatında, kimse kendi hayatına bakmıyor. Ne başarırsam başarayım önce tebrik edeceklerine mutlaka eleştirecek bir şey buluyorlar. Ama artık ben de onları eleştiriyorum.

Babama mesela "senin benim yaşımda neler yaptığını hatırlayacak yaşlardayım, boşa eleştiriyorsun" dedim geçende. "İnsanı neresinden vuracağına dikkat et" dedi bana. Saygısızlık yapmışım gibi geldi ama sonra abime bakıyorum, sofraya bir tane tabak koysa bir yıl konuşuyorlar, beni anca eleştirsinler.

Neyse demem o ki, 70 yaşında bile olsan nefes alıyorsan hala geç değil. Bir günün bile kalsa, senin günün o, kıymetini bil. (kişisel gelişim kitaplarından nefret ederim ama yazdıklarım biraz öyle oldu sanki :))

Genişletmek için tıkla...