Herkese selam

bir konuda sizin fikirlerinizi duymaya ihtiyacım var. 1,5 yıl önce benden 4 yaş küçük birisiyle tanıştım. Ben 28 o 24 yaşında. Arkadaştık sonra birbirimizden hoşlanmaya başladık. Buluştuk, konuştuk. Bakımsızdı. Beni bu itti. Düzelir aslında, ona bir şeyler almama, tarzını yapmama izin veriyor. Ailesiyle çiftlik de yaşıyor. Veterinerlik okuyor. Çiftlik de 3 katlı evleri var. Her çocuğa bir ev diye düşünmüşler. Bütün bunlar beni korkutuyor. Daha sonra aileyle beraber yaşamak, ilçede olmak beni korkuttuğu için ayrıldım. Ama hiç bırakmadı beni. Sürekli aradı sordu ben kızdım hatta.
Daha sonra birisiyle tanıştım ben. Bakımlıydı. Kendimce buna çok önem veriyorum ya

1 yıl oldu, ne ailesiyle tanıştım. Ne evlilik için birikim yapabiliyor. Babasının borcunu ödüyor. 5 kuruş artırmayı geçtim, gezip tozmaya bile vakit kalmıyor. Arabam var dedi bana. Arabayı da evli ve çocuklu ablasının üzerine yapmış. Neymiş çocukları okula bırakmasında sıkıntı olmasınmış. Piknik için anlaştığımızda bile eniştesi sevgilimin kendi arabasını vermedi. Düşünün. Sinirimden öldüm. Devam ettim her şeye rağmen. Kendimiz sıfırdan başlarız dedim. 2 işte çalıştığı için ilgisiz, sevgisiz, bana vakit ayıramıyor. 2 gün bile konuşmadığımız oluyordu. Bende bunu denedim. Instadan bir hesap açtım. Bu düştü. Bende anında ayrıldım. Benim olduğumu biliyormuşmuş.
Şimdi size asıl sorum, 24 yaşındaki kişi beni çok seviyor. Hatta çok güzel seviyor. Ama ona karşı içim beni aldatan insana aktığım gibi akmıyor. Zorluyorum ama olmuyor. Zamanla olur mu? Durumları da gayet iyi. Mantıklı düşündüğüm zaman, onunla olmayı istiyorum. Ama aynı apartmanda yaşamak bu devirde çok zor olmaz mı? İlerde kendi veterinerliğini açmasına ailesi izin verirse çok güzel olabilir. Hala o beni aldatan insanı yeni insanla konuşarak aldatıyormuşum gibi ap*tal duygulara kapılıyorum. Ne olur beni sarsın, kendime getirin. Benimde artık sevgi, değer görmeye ihtiyacım var
Çok uzun oldu, okuyup da yardımcı olan herkese şimdiden çok teşekkür ederim