bizlerde bu sekildryiz canim.calismadgmz gunlerde evde sıkıliyoruz.calisincada monoton is ev arasinda gidip grlmekten.disardan bakanlarda bize ozeniyorlar nr guzel meslegin var diye felan.yani herkes ayri bir dertten muzdarip dunya hayati iste.ne kadar gezip eglensek bile hersey siradan geliyor.bitiyor biryerde.fitratimizdan kaynakli bu da.sonsuzluga programlanmisiz ama fani sınırlı dunyadayiz simdilik.yetmiyor insana.Yaşım 34, evliyim. Çalışıyorum ve artık hayatının monotonluğu beni öyle yordu ki. Hiç bir arkadaşıma ayıracak vaktim yok. Sürekli aynı kurallar içinde geçen saçma bir hayatım olduğunu düşünüyorum. Konuşacak ve beni anlayacak bir tane insan yokmuş gibi hissetmekten bıkmış yaşamaktan yorulmuş bir haldeyim. Bu psikolojide bir ben miyim.?
34 yaşındayım sağlık problemlerimden dolayı şu anda çalışamıyorum. Sıkıntılardan kafamı kaldıramıyorum bile. Çalışacak kadar sağlık durumunuz var, çalışıyorsanız paranız da vardır,arkadaşlarınız sevenleriniz var. Hayata pozitif tarafından bakmaya çalışın yukarıda saydıklarımın kıymetini bilin biraz. Bu yaşta artık anlaşılmayı beklemek bana saçma geliyor kimseye kendimi anlatamam ben kendimi anlıyorum o yeterli.Yaşım 34, evliyim. Çalışıyorum ve artık hayatının monotonluğu beni öyle yordu ki. Hiç bir arkadaşıma ayıracak vaktim yok. Sürekli aynı kurallar içinde geçen saçma bir hayatım olduğunu düşünüyorum. Konuşacak ve beni anlayacak bir tane insan yokmuş gibi hissetmekten bıkmış yaşamaktan yorulmuş bir haldeyim. Bu psikolojide bir ben miyim.?
hayır sadece siz değilsiniz. ama konuşacak ve sizi anlayacak zaten çok insan yok kabul edin.Yaşım 34, evliyim. Çalışıyorum ve artık hayatının monotonluğu beni öyle yordu ki. Hiç bir arkadaşıma ayıracak vaktim yok. Sürekli aynı kurallar içinde geçen saçma bir hayatım olduğunu düşünüyorum. Konuşacak ve beni anlayacak bir tane insan yokmuş gibi hissetmekten bıkmış yaşamaktan yorulmuş bir haldeyim. Bu psikolojide bir ben miyim.?
kaça bölüneceksinizYaşım 34, evliyim. Çalışıyorum ve artık hayatının monotonluğu beni öyle yordu ki. Hiç bir arkadaşıma ayıracak vaktim yok. Sürekli aynı kurallar içinde geçen saçma bir hayatım olduğunu düşünüyorum. Konuşacak ve beni anlayacak bir tane insan yokmuş gibi hissetmekten bıkmış yaşamaktan yorulmuş bir haldeyim. Bu psikolojide bir ben miyim.?
Ben de bu dertten muzdaribim. 33 yaşındayım ve aşırı hızlı geçiyor zaman. Bazen hızlı yaşanmaktan korkuyorum. Sanki bir kaç ayda 50lerimde olacakmışım gibi hissediyorum.İnanın yalnız değilsiniz. Hayatım o kadar yoğun ve karmaşık bir durum aldıki her şeye yetişip, kendime yetemiyorum gibi geliyor. Koşuşturmaktan yoruldum sanki, Yavaşla diye bir kitap vardı onu okumayı düşünüyorum. Belki başarabilirim
Aslında tam olarak mesele bu aynı şeyi ifade etmişiz. Doğru dürüst arkadaşım kalmamış gibi hissediyorum. O kadar kalabalıktım ki şimdi bir bakıyorum sanki kimse kalmamış gibi. Olağan şeyler ama kabullenmek zor gibi. Bazen kafam atıyor hiç tanımadığım insanlarla yeniden arkadaş olmak dertleşmek istiyorum sonra saçmalama diyorum. Bu değişken ruh hali beni çok yoruyor. Bu çıkmaz bir kuyu gibi bu ruh hali.Sanırım bu yaşlarda böyle oluyor bende aynı hislerdeyim üstüne bir de hassaslaştım yalnızlaştım. Arkadaşlarıma ayıracak vaktim olsa dahi doğru dürüst arkadaşım yok
Günler geçmezsen nasıl oluyorsa yıllar geçiyor hiç anlamıyorum bendeBen de bu dertten muzdaribim. 33 yaşındayım ve aşırı hızlı geçiyor zaman. Bazen hızlı yaşanmaktan korkuyorum. Sanki bir kaç ayda 50lerimde olacakmışım gibi hissediyorum.
Tek mesele sürekli sorunlarla boğulmaktan anın bile tadını alamadığımız ilginç yorumlayamadığım bir süreç bu yaşadığım. Her şeye sürekli geç kalıyorum hissi.sıkıldığımız şeylerin kıymetini bile bazen onları kaybettiğimizde anlıyoruz
çalışmıyor olsanız bu sefer de geçim sıkıntınız olacak veya belki boş durmak sizi sıkacak
anlam aramayı bırakmak lazım bence
mutluluğu yakalamaya çalışmak da mutsuzluk yaratıyor insanda
anda kalıp anın tadını çıkarmaya odaklanmak gerek bence
Bende bir ameliyat geçirdim yakın zamanda. Sağlığım zorluyor ama çalışıyorum da bir daha hiç bir şey özellikle sağlığım eskisi gibi olmayacak. Ama neden ve ne için çalışıyorum onu bile anlamıyorum.Ayni yastayiz. Sagligimla ilgili kaygilarim var. Sinaniyor gibi hissediyorum bazen. Onlari yolunda koyarsam mutlu hissedecegim. Sonra gene bir şey cikacak ona takilacagim. Hayat böyle bir şey olsa gerek
Bana da böyle gelirdi çevremde arkadaşım olmasına rağmen beni anlayacak insan yok gelirdi terapistim var 2 yıldır kendisine gidiyorum bir derdim olduğunda o beni anlar deyip gidip ona anlatıyorum derdime seçenekler sunuyor çözüm önerileri veriyor o hafifleme duygusu tarifi mümkün değilKonuşacak ve beni anlayacak bir tane insan yokmuş gibi hissetmekten bıkmış
neye mesela?Tek mesele sürekli sorunlarla boğulmaktan anın bile tadını alamadığımız ilginç yorumlayamadığım bir süreç bu yaşadığım. Her şeye sürekli geç kalıyorum hissi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?