- Konu Sahibi gul_perisi
-
- #101
-Hiç dinmeyen yetersizlik hissiHAYATIMDAKİ HİÇ BİR ŞEY YOLUNDA GİTMİYOR. O KADAR SIKILDIM BUNALDIM Kİ HAYATTAN NEDEN YAŞAR Kİ İNSAN DİYORUM. HAYAT BANA ÇOK ZOR VE KARMAŞIK GELİYOR. ÇEVREMDE OLUP BİTEN HİÇ BİR ŞEYİ ANLAMIYORUM. ÇOK SIKILDIM ARTIK SÜREKLİ AYNI KISIR DÖNGÜYÜ YAŞAMAKTAN. EŞİM VE AİLEM VAR ANCAK BEN ONLARLA MUTLU OLMAYI BAŞARAMIYORUM. O KADAR ÇOK KAÇARAK YAŞADIM Kİ HAYATIMI ŞİMDİ ADEPTE OLMAKTA ZORLANIYORUM. KENDİMİ YAŞITLARIMDAN ÇOK GERİDE HİSSEDİYORUM. ÜNİVERSİTEDEN MEZUN OLDUM ANCAK HALEN 19 YAŞINDAKİ GİBİYİM. BENİMLE BİRLİKTE MEZUN OLANLAR HAYATLARINA BİR ÇOK ŞEY KATTI ANCAK BEN HAYATI KAÇARAK YAŞAMAKTAN HEP GERİDE KALDIM. ŞİMDİ AYNI OKULDAN MEZUN OLDUĞUM ARKADAŞIM İLE GÖRÜŞEMİYORUM. ÇÜNKÜ ONUN ANLATACAKLARI ÇOK BİRİKMİŞ OLABİLİR, GEZDİĞİ GÖRDÜĞÜ YERLER , TANIŞTIĞI İNSANLAR. ANCAK BEN HEP AYNI YERDE SAYDIM , SÜREKLİ KENDİMLE UĞRAŞTIM.
YAŞIYORUM ANCAK VARLIĞIM YOKLUĞUM BİR GİBİ. VARLIĞIM KİMSENİN HAYATINA DOKUNMUYOR. OYSAKİ İYİ NİYETLİ BİRİYİM. KÖTÜLÜK YOKTUR BENİM İÇİMDE ANCAK HAYATTA İYİ BİR YERE SAHİP OLMAK İÇİN TEK BAŞINA İYİ OLMAK YETMİYOR. İÇİMDEKİ VIRVIRCI HİÇ SUSMUYOR. SÜREKLİ BİR KENDİNİ BEĞENMEME HALİ NE YAPSAM OLMUYOR.
KENDİ KENDİMİ GAZA GETİRİP OLUMLU DÜŞÜN OLUMLU OL DİYORUM AMA BU DURUM ÇOK KISA SÜRÜYOR ÇÜNKÜ NE ZAMAN KABUĞUMDAN ÇIKIP HAYATA SARILMAYA ÇALIŞSAM HEP TÖKEZLİYORUM . BU ARALAR EN BÜYÜK SORUNUM BU. ETRAFIMDA OLUP BİTENLERİ , GÜNDEMİ HER ŞEYİ KAÇIRMIŞIM VE ÖĞRENMEM GEREKEN O KADAR FAZLA ŞEY BİRİKMİŞ Kİ YENİDEN HAYATA SARILIP BAŞLAMAYA ÇALIŞMAK ÇOK ZOR GELİYOR VE HER ŞEY ANLAMINI YİTİRİYOR. MUTLU OLMAK İÇİN OKUMAM GEREKEN BİR SÜRÜ KİTAP, GAZETE. İZLEMEM GEREKEN HABER , TV PROGRAMI. GEZİP GÖRMEM GEREKEN BİR SÜRÜ YER. TANIŞMAM GEREKEN BİR SÜRÜ İNSAN VAR. HEPSİ ÇOK BİRİKTİ VE ALTINDAN KALKAMIYORUM. İKİ SENEDİR EVLİYİM AMA KENDİMİ EN BASİT YEMEK YAPMA KONUSUNDA BİLE GELİŞTİRMEDİM. ŞİMDİ YAPMADIKLARIMIN ALTINDA KALIYORUM VE HAYAT OLDUKÇA ZOR GELİYOR. KENDİMİ BU KADAR BEĞENMEZKEN SEVEMEZKEN İÇİMDEN ADIM ATMAK GELMİYOR Kİ . BAZEN DİYORUM ÇARESİZ BİR HASTALIĞIM OLSA AZ Bİ ÖMRÜM KALMIŞ OLSA BELKİ O ZAMAN DAHA ANLAŞILIR OLURUM.
BİRDE BEN DİYE BİR ŞEY YOK BU HAYATTA. EŞİME BİLE ACIYORUM. NEDEN BENLE EVLENDİ Kİ ONU DA KENDİ KARANLIĞIMA ÇEKİYORUM. KENDİNİ HEP YALNIZLIĞA MAHKUM EDEN İNSANLAR İLE GÖRÜŞMEKTEN KORKAN BİRİYİM BEN.
BEN KENDİMDEN BAHSETMEYE ÇEKİNİYORUM. KENDİME SAYGIM YOK.
Yaşamak başlı başına yetenektir Poine. Hem de ne yetenek. Mozart seviyesinde senfoni besteleyebilmek gibi.Çok sevdiğim maç ortamında tribünden tanıdığım bir kardeşimi kanserden kaybetmiştim. Git onkoloji servisine orada ki insanların yaşamak için nasıl çabaladığını gör. Gerçekten böyle düşünen insanlara çiçekli böcekli şeyler yazmak gelmiyor içimden, yok gez, yok kitap oku, vs. vb. bunları herkes söyler.. Herkesin acısı kendine ağır ama benim 16 yaşımdan bu yana yaşadıklarımı anlatsam. Kime anlatmışsam bana ben olsam katlanamazdım dedi.
Karşıma çıkan her zorluk, her darbe beni tam tersi çok daha güçlü yaptı. Yıllar önce sevgilimi şehit verdim, ondan önce ki yaşadıklarımı anlatmak dahi istemiyorum çok kötü çok ağır. Yaşıtlarım evlendi çocuk sahibi oldu, ben hala yıllardır onun gelmesini bekliyorum gelmeyecek biliyorum.
Bir kazada kaybetsem kabullenirdim ama şehit oldu ve bu çok kötü bir duygu!! Onu kim şehit etti, şu an nerede yaşıyor mu bilmiyorsun bile! Tek hayalim çocuğumu onunla birlikte GS maçına götürmekti ama olmadı ve olmayacak! Bütün mutluluklarım yarım kaldı. Ama ben hiç bir zaman bunları düşünmedim. Hiç öldür beni Allah'ım diye dua etmedim ki buna dua değil isyan denir.. Ondan gelecek sıkıntının derdin kederin herşeyin başımın üstünde yeri var...
Böyle yaptıkça daha çok mutsuz olacaksın biliyorsun değil mi? Anneannem ben kendimi bildim bileli öldür beni Allah'ım diyor 88 yaşında ve olmayan hastalığı kalmadı. Allah öyle bir dert verir ki yaşat beni diye dua edersin bu sefer. Bir bak insanların yaşamak için verdiği çabaya bak. Gel seni Çapa'da, Cerrahpaşa'da gezdireyim. Yapma Allah şkına ...
Yastığa Yorgana gömülüp uyumak istiyorum bir daha hiç kalmayacak gibi
Yaşamak başlı başına yetenektir Poine. Hem de ne yetenek. Mozart seviyesinde senfoni besteleyebilmek gibi.
Bazı insanlar bu konuda gerekli yetenekten yoksun doğuyorlar ya da yetenekleri yaşanmışlıklarıyla törpüleniyor.
Sizin ruhunuzda güç bazı insanlarda yerini bi acizlige, zayıflıga bırakıyor. Siz fırtınalar koparabilirken onlarda yaşam tutkusu en fazla bi meltem.
Bunu onların suçu olarak görmemek lazım. Destek olmak şart.
-Hiç dinmeyen yetersizlik hissi
-Geç kalmışlık duygusu
-Hayata yetişemiyormuş algısı
-İnsanlarla bağ kuramayacak seviyede günlük hayattan kopma
-Kendini gerçekleştirememe, hedeflerine ulaşamama
-Kendine saygı duymama/kendini sevmeme ve bunun sonucunda diğer insanlardan da saygı ve sevgi görmeyeceğini düşünme
Bunların hiçbiri hafife alınacak sorunlar değil.
Öncelikle ilaçlarınızı sakın bırakmayın. İşe yarayacak mı yaramayacak mı kısmına hiç bulaşmayın, ilaca "tamamen gereksiz" ya da "hayat kurtaran mucize" gibi anlamlar yüklemeyin. siz sadece kullanmaya devam edin.
Kendinizi hedeflerin peşinden gitmeye zorlayın. Her gece yatmadan "yarın gün boyunca yapacağım 10 şey" konulu bi liste yapın. Dünyayı kurtarmanıza gerek yok, basit hedefler olsun bu 10 şey.
1. Duş yapacağım.
2. Portakallı kek yapacağım.
3.Yarım saat gazete okuyup gündemi takip edecegim...
Bu tarz şeylerle başlayın. Bu listenin tamamını gerçekleşirip yarının listesini hazırlamadan yatağa gitmeyin.
Zaman geçtikçe hedefleri büyütüp kendinizi zorlayın. Kurslar, hobiler, geziler, fitness baslamak. Başaramazsanız o gün için bırakın, yarın bi daha denersiniz.
Ne kadar yenilirseniz yenilin nefes aldığınız sürece yarın bi daha denersiniz.
Kendinizi önemli hissedeceğiniz şeyler yapın. Bunun en kolay yolu sizden daha aciz durumda olanlara yardım etmektir.
Sokak hayvanlarıyla yarım saat ilgilenin. Bi kap su bi paket mama hatta bi baş okşama için bile size hayatları boyunca minnet duyarlar. Bi kere sevdiginiz köpek sizi hatırlar mesela.
Hayatla pamuk ipliği inceliginde de olsa baglar kurun.
Umarım en yakın zamanda kendinizi daha iyi hissedersiniz.
Yastığa Yorgana gömülüp uyumak istiyorum bir daha hiç kalmayacak gibi
çok teşekkürler. yargılmadan anlamaya gayret ettiğiniz için. evet biz de biliyoruz ne acılar yaşayan insanlar var... ama işte depresyon öyle bir şey ki bizim için nefes almak bile bir mesele.
İnanın sabah duş almak bile bir mesele bir bardak su içmek mesele otobüse binip işe gidebilmek bir mucize. Herkesin acısına saygı duyuyorum ve yardımcı olmak için yazdıklarını biliyorum ama işte biz bu kadar aciz hiissetmesek zaten gelip de intihara yönelik başlık açmayız ki forumlarda deli miyiz biz. Çok teşekkürler.
Ne demek, teşekkür etmenizi gerektirecek bi sey yok.
Konu sahibesinin de sizin de yorumlarınızdan hissettiğiniz çaresizlik hissini görebiliyorum. Bu durumdan kurtulmayı istiyorsunuz ama bataklıkta çırpınır misali denedikçe battığınızı düşünüyorsunuz anladığım kadarıyla. Ama daha çok denemek zorundasınız.
Depresyon günlük kullanımda anlamı genişlemiş bi kelime. Küçük sıkıntıların verdigi geçici kederler bile depresyon olarak tanımlanınca ciddi bi hastalık olan depresyon küçümsenmiş oluyor ister istemez.
Ancak içinizdeki bu bi bardak su icmekten bile sizi alıkoyan hissin gerçek durumunuzu yansıtmadığını anlamalısınız.
Siz günlük işlerinizi yapmaktan ve hayattan keyif almaktan yana aciz değilsiniz. Sadece sizi kandıran, sizi kendinizi olduğunuzdan küçük görmeye iten bi hastalığınız var.
Ve nasıl 39.5 derece ateşi olan bi hastayı duşa girmesi için zorluyorsak sizi de hayata karışmanız, hastalıgınızla mücadele etmeniz için zorlamak zorundayız.
Güven duydugunuz iyi bi doktorla sürekli baglantı halinde olmalısınız, ilaçlarınızı kullanmayı asla aksatmamalısınız.
Konu sahibesi için yaptıgım öneri sizin için de geçerli. Lütfen denemeye gayret edin, umarım bi faydasını görürsünüz.
Psikolog ile görüşmeyi denediniz mi? Düzenli danışma ve terapi hizmeti almayı yani.Ben 4 psikiyatrla görüştüm hafta içi 5.sine gideceğim ama hepsi basıyor ilacı o ilaçlar da daha kötü yapıyor insanı. Evet, günlük hayattaki ufak bunalımlara "depresyondayım" diye diye bu hale geldi durum. Keşke o kadar basit bir sorun olsaysı, aşk acısı falan gibi olsaydı... Ama değil. Öyle bir karabasan, öyle bir kör kuyu öyle bir girdap ki tarifi mümkün değil... Dıştan bakan her şeyin var daha ne istiyorsun der ama öyle değil.
senin sorunun ne biliyormusun ölmeyi bayilmak zannediyorsun öldükten sonra ohh bitti sıkıntılar huzura erecen saniyorsun dimi rabbim tokatini indirmeden haline sukretmeyi öğrenirsin umarim bu arada konu basligindan nefret ettim!Allah IM isyan edenlerden olmak istemiyorum ancak yaşamakta istemiyorum bu hayat bana çok zor geliyor. Herşeyim var ancak bunları yaşayacak özgüvenim yok her gün kendimi işten eve zor atıyorum. Gelir gelmez ağlıyorum yalvarıyorum Rabbime başıma bişi gelsin öleyim ben yaşamak istemezken neden almıyor canımı. Bazen diyorum eşim Polis silahını al gizlice sık kurtul ancak ona bu psikolojik travmayı yaşatmaya anamı babamı arkamda gözü yaşlı bırakmaya ne hakkım var. Hem Alan In verdiği canı almak Bile benim hakkım değil cesaretim yok ölmeyede. Hayat çok karışık anlaşılması zor. Napayım biri beni bu kör karanlıktan kurtarabilir mi psikolojik destek al. Rabbine yönel diceksiniz. Yapıyorum. Çok bunalıyorum namaz kılıyorum. sürekli olmasada. Psikologada gittim. Antidepresan da kullanıyorum ama geçmiyor sabrım yok. ne durumda olan insanlar var benimse iyi bir hayatım var ama ben bir hiçim. Allahım al canımı nolursun dahada girmeyim günaha
senin sorunun ne biliyormusun ölmeyi bayilmak zannediyorsun öldükten sonra ohh bitti sıkıntılar huzura erecen saniyorsun dimi rabbim tokatini indirmeden haline sukretmeyi öğrenirsin umarim bu arada konu basligindan nefret ettim!
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?