- 16 Ocak 2021
- 1
- 6
- 24
Belki de bu söylediklerim yüzünden taşlanacağım ama içimde tutamıyorum. Doğuştan şanslı olarak hayata 10-0 önde başlayan insanları ileri derecede kıskanıyorum. Lütfen senden kötü durumda olanları düşün demeyin, bana sadece kendini avutmak ve kandırmak gibi geliyor bu. Eğer sürekli maddi kaygılarla boğuşmasaydım, bana her türlü imkanı sağlayan bir ailem olsaydı çok daha huzurlu ve mutlu bir hayatım olabilirdi istediğim ülkeleri gezip yeni kültürler tanıyabilirdim, yabancı dil öğrenmek istediğim zaman takk diye o ülkede dil kursuna yazılabilirdim.
Hayır diyorum ki insan bari bir konuda şanslı olur. Asgari ücretle yaşam mücadelesi vermeyi geçtim doğru düzgün bir aile hayatım bile yok, eve sarhoş gelip beni öldürmekle tehdit eden bir babam var. Küçüklüğümden beri o kadar özenirim ki babasıyla normal bir ilişkiye sahip olan çocuklara, gerçekten bir ailesi olanlara. Şuan bile yazarken boğazım düğümleniyor. Herkes anne baba olmamalı, ben sırf ileride olur da çocuğum da benim gibi düşünür diye çocuk yapmayacağım.
Güzellik desen o da yok. Zaten yıllardır süren ergenlik sivilceleri yüzünden yüzüm izlerle doluydu, bu da yetmezmiş gibi sınav senemde yaşadığım stresten midir bilemiyorum egzama hayatıma girdi. Yüzüm pul pul olup çatlıyor kaplumbağa derisi gibi oluyor aynı. Saç diplerim deli gibi kaşınıyor vücudum yara izleriyle dolu. Sivilce yine iyiydi bu durumun bir tedavisi de yok :)
Ben artık dayanamıyorum neden ben o insanların yerinde doğmadım? Neden hayatı kolay modda yaşamak varken bir tanecik değerli olması gereken bir hayatım varken her şeyden kısarak monotonluğun dibine vuruyorum? Eğer hayat zorluk demekse onlar neden benim gibi yaşamıyor bu hayatı? İleride param olsa bile gençliğim bir daha asla geri gelmeyecek ben de yaşayanları izlemeye devam edeceğim. Bu düşünce beni o kadar boğuyor ki ders yükü çok fazla olan bir bölümde okuyorum ama kaç gündür oturup ders çalışamıyorum bile. Kadınlar Kulübü'nü uzun yıllardır okuyarak takip ediyordum belki yazmak biraz olsun iyi gelir diye üyelik aldım.
Hayır diyorum ki insan bari bir konuda şanslı olur. Asgari ücretle yaşam mücadelesi vermeyi geçtim doğru düzgün bir aile hayatım bile yok, eve sarhoş gelip beni öldürmekle tehdit eden bir babam var. Küçüklüğümden beri o kadar özenirim ki babasıyla normal bir ilişkiye sahip olan çocuklara, gerçekten bir ailesi olanlara. Şuan bile yazarken boğazım düğümleniyor. Herkes anne baba olmamalı, ben sırf ileride olur da çocuğum da benim gibi düşünür diye çocuk yapmayacağım.
Güzellik desen o da yok. Zaten yıllardır süren ergenlik sivilceleri yüzünden yüzüm izlerle doluydu, bu da yetmezmiş gibi sınav senemde yaşadığım stresten midir bilemiyorum egzama hayatıma girdi. Yüzüm pul pul olup çatlıyor kaplumbağa derisi gibi oluyor aynı. Saç diplerim deli gibi kaşınıyor vücudum yara izleriyle dolu. Sivilce yine iyiydi bu durumun bir tedavisi de yok :)
Ben artık dayanamıyorum neden ben o insanların yerinde doğmadım? Neden hayatı kolay modda yaşamak varken bir tanecik değerli olması gereken bir hayatım varken her şeyden kısarak monotonluğun dibine vuruyorum? Eğer hayat zorluk demekse onlar neden benim gibi yaşamıyor bu hayatı? İleride param olsa bile gençliğim bir daha asla geri gelmeyecek ben de yaşayanları izlemeye devam edeceğim. Bu düşünce beni o kadar boğuyor ki ders yükü çok fazla olan bir bölümde okuyorum ama kaç gündür oturup ders çalışamıyorum bile. Kadınlar Kulübü'nü uzun yıllardır okuyarak takip ediyordum belki yazmak biraz olsun iyi gelir diye üyelik aldım.