Tüm o 5 yılı çöpe atmış. Yaptığım ilk örgüyü, yazılan mektupları, parmağıma taktığı yüzüğü, fotoğraflar, otobüs biletleri, 5 yılın anıları...
Hiç de titrememiş eli. Ağlamamış. Üstelik beni 20 gün içinde unutmuş da. Bensiz daha mutluymuş.
Neden sürekli aynı şeyleri yazıyorum. Neler diyeceğinii biliyorum, hatta bıkıp.hiçbir şey demeyeceğinizi de..
Depresyon ilaçları işe yaramıyor, terapi işe yaramıyor, ben işe yaramıyorum. Bugün ölmeyi düşündüm. Hayatın bana gülmediğini ve buna mahkum olduğumu düşündüm. Düşünsenize babanız küçükken sizi terk ediyor, anneniz kolunuzdan tutup sokağa atıyor, her şeye direniyorsunuz da o insana direnemiyorsunuz. Neden? Tüm yaralarımı yalnız ve ilk kez ona açtığım için belki. Ona tutunduğum için ya da. Beni gerçekten seven biri olduğuna inandım. Beni bırakmayacak, gitmeyecek biri oldğuna..
Haayat beni hep bi yerlerde yapayalnız bırakmazçk zorunda mı? Yapamıyorum. Öyle acizim ki al canımı diye dualar ediyorum allaha.
Baş edemiyorum artık ayrılıklarla. Ben yaşamayı beceremiyorum.
Bir erkek yüzünden mi demeyin. O kadar sevgisiz büyüdüm ki ilk karşıma çıkan sevgiye tutundum. Öyle de güzel sevmişti ki...bitiyormuş sevgi denen şey de ama. 5 yıl da olsa 10 yılda olsa çöp olabiliyormuş yaşananlar kalbi bile acıtmadan.
Bir aptal olmalıyım ya da deli. Neden ya neden ben söküp atamıyorum. Neden hala olmazın peşinde kendimi harcıyorum. Beceremedikçe de artık nefes almak istemiyorum. Sona gelmişim gibi hissediyorum.
Bu sene 8 yıllık ilişkim bitti benim de. Birkaç yıldır da beraber yaşıyorduk. Herkes evlilik beklerken biz ayrıldık. Daha doğrusu ayrılık kararını almak zorunda kaldım çünkü ilgi alanlarımız,zevklerimiz,arkadaş çevremiz herkes farklı yönlere evrilmişti, çok şiddetli kavgalar ediyorduk, küfür, saygısızlık boyutunda... Ayrıldıktan sonra çok pişman oldum nasıl kabul edersin beni nasıl bırakırsın diye yalvardım bile hatta.. Dönmedi. 3 ay evde tek başıma ne depresyon yaşadığımı bir ben bir Allah bilir, kendimi öldürmeyi düşündüm, her gün ağlamaktan işe güce bakamaz olmuştum. Antidepresan kullanmaya başladım. Sigaraya başladım. Dağılmıştım. O kötü anımda birisiyle tanıştım. Sürekli konuşmak güzel gelmişti. Bir zaman sonra hafiften flörtleşmeye başladık. Başkasına asla bakamam dokunamam diyen ben bir başkasıyla da gülebildiğimi, mutlu olabildiğimi fark ettim.
3 ay sonra geldi. Ağlaya ağlaya yalvardı barışmak istedi, kabul etmedim. Evet çok üzüldüm, bir yanım kabul etmek istedi ama eğer kabul etseydim şu an çok daha fazla mutsuz olacaktım. Huylu huyundan vazgeçmez. Okunmuş kitap bir daha okunmaz...
Şu an o flörtleştiğim kişiyle beraberim. Çok da mutluyum. Hayatıma mutluluk ve pozitiflik katıyor. Öbürü de başkasını buluvermiş zaten.
Demem o ki; Geçiyor... O süreç çok sancılı. Ama bir şekilde tutunmak zorundasın. Ha hiçbir şey olmamış gibi mi hissediyorum? Hayır.. Hatırladığımda içimde bir sızı oluyor evet, gönül isterdi ki böyle ayrılmasın yollar, verilen emekler çöpe gitmesin, ailelerimiz üzülmesin bizim yüzümüzden.. Ama yapacak bir şey yoktu. Kendime olan saygımı kaybettiğimi anladığım an ayrılık kararını almıştım.
Dışarı çık, gez dolaş. Kendine bak, bilmiyorum makyajı giyimi kuşamı sever misin ama ben ayrılık sonrası çok büyük dönüşüm yaşadım giyim tarzımı değiştirdim makyaj yapmaya başladım. Kendimi insanlara daha çok açtım, önceden çok sessiz ve içine kapanık bir insandım. Yeni insanlarla tanıştım. Arkadaşlarımla buluştum, konuştum. Tıbbi destek de aldım, hala alıyorum. Ama artık ilacı da bırakmanın zamanı geldi bugün randevum var mesela artık ilaç kullanmak istemediğimi söyleyeceğim doktora :)
Bir otur al aynayı kendine bak, bir adamın sana bunları yapmasına izin mi vereceksin? Hayatının en güzel dönemlerini seni böylesine üzerek çalmasına izin mi vereceksin? Dünyaya bunları yaşamak için mi geldiğini düşünüyorsun? Her şey bizim elimizde. İlk önce kabullenmekle başlıyor her şey. Kendine diyeceksin ki "Bu normal bir durum. Benim dışımda bundan kat kat fazlasını yaşamış olan hemcinslerim var. 10-20-30 yıllık evliliklerini bitiren/bitirmek zorunda kalan hemcinslerim var. Ben hayatım boyunca bu mutsuzluğu çekmek zorunda değilim. Yaşandı ve bitti. Mutlu olmak için birisine ihtiyacım yok. Günün birinde iyi birisi çıkarsa da neden olmasın ama?

" İnan ki geçecek, hatta o zamanlar kendimi neden bu kadar paralamışım diye üzülürsün bile..
Lütfen iyileşeceğine inan ve bunu başarabilecek tek kişinin de kendin olduğunu bil. Başkasından destek bekleme. Hele ki eski sevgilinden asla. Onun seni ezmesine, küçük düşürmesine izin verme. İnan ki bunları atlattığında eskisinden daha güçlü ve pozitif hissedeceksin. Tecrübe konuşuyor :)
Bol şans