Sevgili arkadaşlar ben 17 yaşında evlendim. 18 de ilk 21 de ikinci çocuğum oldu. Şimdi 26 yaşımdayım. Eşimle aramızda yaklaşık 7 ay var. Görücü usulü ama severek evlendim. Eşim sakin yapılı bir insan değildir. Etrafıma baktığımda güzel giden bir evliliğim var. Benim sıkılmama sebep olan şeyse şu; 17 de evlenince mecburen daha olgun davranmak zorunda kalıyor insan..Hani 17 iken 20 gibi diyelim. E çocuklar oldu 20 de 25 gibi hissetmeye başladım. İşe başladım.. Pozisyon, iş ortamı falan derken yaş oldu 26 ama 30 gibi hissediyorum. sonuçta 9 yıllık evliyiz baştan beri eşime diyorum..Ben çok gencim unutma hani gezmek, romantik bir dönem yaşamak, cıvıl cıvıl çocuolmak istiyorum diye..Ben babamın evinde hiçbir şey görmedim. Evlenince gezersin evlenince kocan alsın vs. Haklısın diyor ama netice yok. Hep diyorum sen benim yaşımdayken neler istiyordun öyle düşün diye.
Pikniğe gidelim diyorum. Ama rahat bir yer olsun git otur ye iç değil. İp atlayalım oyunlar oynayalım, top oynayalım çocuklarla diyorum. Saçmalama diyor. İki çocuk annesisin.. Gezmeye gidelim diyorum. Ben istiyorum ki dağ bayır gezelim..O gittiğimiz yerde alışveriş yapıp güzel bir mekanda sohbet düşünüyor. Etrafıma baktıkça üzülüyorum. Yaşıtlarım geziyor dolaşıyor, birçok duyguyu yeni yeni yaşamaya başlıyorlar. Sanki benim için herşey bitmiş gibi geliyor. Akşamları birşeyler yapalım diyorum. Olmaz çocuklar burnumuzdan getirir diyor.Ama kendisi evde sıkılıyor bira takılayım diyip abisinin arkadaşlarının yanına mutlaka her akşam gidiyor. Çocuklar uyuduğu için ben evde oturuyorum. Bir yere oturmaya gidemiyoruz kızımız çok mızmız.. Gitsek pişman oluyoruz.
Birde hani ben istiyorum sevgisini göstersin insan yanında sanki ben yabancıyım yani tam ataerkil davranış tipi. Çok üzülüyorum sanki 26 değil 30 35 gibiyim.. Yüzüne bile bakmak istemiyorum. Sanki herşey boğuyor beni..