• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Yaşlılığı hiç düşünüyor musunuz?

Eşimle ikimiz de özel sektörde çalışan insanlarız. Asgari ücret bir tık üstü alıyoruz . Bir oğlumuz var. 6 yaşında, İkinciyi yapmıyorum çünkü bırakabilecegim kimse yok. Ana istiyorum . Bakıcı parası dünya para bunun yerine iş biraksam geçinmek aşırı zor.
Bazen yaşlılığı düşünüyorum
Bir evladım var başka kimsem yok anne baba kardeş yok. Bu evladım da hayırsız çıkabilir bana bakmıyorum diyebilir. Ya da bana bakıcı tutacak gücü de olmayabilir. Keza benim de bu gidişle olmaz zaten.
Belki yatalak olacağım .
Huzur evine giderim . Devletin böyle imkanlari var. Ama orası da anlatılanlardan dolayı korkutuyor.
Bilmiyorum ya bu sıralar beni bı gelecek kaygısı yaşlılık kaygısı sardı.
Tabiki çocuk bana baksın diye yapılmaz ama aranıp sorulmak isterim en azından. Biri aramazsa öbürü arar diyebilmek isterdim . İkinci çocuk isterdim ama yapamam.
Öyle bir iç döküş konusuydu . İyi geceler👋
Düşünceleriniz fazla kaygılı ve gerçekçi değil.

siz şu an çocuğunuzu seviyor, sayıyor, gönlünü hoş tutuyorsanız o da zaten size aynı duygularla karşılık verir ya da en kötü minnet duygusuyla ilgilenir zaten ileride.

Annemin 2 çocuğu var da ne oldu
Yaşlanınca huzur evine gideceğim derdi ama hastalanıp yatağa bağımlı oldu ve hiçbir huzur evi böyle bir kişiyi kabul etmiyor. Huzurevine gidebilmek için de sağlıklı ve paralı olmanız gerekiyor :)

10 tane de çocuğunuz olabilir ve hepsi farklı şehirlerde ya da yurtdışında yaşıyor olabilir, böyle durumlarda zaten bi ona bi ona atıyorlar yaşlıları kimse istemiyor. Ya da yine tüm sorumluluk 1 kişide oluyor. Evlenmeyen kız evlatta falan oluyor, o kişinin de hayatı ana baba bakmakla geçiyor.

Benim de yaşlılık kaygım var ama benimki şu şekilde. Tek bir çocuğum var, bana bakmak zorunda mı kalacak? Umarım kafam yerindeyken ve elden ayaktan düşmeden ölürüm şeklinde bir dileğim var benim de. Hele ki annemin hastalığından bende de çıkarsa kesin olarak kararlıyım ki (hastalığın tedavisi yok) kendi hayatıma son vereceğim. Çünkü hiçbir evlat ebeveynini öyle görmemeli, ona bu şekilde bir yük olmamalı. Benim tek bir kızım var. Sürekli Anasının babasının hastalığı ile uğraşıp durmasını istemem. Çok fazla yıpranmadan Kendi hayatını yaşamaya fırsatı kalsın isterim. Yani yaşlanınca en kötü sonuç kimse bizle ilgilenmezse ölürüz, sağlıksız sağlıksız yaşayacağıma ölsem daha iyi zaten :)
 
Öncelikle dünyaya yalnız geldik ve yalnız gideceğiz. Bu demek değil ki sürekli yalnız olacağız. Ama bir noktada az da olsa yalnız kalmaya alışmak lazım diye düşünüyorum. Yaşlılık korkusu çok büyük ihtimal yalnızlık korkusu ile paralel gidiyor. Benim çocuğum yok 37 yaşından gün aldım. İki kardeşiz. Annemin babamın herseyine koşarım ama bu benimle alakalı. Onları sevdiğim için ve içimden geldiği için isteyerek yapıyorum. Hayırlı evlat olunması bana göre biraz çocuğun karakteri ile bir de ailenin çocuğu yetiştirmesi ile alakalı diye düşünüyorum Ama mutlaka yaşlılık için pasif gelir veya gelirler olmalı. Şu anki konjonktürde eğer durumun çok iyi değilse, maaşlı çalışan isen, kendi işin değilse anca kendini ve kendi çekirdek aileni geçindirebilirsin. O yüzden yaşlılıkta önce maddi olarak kendine güvenmen lazım. İleride arada çocuğun maddi destek verir amenna. Ama maddiyat yoksa nasıl verecek. Manevi olarak çoğu kişi anne babası ile zaten iyi kötü ilgileniyor. Çevremde gördüğüm çocuk doğurup ilgilenmeden, sevmeden çocuk buyutenlerin ileride de çocukları manevi bile destek olmuyor. Çünkü anne baba sevmemiş ki. Çoğu ilgilenilmeyen anne, babaların öyküsü böyle. Çok az yeterli ilgi sevgiyi verdiği halde sonradan anne baba ile ilgilenmeyen çıkar. İnsanımızda şu var ne kadar çok çocuğum olursa biri bakmazsa diğeri bakar. Artık o bitti. Eğer yetersiz koşullarla bir sürü çocuğun olursa ileride o çocuklar sana bakmak yerine seni suçlar okutmadınız, yedirip icirmediniz vs diye. Ki o konuda haklılar. Dünyaya gelmelerine vesile olmuşsan çocuklarınla maddi manevi ilgileneceksin, onlara yeterli olacaksın. Kısaca yaşlılık için maddi birikimi oluşturmaya bakın. En azından başını sokacak bir eviniz, arabanız, emekliliğiniz ve kefen parası dediğimiz nakitte en az 500 bin olmalı. Ne olur ne olmaz acil ameliyat vs parası..sonrası Allah kerim. İnşallah çocuğunuz vicdanlı olur da manevi ilgi verir. Ama ben açıkçası çocuğumla aynı evde ileride yaşamak istemezdim, evim ayrı olsun arada gelip gitsin arasınlar isterdim. Bir de yardımcım olsun arada yemeğimi yapsın,benimle iki sohbet etsin isterdim. Bunun için de para olması lazım. Özel bakım evlerinde de şöyle kalınabilir emekliliğiniz olur ve kendi evinizi kiraya verirsiniz, öyle özel bakım evi finanse edilir. Bu arada özel bakım evlerinde iyi olanlar da var öyle duydum.Hepsi çok kötü değil, orada kalmak da bir tercih. Ben sizin yerinizde olsam maddiyat için sadece kendime güvenirim. Maneviyat için ise hayırlı evlat yetiştirmeye çalışıp bol bol hayırlı evlat olması için dua edip hayırlı evlat olup arada gelsin arasın sorsun isterdim. En azından elimden geleni yapardım. Gerisini tevekkül ederdim..
Yaşlanana kadar anca bir ev bjr de emekliliğim olur. Özel sektörde anca bu kadar. O emekli maaşı ve yıllanmış evin kirası umarım benim bakıcı ya da huzur evi parama yeter de kimseye muhtaç kalmam. Tabiki istemem çocuğumun ayağına bağ olmak. Ama... Şu an bakıyorum emekliler 7.500 alıyor. Eski evini kiraya verse o da 8-9 olsa. Bu parayla su an bir yaşlı bakım evi parasını ya da yatılı bakıcı parasını karşılayabilir mi ? Hiç sanmam. Yaşlı dediysem bakıma muhtaç olan bir yaşlı yani. Yoksa herkes ister hık diye ölmeyi ama yıllarca yatalak olmak var.
En iyisi dua etmek . Yoksa gerçekten akıbetimiz belli değil ve bu belirsizlik beni çok endişelendiriyor.
Bazen çok hasta olduğumda yataktan kalkamadigimda eşim yardım edince yatağa yemek falan getirince ona binlerce kez Allah razı olsun diyorum. Bir an hickimsenin olmaması düşüncesi çok kaygilandiriyor beni. Allah akibetimizi hayır eylesin.
Şu sıralar çok hastayım bu yüzden sanırım hem duygusalim hem de ölümü çok düşündüm.
Hayatta en son isteyeceğim şeydir çocuğumun evine yerlesmek. Yanlış anlaşıldı sanırım.
Herkese iyi geceler
 
Benim de yaşlılık kaygım var ama benimki şu şekilde. Tek bir çocuğum var, bana bakmak zorunda mı kalacak?
Benim eşim boşanmış bir ailenin tek çocuğu. Annesi akciğer kanseriydi biz tanıştığımızda. Kadın inanılmaz despot bir kadındı. Evleneceğine tahammül edemedi. Neyse biz evlendik. Sürekli eşime emirler veriyor. Evine gitmeyeceksin, bana bakacaksın diye. Ben tüp bebek tedavisi görüyordum. Kadın eşime “boşuna uğraşmayın. O yaşlı çocuğu olmaz” dedi. O lafıyla kendi annesini sildi. Kadın 2 sene daha yaşadı. Erkek kardeşi ve hanımı baktı.
Çocuğuna şefkat göstermeyen ebeveynlerde yalnızlığı mahkum kalıyorlar.
 
Konu sahibinin, çocuk gecesini gündüzüne katsın, hiç nefes almadan bana baksın, birlikte yaşayalım falan gibi düşüncelerle söylediğini düşünmüyorum bu konuyu. Yani ileride bakıcı tutacak ya da huzurevine gidecek parası bile olsa insanın, yine bu bakıcıyı ya da huzurevini denetleyecek onu önemseyen birine ihtiyacı var. Kişinin önemsendiğini bakan kişilere hissettirecek biri mutlaka şart. üç çocuğum var ve evet hayatlarını bana feda etmesinler ama benimle ilgilenmelerini, zor zamanda yanımda olduklarını hissetmeyi isterim. Aileyiz sonuçta ve anılarımız, bir geçmişimiz var, anneleriyim yani daha ne olması lazım.Ben de hayatlarını benim için harcasınlar istemem asla ama önemsesinler yani, sırtta dönmezler umarım.
 
Ne kadar eski kafalısınız. Asgari ücrete yakın kazanıyorsunuz. Şu şartlarda çocuklar kendini kurtarsın fazlasıyla yeterli. Daha ne ihtimaller var hiç saymayım. Öyle yaşlanıcam da bana kim bakacak diye dertlenmeyin.
 
Eşimle ikimiz de özel sektörde çalışan insanlarız. Asgari ücret bir tık üstü alıyoruz . Bir oğlumuz var. 6 yaşında, İkinciyi yapmıyorum çünkü bırakabilecegim kimse yok. Ana istiyorum . Bakıcı parası dünya para bunun yerine iş biraksam geçinmek aşırı zor.
Bazen yaşlılığı düşünüyorum
Bir evladım var başka kimsem yok anne baba kardeş yok. Bu evladım da hayırsız çıkabilir bana bakmıyorum diyebilir. Ya da bana bakıcı tutacak gücü de olmayabilir. Keza benim de bu gidişle olmaz zaten.
Belki yatalak olacağım .
Huzur evine giderim . Devletin böyle imkanlari var. Ama orası da anlatılanlardan dolayı korkutuyor.
Bilmiyorum ya bu sıralar beni bı gelecek kaygısı yaşlılık kaygısı sardı.
Tabiki çocuk bana baksın diye yapılmaz ama aranıp sorulmak isterim en azından. Biri aramazsa öbürü arar diyebilmek isterdim . İkinci çocuk isterdim ama yapamam.
Öyle bir iç döküş konusuydu . İyi geceler👋
Yarının bile garantisi yokken yaşlılığı çok da düşünmüyorum açıkçası ama 5 tane de olsa bakmayabilirler.yaslaninca bana baksın diye çocuk yapılmaz bence.bende 2 tane var hayat ne getirir yaslanir muhtac olursam bakarlar mi bilmiyorum 🥹 Allah elden ayaktan düşürüp evladına bile muhtaç etmesin kimseyi.
 
Kimin kimden önce vefat edeceğinin garantisi var mı ki? Tanıdığım birçok yaşlı var evlat acısı gören. Allah esirgesin ancak bu bir gerçek.
Siz yaşlanana kadar yaşayacak mısınız mesela o da meçhul.

Yarın ne olacağımızı bilmediğimiz bir hayat için bu kadar kaygılanmak yanlış bence.

Çocuklarımızı merhametli ve iyi bir şekilde yetistirmeye çalışmak yapabileceğimiz tek şey.
 
O kadar uzun boylu düşünemiyorum ben ya. Ne kadar yasiycaz belli değil. Belki 40 görmeden öleceğiz. Temennim elden ayaktan düşmeden yük olmadan ölmek aslında. 2. Çocuğu ben de isterdim msddiuatim iyi olsaydı ama tekrardan çocuk sorumluluğu almak da beni korkutuyor. Çalışıyorum bi yandan da bakacak kimse de yok. Cesaretim yok 2.ye de. Neyse çocugumuuz elden geldiği kadar iyi yetistirelim yeter
 
Eşimle ikimiz de özel sektörde çalışan insanlarız. Asgari ücret bir tık üstü alıyoruz . Bir oğlumuz var. 6 yaşında, İkinciyi yapmıyorum çünkü bırakabilecegim kimse yok. Ana istiyorum . Bakıcı parası dünya para bunun yerine iş biraksam geçinmek aşırı zor.
Bazen yaşlılığı düşünüyorum
Bir evladım var başka kimsem yok anne baba kardeş yok. Bu evladım da hayırsız çıkabilir bana bakmıyorum diyebilir. Ya da bana bakıcı tutacak gücü de olmayabilir. Keza benim de bu gidişle olmaz zaten.
Belki yatalak olacağım .
Huzur evine giderim . Devletin böyle imkanlari var. Ama orası da anlatılanlardan dolayı korkutuyor.
Bilmiyorum ya bu sıralar beni bı gelecek kaygısı yaşlılık kaygısı sardı.
Tabiki çocuk bana baksın diye yapılmaz ama aranıp sorulmak isterim en azından. Biri aramazsa öbürü arar diyebilmek isterdim . İkinci çocuk isterdim ama yapamam.
Öyle bir iç döküş konusuydu . İyi geceler👋
Burada her gün "kaynanam gelecek, kalacak gelsin istemiyorum" postlari okurken hala gelininizin sizi kabul edeceğini ve oğlunuzun bakacağını düşünmek büyük saflık olur. Kaldı ki evlatlarımıza böyle ağır bir sorumluluk yuklememeliyiz. Onların da bir hayatı olacak. Mümkün olduğunca yaşlılığında birikim yapıp bakimevlerine yerlesmemiz gerekecek. Benim de iki evladım var. Asla bana bakacaklar diye düşünmüyorum. Annem ve kv den dolayı o görevin çok zorlu olduğunu biliyorum.
 
Ben küçükken mahallenin çok saygın bir ailesi vardı
Adamın 6 oğlu, 3 kızı, birde kendilerinin büyüttüğü öksüz bir kız torunları vardı
Adam hepsinin evini yaptı
Kendisi vefat edince karısı yıllarca sefillik çekti, hiç kimse bakmadı
Kötü bir insan da değildi

Yani çocuk falan hava
Benim 1 tane oğlum var hiçbir zaman bana baksın demedim, hiçbir beklentimde yok
O bana muhtaç olmasında
Yinede Rabbim kimseyi kimseye muhtaç etmesin
 
bana baksın mantığı ile çocuk yapılmaz ya çocuğa yazık
ama 2 çocuk her zaman için idealdir tek çocuk olayını hep üzücü bulurum
bu sebeple imkanı olan sağlığı el veren herkesin en az 2 çocuk yapmasını daha mantıklı buluyorum tek çocuktan
benim üniversitede bi arkadaşım vardı, samimi
kızın annesinin bi yığın hastalığı var, babası da yatalaktı
ikinci çocuğu yapamadan adamcağız kaza geçirmiş yatalak olmuş vs
başka kardeş de olmadığı için bu kızın elinin daima ailesinin üstünde olması gerekiyor
kız mezun oldu 3 sene ailesi yüzünden iş hayatı kötü etkilendi çünkü küçük yerde yaşıyor ilçede
ailesi şehir merkezine bile çok uzak gidip gelmen sıkıntı olur bilmem ne demişti
kızın iş hayatını 3 sene boyunca bi şekilde engellediler yani bi yere girdi 1 sene kadar çalıştı
o da okuduğu alanla alakasız bişiydi kariyerine faydası yoktu
başka kardeşi olsa bu kız gözü arkada kalmadan büyük şehre gider çalışırdı çünkü yaşadığı yerde imkan yoktu
en sonunda ailesi vicdan yaptı kızım senin işin hangi şehirde olacaksa oraya git
bizi düşünme biz hallederiz dediler de kız öyle olunca doğu tarafında büyükşehire gitti
kariyerine başladı vs şimdi artık asıl kadroya girme zamanı gelmiş ailesine yakın bi şehre tayin isticek
ben çok kızmıştım mesela o dönem ailesine madem kıza günün sonunda biz başımızın çaresine bakarız
diyeceklerdi neden 3 sene oyaladılar
kız yaşadıkları yerde iş bulamayınca mecbur kaldılar yani yine kızı düşündüklerinden değil
ne kurslara gitti ne sertifikalar aldı bu dönemde ama işe yaramadı onlarda
böyle örneklerde var bence herkes kendi yaşlılığını kendisi düşünmeli
bencilliğe sebep olacak aksiyonlar almamalı
 
Konu sahibinin, çocuk gecesini gündüzüne katsın, hiç nefes almadan bana baksın, birlikte yaşayalım falan gibi düşüncelerle söylediğini düşünmüyorum bu konuyu. Yani ileride bakıcı tutacak ya da huzurevine gidecek parası bile olsa insanın, yine bu bakıcıyı ya da huzurevini denetleyecek onu önemseyen birine ihtiyacı var. Kişinin önemsendiğini bakan kişilere hissettirecek biri mutlaka şart. üç çocuğum var ve evet hayatlarını bana feda etmesinler ama benimle ilgilenmelerini, zor zamanda yanımda olduklarını hissetmeyi isterim. Aileyiz sonuçta ve anılarımız, bir geçmişimiz var, anneleriyim yani daha ne olması lazım.Ben de hayatlarını benim için harcasınlar istemem asla ama önemsesinler yani, sırtta dönmezler umarım.
Tabiki öyle . Kim ister gelin ile damat ile aynı evde oturmayı . Arada gozetsin arasın yeter . Beni tek anlayan siz çıktınız.
 
Back
X