Merhaba. Ben hamileyim ve çalışan bir kadınım. Şuan doğum iznine ayrıldım. Evleneli de 1 sene olmadı. Kayınbabam hasta olduğu için çalışmıyor, kayınvalidem de çalışmıyor. Yanlarında bekâr çocukları yok ama bakıma muhtaç değiller ve gençler. Biz onlardan baya uzakta bir şehirde yaşıyoruz. Kayınvalidem ve kayınbabam ilk defa yanımıza gelecekler. Ben onlara kötüler diyemem iyi insanlar hatta bazen gereksiz iyi olmaya çalışmaları bile oluyor çocukmuşsun gibi üzerine titriyorlar. Yalnız ikisi de boş ve yalnız oldukları için geldiklerinde uzun uzuuun kalma istekleri olduğunu biliyorum. Gelsinler memnun da olurum ama gidecekleri vakti demeden geliyorlar ve yanınızda çocuk gibi mutlu oluyorlar. Gitmeyin 1 sene deseniz bayılarak kabul ederler. Kayınvalidem her kaynana gibi ufak tefek bilmişlikler yapıyor, çok fazla konuşuyorlar, çok gereksiz detaylarda sizi boğuyorlar ama bunlar benim için önemli değil hiç kimse dört dörtlük değil. Yani benim derdim bu insanları kırmadan, üzmeden, eşimin gözünden düşmeden (çünkü eşimden çok memnunum) yanımızda kalmaya fazla alışmalarını istemiyorum. Nihayetinde eşim işe gidiyor ben izinliyim hamileyim akşama kadar küçücük evde baş başa olacağız. İlk defa geliyorlar ve ne zaman döneceklerini belirtmeden geliyorlar muhtemelen biraz daha kalın ramazana kalın bayrama kalın diyelim diye can atacaklar. Ama ben aylarca kalmalarına razı değilim kayınbaba yanında karnı burnunda ve 2+1 küçük bir ev üstelik bir odası kullanılmaz halde.. Bu durumda kırmadan dökmeden saygıyı kaybetmeden ne yapmam nasıl davranmam gerekir sizce? Ne zaman gidersiniz diye de sorulmaz, gelsinler özlem hasret giderilsin güzel vakitler geçirilsin dönsünler istiyorum.
Neden sordun anne demedim öylesine sordum diyeceği aşikâr.
