Merhaba Semacım...Yazdıklarını okudum,benim yaşadığım şeylerin aynısın...Sadece benim oğlumun kalp atışları sezaryan tarihinden 2 gün önce durmuştu ve bebeğimi sezaryanla aldılar canım...Üzerinden 2,5 ay geçti...Bende eve geldiğimde evde bebeğime ait hiç bir şey bulamadım...Biz bu acıyı hiçbir zaman unutmayacağız,bu bizim sınavımız...İnşallah bebeğimizin kardeşleride olacak ve biz onları kucağımıza alacağız...İnşaallah kaybettiğimiz bebeğimizi cennette kucaklayacağız...Güçlü olmalıyız,dua etmeliyiz...Çünkü yapacak başka hiç bir şeyimiz yok...Seni çok iyi anlıyorum canım...
Semacım, akşam akşam beni ağlattın, Yüce Allah acını hafifletsin, ne desem nasıl teselli etsem inan, bilemedim, şu an benimde yüreğim yanıyor, başın sağolsun...
Sabah gördüm konunu...Elim varmadı yazmaya ,cesaret edemedim...Acını hafifletecek ne söylenebilir...Hangi kelimeler unutturabilir yaşadıklarını...
Seni anlıyorum...Çok iyi anlıyorum bunu bil istedim..Seni anlıyorum çünkü benim de oğlum hastane odalarında can verdi...Ben de kucağıma alamadım oğlumu doğduğunda...Benimle birlikte doğum yapanları ben de görmek istemedim..Gördüğümde benim oğlum da yaşasaydı'lı cümleleri ben de geçirdim içimden gözyaşlarım boğazımda düğüm düğümken...Ben de katlandım insanların düşüncesizliklerine...Oğlum ameliyat üstüne ameliyat olurken,aşıya götürdüklerinde dayanamadıklarından bahsettiler bana da...Oğlum öleli iki hafta olmuşken daha , bir arkadaş bana arkadaşıyla olan problemini anlatıyordu acısı benden büyükmüş gibi ağlaya ağlaya...O boşluğu ben de dolduramadım uzun süre...Kimseler anlamadı beni de senin gibi...Sabahlara kadar ağlayıp gözlerim şiştiğinde ağlamaktan, bana da sordular neyin var diye...Yaşamayanın anlamayacağını ben de anladım acı deneyimlerden sonra senin gibi, anlamaya çalışanlar müstesna...Kendimi bırakmayı,tamam bu kadarmış dünyadan nasibim demeyi çok istedim ben de senin gibi...Vazgeçmeyi çok istedim bu yalan dünyadan...Ve...Vuslatı bekliyorum şimdi ben de senin gibi....Senin gibi..Ne eksik ne fazla...Aynı senin gibi...
ben seni çok iyi anlıyorum canım.oğlumu kaybedeli 4 ay oldu ama ben hala ağlıyorum.eşim bile beni anlamıyor niye kendini yıpratıyorsun unut geçmişi diyor ama unutamıyorum.bizim acımızı kimse anlamaz çevremizdeki insanlar bir gün üzülür teselli eder sonra unutur.bazen eşim bile unutuyor ama ben hep içimde yaşatıyorum.bebek düşünüyorum demişsin dogumunun üzerinden ne kadar süre geçti canım.ben bebeğimi düşünürken ağlarken bile mutlu oluyorum beni benim acımı yaşanlar anlar ancak ben seni çok iyi anlıyorum canım..
semacım ve vuslatcım rabbım sabrınıza sabır katsın cok acı seyler yasamıssınız.ınanın bu durumda ne denır bılemıyorum konuyu okuyunca yazmadan gecemedım gözyaslarım akarak okudum yazılanları.bende bır bebek beklıyorum onun kokusunu duymadan yada görmeden bukadar hassasken sızlerın acıcını tahmın bıle edmıyoruum rabbımden duam en kısa zamanda yenı meleklerınıze kavusursunuz ınsallah.kısa zman sonra dogumum gerceklesecek dualarımdasınız buna emın olun arkadaslarım....
allah razı olsun canım sizin sözleriniz acımı çoğaltmıyor.aksine kimseyle paylaşamadıklarımı paylaşabildiğim için rahatlatıyor.
9 ay boyunca çok sağlıklı bir hamilelik geçirmiştim.bebeğimizde bende son derece sağlıklıydık.herşey inanılamayacak kadar güzel gidiyordu.
o kadar büyük bir heyecanla beklemiştikki yavrucuğumuzu.eşim yerinde duramıyordu.kalan günleri sayıyorduk günler geçmek bilmiyordu.oğlumuzun herşeyi hazırdı
hele bir doğsun bakalım sonra alırsınız diyenlere inat hazırlıyorduk odasını.ailelerimizin ilk torunu olacaktı hepimiz yolunu gözlüyorduk.
doktor kontrollerimizi hiç aksatmadık en iyi hastaneye en iyi doktora gidiyorduk güya.doktorumuz ayda bir gel diyordu ben ancak 3 hafta bekleyebiliyordum.artık bizi gördüklerinde gülüşür olmuşlardı.bazen özlüyorduk bekleyemiyorduk 3 haftayı bile.
doğumla ilgili olarak yaptığımız konuşmalarda doktorumuz hep normal doğuma yönlendirdi.
ama ben korkuyordum.
sancım başlayıp hastaneye gittiğimizde doktorumda hemen geldi muayene etti.normal doğum yapabileceğimi herşeyin uygun olduğunu gerektiği anda sezeryana dönebileceğini söyleyerek normal doğuma ikna eti.daha sağlıklı olur diyordu.bende korkaklık etmeyim madem daha sağlıklı olacak, normal olsun o zaman diyerek normal doğuma karar verdim.doğumhaneye de güle oynaya girdim.bebeğimizin doğumu çok zor oldu.doğduğu ilk anda ağlamadı neler oluyor diye sordum "yok bişey annesi yorgun bebeğin" dediler poposuna vura vura ağlattılar.yarı baygınken1-2 saniye gördüğüm yüzü gerçekmiydi hayal miydi bilmiyorum. eşim yanımda elimi tutuyordu.sonra bayılmışım.çok kanamam varmış çok uğraşmışlar durdurmak için.ben daha ayılmadan doğumundan 6 saat sonra bebeğimizi kaybetmişiz.doğumda oksijensiz kalmış.bana küvezde olduğunu söylediler birkaç gün sonra öğrendim ben daha ayılmadan kaybettiğimizi. benim durumumda kritikmiş cesaret edememişler söylemeye.hiç anlayamadım tahmin edemedim. eşim nasıl dayandı anlayamıyorum hiç belli etmedi sürekli yanımdaydı.
hastaneden eve dönüş bir yıkımdı.odasının kapısının süslerini bile çıkarmışlardı herşeyi toplayıp kilitlemişlerdi odayı.o kilit bir daha açılmadı.gelir gelmez bilgisayarı açtım.bilgisayarda ultrason videoları vardı.eşim tabiki onları da çoktan kaldırmıştı.ben rüyamı görmüştüm hiç olmamışmıydı bebeğim.yüreğimdeki yangından başka izi kalmamıştı.
Dayanması çok zor,yükü çok ağır.zaman zaman aklımı nasıl kaybetmedim diye soruyorum kendime.ama mecburum başka çarem yok.onu benden alan onu bana verendi biliyorum.rabbim cennetinde kavuştursun dilemekten başka çarem yok.
vuslatı bekliyorum...
canım keşke bu dediklerini başarabilsem.bu sınavda başarılı olabilsem sende biliyorsun bu çok zor. hiç isyan etmedim hiç neden ben demedim.bir müddet sustum sessiz sessiz yaşadım acımı.ağladım gözlerim şişmekten açılmaz olana kadar.neyle meşgul etmeye çalışırsam çalışayım kendimi hep aynı yerde buldum.2 ay oldu daha oğlumu kaybedeli ve benim içime en çok dert olan şey bunun sadece doğumdan kaynaklanıyor olması.sonra diyorumki kendime sezeryanda olsaydı dünyanın en iyi doktoru da olsaydı sonuç değişmecekti rabbim böyle uygun görmüştü.diyorum ya dönüyorum dolaşıyorum başladığım yerde buluyorum kendimi.
senin kaybın içinde çok üzgünüm.inanın bu sitede kimin acı hikayesini okusam kendi acımı unutuyorum onlar için gözyaşı döküyorum.allahım yaşadığımız acıları mutluluklarla unuttursun
yaşadıklarımız farklı olsa da hissedilenler hep aynı.sanki bütün bu duygular tek bir kişinin hissettikleri.bütün yazılar tek bir kişinin elinden çıkıyor.kişiler farklı ama yangınlar aynı,yanıklar aynı...
iyileşmiyor...
zamanla kabuk bağlayacağını ummak tek umut.
ben oğlumu kaybedeli 2 ay oldu canım.bende hala fiziksel olarak kendimi toparlayabilmiş değilim 15 gün sonra ufak bir operasyon geçireceğim. yine bir toparlanma süreci başlayacak tamamen iyileştikten sonra düşünüyorum oğluma kardeş yapmayı. hatta bazen ondanda vazgeçiyorum.benim nasılsa bir oğlum var kavuşacağız diyorum.oğluma haksızlık edecekmişim gibi düşünüyorum, onu yok saydığımı düşünüp üzülcekmiş gibi geliyor.birde beni en çok delirten ne biliyormusun.her gelen ağız birliği yapmış aynı şeyi söylüyor."bir yaş küçük olur seneye doğurursun bi daha" ben benim bir bebeğim olsun diye yanmıyorum.oğluma yanıyorum,isterse 10 tane çocuğum olsun gideni getirir mi oğlum olabilir mi???
canım zamanla kabuk bağlayacağını ummak tek umut demiştin.ben belki başıma gelecekleri hissettim oğlumun adını umut koymuştum.doğduğunda hergünum yaşayacağına umutlanmakla geçti ama olmadı.kalp rahatsızlığı ve polıkıstik böbrekten kaybettim canım.bundan sonra saglıklı çoçuklarım olsada oğlumun yeri çok farklı benim için..
Canım benim biliyorum çok zor.Allah bizim durumumuzda olan herkese sabır versin...çok güzel söylemişsin canım, ALLAH YAŞADIĞIMIZ ACILARI MUTLULUKLARLA UNUTTURUR İNŞAALLAH...
bunun hiçbir teselisi yok elbette,ama Rabbim sana bu acını hafıfletecek baska bır bebek versın inşallah tez zamanda.dedıgın gıbı alanda verende O... bize sölicek söz düşmüyo maalesef.Allah hiçbirimizi böyle zor sınavlardan gecırmesın inşallah ve inşallah enkısa zamanda yenı bır bebekle mutlulugunu paylaşırsın burdan bizimle
canım zamanla kabuk bağlayacağını ummak tek umut demiştin.ben belki başıma gelecekleri hissettim oğlumun adını umut koymuştum.doğduğunda hergünum yaşayacağına umutlanmakla geçti ama olmadı.kalp rahatsızlığı ve polıkıstik böbrekten kaybettim canım.bundan sonra saglıklı çoçuklarım olsada oğlumun yeri çok farklı benim için..
offf.ne kadar çok kişi aynı duyguları paylaşıyoruz böyle.söylenecek söz yok.ne söyleyim ki sen zaten biliyorsun yaşamışsın,yaşıyorsun aynı sızıyı.yürekteki yıkıntılar aynı.
cennette umut'un seni,ahmet'im beni bekliyor olacak.rabbim bu meleklere layık anneler olmayı,cennetinde kavuşturmayı nasip etsin.
canim ya cok üzüldüm rabbim birdaha böyle acilar yasatmasin.ama herseyin iyisini rabbim bilir demekki yasasaydi ilerde daha kötü olacakti sakatta olabilirdi seni hic taniyamadan dünyayi algilamadan yasardi yada yasardi iyice alisinca basina birsey gelirde ölürdü.yasadigin cok büyük bir aci ama gercekten dahada beterini dusunerek teselli ver kendine.insallah gönlünce bir bebegin olur.allah yardimcin olsun
sağol canım.birilerinin beni anlamasını istiyorum bu bile bana yetiyor.etrafımdaki herkes normal yaşantısına döndü,ben dönemiyorum. eşim bile geçen beni ağlarken gördü ne oldu diye soruyor.bilmiyor benim uykularımı yitirdiğimi gözyaşlarımı durduramadığımı.ne oldu diye soruyor.herkes üzüldü biliyorum.ama herkes unuttu herkes için geçti.benim için geçmiyor.anne değil ki onlar. beni ancak anneler anlar.ne çok yazdım içinizi kararttım.ne olur anlayın.bu yük bana ağır geliyor taşıyamıyorum.ancak paylaşarak hafifletebiliyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?