Kızlarla devamlı geleceğe dair güzel şeyler konuşuyoruz ve psikologa da gidiyorlar, çok iyi rol yapmıyorlarsa psikolojileri iyi gibi. Akademik olarak da karne ortalamaları 90 üzeri çok şükür.
3 yaşındaki oğlan da mutlu bir çocuk çok şükür agresifliği yok. Normal bir 3 yaş sendromu çocuğu kadar işte.. sadece bazen anne diye ağlayarak uyanıyor çok özlüyor. Kolay değil ben bu yaşımda annemle 1 hafta görüşmesem dayanamam... Özellikle emen bebek gördüğü zaman anne hasreti depresiyor. Çünkü hem memeden hem anneden ayrılarak büyük bir travma yaşadı. İlk zamanlar "annemin çok isi var, islerini bitirip gelecek" diyordu simdi artik ümidi kesti sanırım.
Biz onlara kötü birşey söylemiyoruz. Sadece anneniz hasta, normal olsa bunları yapmazdı diyoruz. Inşallah bir gün iyileşip gelecek diyoruz. Küçük kız devamlı sorular soruyor. Teyze insan kendi doğurduğu çocuğu terk edebilir mi? Annem de bizi merak ediyor mudur? Sence annem ben büyüdüğümde benim düğünüme gelir mi? Gibi...
Büyük kız bu meseleyi konuşmuyor, genelde resim çizerek ruh halini yansıtıyor. Hep üzgün, ağlayan kızlar çiziyor ve çizimleri gerçekten çok etkileyici...
