Merhaba Hanımlar
Annelerini iki yıl önce kaybetmis şuan 5 yaşında olan ikiz kız yeğenlerim var. Abimle birlikte anne ve babamın yanında yaşıyorlar, evlerimiz yakın olduğu için sürekli biraradayız yeğenlerimle.
Cumartesi günü çocukları tiyatroya götürdüm, oyun icerisinde, çünkü anneler çocuklarını hic yanlız bırakmazlar cümlesi geçince yeğenlerimden biri o zaman annemiz bizi niye bıraktı diye ağlamaya başladı
tiyatroyu yarıda bırakıp çıktık uzunca bir süre ağladıktan sonra kendine geldi miniğim.
Dün bizde kaldılar, sabah okula gitmek için hazırlarken hala saçımızı balıksırtı örer misin dediler ben örmeye başlayınca nasıl mutlu oldular, okulda bir arkadaslarının annesi balıksırtı yapmış bizim kızlar saçların ne güzel oldu deyince,annem yaptı demiş ertesi gün babaanlerinden istemişler annem o modeli bilmediğinden normal düz örmüş. Ben bugün saçlarını balıksırtı örünce "anne saçı oldu saçlarımız" diyip birbirlerine sarıldılar mutluluktan...
Bunlar gibi o kadar örnek oluyor ki neredeyse hergün, annelerinin yokluklarını her gecen gün daha çok hissedip dile döküyorlar, dile dökemedikleri de vardır eminim..
Biz ne yaparsak yapalım annelerinin yeri dolmayacak biliyorum ben kendi adıma onlara sadece daha iyi bir hala olabilirim ama bu yaşadıkları anne eksikliğine şahit olmak çok çok üzüyor beni. Babalari da elinden geldiği kadarıyla ilgileniyor, babaane dede de aynı şekilde ama hep birşeyler eksik kalıyor..
Bu sabah o kadar kötü oldum ki iç dökmek istedim burada. Anneler hep çocuklarının yanında olabilseler ne güzel olurdu..
