Merhaba Bayanlar..
Eski konularımdan bilenler bilir beni.. Hayat işte En çok da seviyorum dediğin kişi yıpratırmış insanı..
Şu an içinde olduğum durumda çokk çokk üzgünüm..
Akşam yemeğinde ilk defa fırında makarna yaptım, yapmamıştım hiç. Eşim için değişik bir şey yapayım dedim.
Geldi, sofraya çağırdım.. Bir kaşık aldı, bu ne biçim bir yemek deyip kalktı sofradan. Kötü de değildi gayet güzel olmuştu.
Hiç yemek sevmeyen insan, ilk defa beğenmeyip masadan kalktı..
Olabilir beğenmemesine değil, sözlerine sinirlendim..
Ağır konuştu, kadınlığımla ilgili.
Çok zoruma gitti, kızdığım için başka bir şey hazırlamadım ben de..
Dışarı çıktı geldi, dedim bir tavuk göğsü yapayım, gelince tatlı bahanesiyle arayı düzeltiriz. Yemedi ısrar etmedim, hiç konuşmadım, duyduğum sözler çok üzdü beni..
Bu ara annem, kayınvalidem, eşim herkes her fırsatta eleştiriyor beni..
Ben kusursuz bir insan değilim tabii ki, ama artık kendimi çok değersiz, işe yaramaz, hep hata yapıyor gibi hissediyorum..
Çaresiz kaldığım zamanlardan birindeyim, ve tek paylaşabildiğim sizlersiniz..
( biliyorum önce kendine değer ver önce kendini sev diyenler olabilir, yapıyorum da.. Ben izin vermezsem kimse beni üzemez diyorum.. öyle dedikçe güçlü durmaya çalıştıkça daha çok üzülüyorum..
Kocamdan Eş Olarak, kayınvalidemden gelin olarak, annemden evlat olarak hep bir psikolojik baskı içindeyim ; Sen şöylesin, sen böylesin, hep hata yapıyorsun diye.
Tek doğru yaptığım şey kızımı doğurmakmış, o olmasa herkesi kendimden kurtarırdım..
Ama kendi irademle kızımı annesiz bırakamam..
Yorumlar nasıl olur bilmiyorum, gözlerimden yaşlarımla beraber içimi de boşaltmak istedim sadece..