Beni bu kadar hırçınlaştıran bu insan musveddeleri....onların istediği de bu degil mi zaten, iyice dağılalım,ortaya düşelim,agizdan ağıza bizleri konuşsunlar,onların çocukları olmuyor diye dedikodumuzu yapsinlar...gayeleri bu olmasaydı destek olmayı bilmek icin illa başa gelmesi gerekmezdi.illa çocuksuz olmak gerekmezdi.insan olan insan anlardı zaten.destek olmak cok zor değildi.Ben artık beni anlamayan insanları defettim basımdan.niye mi hep aman ayıp olur aman Ne derler diyerek kendime eziyet etmişim.simdi bencilliği ben yapıyorum hepsinden soyutladım kendimi.zor oldu ama basardım.simdi kafam o kadar rahatladi ki...sana diyeceğim su ki arkadasım tamam üzül ama kendini boşlama,düşünsene evin içinde surekli üzgün mutsuz bi es kim görmek ister ki?ben öyleydim hep üzgündüm hep mutsuz simdi yeniden topladım kendimi en azında eşim evdeyken hic belli etmiyorum gülüyorum şakalaşıyorum komik şeylerden bahsediyorum eşimin de hosuna gidiyor.evet cok zor içimiz kan ağlarken kalbinin yıllardır beklediği hasreti dinmezken,hic bişey beni gerçekten mutlu etmiyor ama öyleymiş gibi davranarak evliliğimi korumaya çalışıyorum.Allah görüyor neler çektiğimizi...ben evlendiğim de 25 yaşındaydım aman acele etmeyin çocuk icin yasınız genç diye sıkı sıkı tembihleyen annem simdi iki gözü iki çeşme istiyorum diye feryadlarda.kocana evine yuvana sarıl etraftaki insan musveddlerinin huzurumuzu bozmalarına izin vermeyelim.bende bir zamanlar hırsımı eşimden çıkarırdım insanlara söyleyemediklerimi eşimden çıkarırdım.Gercekten cok yanlışmış.sonra oturup düşündüm kötü günler geçiriyoruz biz olmayı da elimizden kaybedersek ne kalacak geriye...guclu ol canim güçlü ol ki başkalarının acılarıyla beslenen insanları sevindirmeyin...Allah hepimizin yar yardımcısı olsun....