vucud tepki veriyor bu kadar değişikliğe.aslında hiç biri mutsuz olmayı gerektirecek bir şeyler değil.ancak totalde öyle bir sonuc dogabilir özellikle hamilelikle birlikteMerhaba bayanlar.. Burada o kadar büyük sıkıntısı olan insan gördüm ki bazen kendime kızıyorum şükret saçmalama diye ama elimde değil insan yaşadığını biliyor.Sanırım piskolojim iyi değil çünkü sağlıklı düşünemiyorum.
Ben 32 yaşındayım yeni evlendim ve hemen hamile kaldım.Aslında hemen yapanlara karşı olan ben,nasıl oldu diceksiniz, haklısınız.Bazen insanın basireti bağlanıyor.
Ben öğretmenim ama 6 yıldır Ankara da bir kurumda güzel bir görevde çalışıyordum.Eşim ise ufak bir şehirde çalışıyordu.Çevre gerektiren bir iş olduğu için ankaraya gelemedi.Ben o dönem gözüm bir şey görmeden kabul ettim.Sevdiğim işimi,ailemi arkadaşlarımı ve çok sevdiğim şehri bırakıp buraya geldim.Hiç sevmediğim bir okulda çalışıyorum ,sevmediğim bir şehirde yaşıyorum.Kaynanam 2 sokak ötemde . Eşim iyi biri bir zararı yok ama 6 aydır inanılmaz mutsuzum.Her gün ağlıyorum.Eşimle birlikte olmak istemiyorum .Resmen kaçıyorum aman yaklaşmasın diye.Hatta eşim beni boşasa da gitsem,vs.. diye okadar ilginç düşünceler geçiyor ki beynimden.Bekarken fazla sosyal olmanın dezavantajı olabilir bu belki. Her gün tası tarağı toplayıp dönmeyi düşünüyorum ama bebek elimi kolumu bağlıyor.Bugun psikoloğa gitmeyi antidepresan bile kullanmayı düşünüyorum çünkü hayat okadar anlamsız ve zor geliyorki.
Ben nasıl bu şekilde yaşıyacağım(
çok haklısınız.ben zaten her gün kendime bunu soruyorum nasıl duşunemedin diye ama görmekle yaşamak cok farklı oluyormuş.bu kadar zorlanıcağımı hiç tahmin etmemiştim .Bi de eşini seviyosun,evliliği gözünde büyütüyorsun sanki mükemmel birşey gibi ama zamanla anlıyo insan ve geç oluyo malesef.çocuk doğduktan sonra da hala aynen mutsuz olursam artık bişeyler yapıcam mecburenhamileyken antidepresan alamazsin bence, herneyse 32 yasinda isi gucu hayati duzeni olan kadinsin keske onceden dusunseydin bunlari, insan kendini tanimazmi bilmezmi, hic mi gitmeden evlenmeden once kocanin yasadigi yere cevreye ? Hicmi dusunmedin ben evlenip buraya yerlesirsem hayatim nasil olur diye, burda ben 20-15 yasindaki kizlara kiziyorum nisanlilik doneminde agzinizi bir karsi acip sallana sllana gezmeyin bunlari dusunun adam sizi sapa oturtmasin diye ama size diyecek lafimda yok 32 yasindaymissiniz bende de buyuksunuz 1 yas keske azicik mantikli hareket etseydiniz. Erkek tabiki der isim onemli baska sehirde yapamam yok edemem bilmem ne diye, sen kadinsin sen geleceksin der, hicmi dusunmediniz ben omrumun sonuna kadar bu kucuk sehirde nasil yasarim, calisirim, cocuk buyuturum okuturum yetistiririm diye ? Ankara gibi buyuk sehirde iyi okullarin en iyi universitelerin oldugu bir sehirde yasamis calismis bir insan olarak hicmi akliniza gelmedi bunlar.
Simdi depresyona girmek ne size ne karninizdaki bebege yarari var, kendinizi toplayin vede ankaraya geri donmenin yollarini arayin derim bir sekilde esinizi ikna edin, bak geldim ama yapamiyorum ya bosaniriz yada tasiniriz, yada sonsuza kadar mutsuz bir evlilik yasariz deyin bakalim ne diyecek.
çok yok aslında zararları yok ama ailemi vs. çok özlüyorum.ve ben nasıl bunları düşünemedim kendime inanılmaz kızıyorumkayinvalidenizle sorunlarinizmi var ondandan mi bunaliyorsunuz
bende anlayamıyorum ama buradaki mutsuzluğum eşime olan sevgimin önüne geçiyor ve sevgimi bile hissedemiyorum.İşin içinden çıkamıyorumBen de 6 yıl Ankarada yaşadım gerçekten Ankara insanı kendine çok bağlayan bir şehir benim memleketim küçük bir şehir Ankarada okurken tanıştığım 5 senelik erkek arkadaşımla evlendim o öğretmen ve tayini benim memleketime çıktı buraya yerleştik.. Az çok adaptasyon dönemi yaşadık ikimiz de ama birbirimizin olduğu her şehir güzeldir bizim için... Demem o ki acaba eşinize olan sevginizin bu tür olumsuzlukları kapatması gerekmez miydi sadece Ankaradayken mi mutlusunuz ? Üstelik hamilelikte duygular 20 katına çıkıyor bunu da hesaba katın bence doğumdan sonra bazı şeyler gözünüze farklı görünecektir:)
şükürsüz bir insan mısın? kötüyü kötüleri düşün, bekar halini içindeki boşlugu eşine bağlanmanı düşün.bu kadar gözü kara olmana sebep olan seyleri düşün ve sonunda şükret.çok yok aslında zararları yok ama ailemi vs. çok özlüyorum.ve ben nasıl bunları düşünemedim kendime inanılmaz kızıyorum
Nasibin gitmiş oraya canım. Biz ailecek neden düşünemedik diyoruz hadi ben düşünemedim ne annem ne babam siz 9 kardeşsiniz benim kızım bi tane yanımızda olsun diyemediler. Nasibin olunca ağzın gözün bağlanıyor göremiyorsun bazen.çok yok aslında zararları yok ama ailemi vs. çok özlüyorum.ve ben nasıl bunları düşünemedim kendime inanılmaz kızıyorum
Sırf alıştığınız düzen bozuldu , ailenizden Arkadaşlarınızdan ayrıldınız diye eşiniz ve ailesinin size hiç bir zarar-ı yokken , o şehirden mutsuzum diye boşanmaya kalkarsanız , hayatınızın en büyük hatasını yapmış olur , eski günlerinizi mumla ararsınız . Sırf bu sebeplerden dolayı boşanmak bence bencillik . Yanlış yoldasınız . Oturup şükretmeniz gerekir. Malesef hersey bir arada olmuyor . Alışmaya çalışın ve evliliğinize odaklanın . Zaten bu şekilde düşünmeye devam edip , mutsuzluğumuzu eşinize yansıtırsanız , çok sürmez onu bezdirir , sonrada kapının önüne koyulursunuz . Asıl pişmanlığı ozaman yaşarsınız .çok haklısınız.ben zaten her gün kendime bunu soruyorum nasıl duşunemedin diye ama görmekle yaşamak cok farklı oluyormuş.bu kadar zorlanıcağımı hiç tahmin etmemiştim .Bi de eşini seviyosun,evliliği gözünde büyütüyorsun sanki mükemmel birşey gibi ama zamanla anlıyo insan ve geç oluyo malesef.çocuk doğduktan sonra da hala aynen mutsuz olursam artık bişeyler yapıcam mecburen
Ahaha aynen. Bizde Bi laf vardır milletinden evlenmeyen illetinden ölürmüş dinlemedim atalarıHem şehir ama esas eski işinin ortamı,seni tatmin etmesi, sevmen vs.. burada yaptığın işten nefret etmen iyice tetikledi.Gerçekten çok zormuş bence herkes kendi memleketinden biriyle evlensin..Ben neden evlendim diye her gün kendime soruyorum..
çok haklısınız.ben zaten her gün kendime bunu soruyorum nasıl duşunemedin diye ama görmekle yaşamak cok farklı oluyormuş.bu kadar zorlanıcağımı hiç tahmin etmemiştim .Bi de eşini seviyosun,evliliği gözünde büyütüyorsun sanki mükemmel birşey gibi ama zamanla anlıyo insan ve geç oluyo malesef.çocuk doğduktan sonra da hala aynen mutsuz olursam artık bişeyler yapıcam mecburen
Teşekkür ederim. Haklısınız.ama umarım bu yönlerimizi ego mu yoksa nefsimizmi bilmiyorum ama torpuleyebiliriz .ben bunun için resmen kendimle savasiyorumİnsanoğlu bu hayatta hiçbir şeye memnun olmuyor. Sadece seni kasdetmiyorum sakın yanlış anlama hepimiz için geçerli bu sözüm.
Birçok insan senin sahip olduğun şeyler için Allah'tan hayırlısını dileyerek bütün içtenliğiyle istekte bulunup dua ediyor. Hergünü ağlayarak geçiriyor. Ne güzel bir işin var, bir eşin, bir yuvan, bir bebeğin (hayırlısıyla olacak inşaAllah) var.
Boşanmak için bir sebebin bile yok (şiddet, aldatma, aşırı kıskançlık, baskı,...),
Kucağı boş kaç çift var biliyor musun yana yakıla çabalayıp dua eden?
Hele bir işi olsun kimseye muhtaç olmayayım, çoluğumu çocuğumu aç bırakmayayım diye iş kuyruklarında olan kaç kişi var.
Tabi seninki şımarıklık, doyumsuzluk değil bunu anlayabiliyorum. Hamilelikte hormonlarının değişmesi bu psikolojik duruma gelmene sebep olabilir. Bu sıkıntılar elbet geçici. Bu dünyada hangi şey ebedi kalmış ki dertler, sıkıntılar kalıcı olsun. Herşey yoluna girer işin, yuvan, cinsel hayatınız,...Allah'ın izniyle.
Herşeyin Allah'ın izniyle tedavisi var. Eşinle beraber hem psikoloğa hem doktora gidebilirsin bu sorunu çözmek için. Halledilebilir, aşılabilir sıkıntılar çok şükür bu olumsuz durumunuz. Sıkıntı yapmamaya çalışın bebeğiniz etkileniyor her olumsuz şeyden unutmayın.
Allah yardımcınız olsun.
Aslında değildim ama hissettiklerim bu hale getirdi sanırım .şükürsüz bir insan mısın? kötüyü kötüleri düşün, bekar halini içindeki boşlugu eşine bağlanmanı düşün.bu kadar gözü kara olmana sebep olan seyleri düşün ve sonunda şükret.
hamilelik hormonları kimisinde de sizin gibi tepkilere sebeb oluyor. saki ol. bunlar hep gebelikten.Merhaba bayanlar.. Burada o kadar büyük sıkıntısı olan insan gördüm ki bazen kendime kızıyorum şükret saçmalama diye ama elimde değil insan yaşadığını biliyor.Sanırım piskolojim iyi değil çünkü sağlıklı düşünemiyorum.
Ben 32 yaşındayım yeni evlendim ve hemen hamile kaldım.Aslında hemen yapanlara karşı olan ben,nasıl oldu diceksiniz, haklısınız.Bazen insanın basireti bağlanıyor.
Ben öğretmenim ama 6 yıldır Ankara da bir kurumda güzel bir görevde çalışıyordum.Eşim ise ufak bir şehirde çalışıyordu.Çevre gerektiren bir iş olduğu için ankaraya gelemedi.Ben o dönem gözüm bir şey görmeden kabul ettim.Sevdiğim işimi,ailemi arkadaşlarımı ve çok sevdiğim şehri bırakıp buraya geldim.Hiç sevmediğim bir okulda çalışıyorum ,sevmediğim bir şehirde yaşıyorum.Kaynanam 2 sokak ötemde . Eşim iyi biri bir zararı yok ama 6 aydır inanılmaz mutsuzum.Her gün ağlıyorum.Eşimle birlikte olmak istemiyorum .Resmen kaçıyorum aman yaklaşmasın diye.Hatta eşim beni boşasa da gitsem,vs.. diye okadar ilginç düşünceler geçiyor ki beynimden.Bekarken fazla sosyal olmanın dezavantajı olabilir bu belki. Her gün tası tarağı toplayıp dönmeyi düşünüyorum ama bebek elimi kolumu bağlıyor.Bugun psikoloğa gitmeyi antidepresan bile kullanmayı düşünüyorum çünkü hayat okadar anlamsız ve zor geliyorki.
Ben nasıl bu şekilde yaşıyacağım(
Merhaba bayanlar.. Burada o kadar büyük sıkıntısı olan insan gördüm ki bazen kendime kızıyorum şükret saçmalama diye ama elimde değil insan yaşadığını biliyor.Sanırım piskolojim iyi değil çünkü sağlıklı düşünemiyorum.
Ben 32 yaşındayım yeni evlendim ve hemen hamile kaldım.Aslında hemen yapanlara karşı olan ben,nasıl oldu diceksiniz, haklısınız.Bazen insanın basireti bağlanıyor.
Ben öğretmenim ama 6 yıldır Ankara da bir kurumda güzel bir görevde çalışıyordum.Eşim ise ufak bir şehirde çalışıyordu.Çevre gerektiren bir iş olduğu için ankaraya gelemedi.Ben o dönem gözüm bir şey görmeden kabul ettim.Sevdiğim işimi,ailemi arkadaşlarımı ve çok sevdiğim şehri bırakıp buraya geldim.Hiç sevmediğim bir okulda çalışıyorum ,sevmediğim bir şehirde yaşıyorum.Kaynanam 2 sokak ötemde . Eşim iyi biri bir zararı yok ama 6 aydır inanılmaz mutsuzum.Her gün ağlıyorum.Eşimle birlikte olmak istemiyorum .Resmen kaçıyorum aman yaklaşmasın diye.Hatta eşim beni boşasa da gitsem,vs.. diye okadar ilginç düşünceler geçiyor ki beynimden.Bekarken fazla sosyal olmanın dezavantajı olabilir bu belki. Her gün tası tarağı toplayıp dönmeyi düşünüyorum ama bebek elimi kolumu bağlıyor.Bugun psikoloğa gitmeyi antidepresan bile kullanmayı düşünüyorum çünkü hayat okadar anlamsız ve zor geliyorki.
Ben nasıl bu şekilde yaşıyacağım(
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?