artık yaşamaktan bıktım... 30 yaşına geldim, etrafımdaki herkes evlendi, en son benden 3 yaş küçük kuzenim evlendi ve şimdi balayındalar. evlerine gittiğimde o kadar imrendim ki
onlar mutlu olsunlar tabi ama artık ben de mutlu olmak istiyorum. özenle aldığım çeyizlerimi evimde açmak istiyorum. artık her gece ağlamaktan bıktım. arkadaşlarım beni düğünlerine çağırıyorlar çoğuna gitmiyorum bile. ben de kendi evim olsun istiyorum. akşamları annemle babama meyve soymak değil de eşime meyve soymak istiyorum. çocuğum olsun onu emzireyim istiyorum. eş,dost,akraba bana acıyarak bakıyor artık.bunu hissediyorum. ben ki yaşam enerjisiyle dolu biriydim ama artık çürüdüğümü hissediyorum. yeni güne uyanmamın artık hiç bir anlamı yok. evde hiç bir şeye karışamıyorum, çünkü benim evim değil. artık onlara yük olmaktan da bıktım. uzun süredir çalışmıyorum da. ama benim sorunum çalışmak değil. lütfen böyle tavsiyeler vermeyin. sanki bir yaşamın kıyısındayım ve dalgalar yüzüme yüzüme vuruyor.
5 tane kuzenim dışarı çıkarken artık beni çağırmıyorlar, çünkü artık onlara göre yaşlıyım. zaten onlarla olsam kendimi yük gibi hissediyorum. benden 4-5 yaş ufaklar. onların bile sevgilileri var. yazın 1 kuzenim daha evlenecek, benden 5 yaş küçük
çok kötü durumdayım..
