ben bir insana yardımı karşılıksız yaparım...
hiç bir şey beklemeden...
yani bugün sana şunu yapıyorum sen de ben aynı durumda olduğumda gel bana borcunu öde mantığında değilim...
eskiden böyle beklentilerim vardı ve bir gün gerçekten çok yoruldum...
mesela artık sen benim bir tanecik dostumsun naraları atan insanları yanımda barındırmam...
ben ne olduğumu biliyorum artık kimsenin pof pof sözleriyle adam olacak değilim...
sahte etiketlere de ihtiyacım yok...
hayır dünyanın en iyi insanı ben değilim...
ince yerime basıldığında yakarım ya da yıkarım hiç önemli değil verdiklerim...
bir insan için bir şey yaparken artık kendime şunu soruyorum karşılığında ne bekliyorsun... eğer hiç bir şey diyebiliyorsam o adımı atıyorum...
yoksa yapmıyorum...
bütüne hizmet etmekse amaç bir insanın yüzünü güldürebiliyorsam ne mutlu... yüzüm güler... ama ondan aynı şeyi göremezsem üzülmem... çünkü hiç ummadığım başka birinden göreceğime inancım sonsuzdur...
vermek ve karşılığın hiç bir şey görmemek dahi olsa bu beni eksiltmez, sadece çoğaltır...
İyi niyetli olmanın ,alçakgönüllü olmanın sonucu
(genelleme yapmıyorum) hep üzüntü mü sizce?
aile ile,eşle,arkadaşlarla olan ikili ilişkilerde neden
iyi niyetli olanlar her zaman gösterdikleri davranışın karşılığını alamıyorlar...
ben merkezcilik,bencillik olduğu sürece
huzur denen birşey kalmıyor maalesef...
insanlar neden olaylara karşı objektif olamıyorlar...??
hiç böyle bir olay yaşadınız mı ve sonucunda
ne oldu??
bu konudaki duygularınızı,yaşadıklarınızı paylaşmak istermisiniz???
sevgiler...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?