Yillar sonra anneye kavusup yeniden kaybetmek..

Affetmek insanı aydınlığa götürür ve iyileştirir. Kalbin çok güzel hic kin tutamiyorsun. o kalbe affetmek yakısır.senin mutluluğun için bir çaba hissediyorsan bir şans ver canım. Yolun bahtın açık olsun.:KK200:
 
Yani bunu aile ozlemini bitirmek annemle yasamak yerine kendim icin bir firsat olarak gorsem daha iyi olur diyorsunuz? Ne kadar az beklenti o kadar az hayal kirikligi.. Belki bekleyebilecegimden daha iyi seyler olur kim bilir
Kesinlikle sen beklentini az tut bu durumun artılarını al hayatına
Eğer iyi şeyler olursa daha mutlu olursun yok olmaz isede hayal kırıklığı yaşamazsın
 
Bunu anlamak için evlerinde bi kaç gün geçirmen lazım bence.
 
Affetmek insanı aydınlığa götürür ve iyileştirir. Kalbin çok güzel hic kin tutamiyorsun. o kalbe affetmek yakısır.senin mutluluğun için bir çaba hissediyorsan bir şans ver canım. Yolun bahtın açık olsun.:KK200:

Yaa cok tesekkur ederim ne guzel sozleriniz cok iyi geldi mahcup oldum. :KK22::KK22: Hepimiz icin en iyisi neyse o olur insallah baska bir sey istemiyorum.
 
Simdi mesaj atti esi evlerine varmislar. Keske biraz daha kalsaydiniz dedim. Suan icin yapabilecegimiz birsey yok, ama benim istedigim annenle birlikte yasaman tekrar birlikte olabilmeniz. Lutfen bunu dusun yazmis. :KK61:
 
Yurt dışında üniversite okumak güzel bir fırsat. Annenize şimdilik evlerinde kalmayacağınızı sizin için bir üniversite yurdu ya da küçük bir daire gibi kalacak yer ve okul ayarlarlarsa gelebileceğinizi söyleyin.
Kullanın kısacası, bunu hak etmiş.
 
Onerileriniz icin cok tesekkur ederim. Oraya tatile gittigimde cifte vatandaslik islerini halledip sonra Avrupa nin herhangi bir ulkesinde kendi imkanlarimla - eger cok isterlerse onlarin da yardimiyla - okumakta karar kildim. Zaman ne gosterir tabi ki bilemem ama annemle iletisimi kesmeyi dusunmesem de onlarin yaninda da okuyabilecegimi sanmiyorum. Bakalim hayirlisi neyse o olsun artik. Tekrar tesekkur ederim fikirleriniz icin :KK54:
 
Merhaba hanimlar,

ilk konumu daha guzel birseyler icin acmak isterdim ama kismet boyle birseye oldu..

Benim annem yabanci, babamla ben kucuk yastayken bosanmislar. Biz 11 yasima kadar annemle birlikte yasadik. Sonra annem kendi ulkesine gitti, ben de babam halam ve dedemin yaninda buyudum. O yillarda yasadiklarim kisiligimi dusuncelerimi bakis acimi herseyi etkiledi. Anlatacak cok sey var elbet ama ben anne tarafindan bahsedeyim.

Yasim suan 24, annem 12 sene sonra ilk kez Turkiye ye geldi. Yillar boyunca gelmesini istedim gelmedi, hep bir engel vardi. 3 sene kadar once ben para biriktirip gitmek istedim o zaman da bir bahane uretip kabul etmedi. 2 sene once de bir saglik problemim olmasina ragmen yazip sormadi ben de en sonunda denemekten vazgectim ve annemi hayatimdan silmeye karar verdim.

Yaklasik 7 ay once bir mail atti ve sonunda Turkiye ye gelecegini; kabul etmemi umdugunu vs soyledi. Ben de son bir sans vererek gelmesini kabul ettim. Gecen hafta esiyle geldiler ve birlikte 1 hafta gecirdik. Bir saat kadar once yolcu ettim ve ise gectim. Simdi de karmakarisik duygular icindeyim..

Guzel vakit gecirdik, esini cok sevdim ayni sekilde o da beni. Ulkelerine gidip orada yasamami teklif ettiler, universite okumak istersem her sekilde yardim edeceklerini soylediler. Ziyaret icin bile olsa gelmemi istediler. Ben de tam onlara ve benimle ilgilenen, gelecegimle ilgili sorular soran, yemegimi dusunen arkamda durmak desteklemek isteyen bir aile fikrine alismaya baslamistim ki gittiler. Simdi ne yapacagimi ise bilmiyorum.

Bunca yil neden gelmedigi neden beni istemedigi ya da hasta oldugumda arayip sormadigi hakkinda sorular sordum konustum. Bekledigimden cok farkli seyler soylemedi acikcasi. Parasinin olmadigi, cok zorluk yasadigi, hastaliklar gecirdigi bazen internete bile ulasamadigi vs vs. Sonucta dusununce hepsi bahane.

Simdi dusunuyorum annemi affetmeli miyim? Onca yili ve bende actigi yaralari kapatabilir miyim? Yurtdisina gidip onlarla yasayabilir miyim? Bir ailemin olmasi nasil olur? Ne yapmaliyim ne hissetmeliyim? Tek bildigim tam yeniden buldugumu dusunmus, alismaya baslamisken tekrar ulkesine donmesi. Ne zaman bir daha gorebilecegimi bilmemek ve simdiden ozledigim.. Onun disinda kafamda hersey karman corman.

Cok uzun olduysa affola, icimi dokmeye ihtiyacim varmis sanirim. Yorumlariniza guzel dusuncelerinize her zaman acigim. Dertlesmek paylasmak iyi gelir kafamdakileri netlestirir belki.. :}
Babadan ayrı kalmak çok kolay gelir de anneden ayrı kalmak apayrı bir boyut.
Annenizin neler yaşadığını biz bilemeyiz ama bir anne evladı için her şeyi yapar.Görmek isterse ne yapar ne eder yine görür.Ama neler yaşamıştır,bunu yargılayamayız bence.Bunun sorgusunu anca siz yapabilirsiniz ve bunda da gayet haklısınız.
Yaralarınız kapanmayacaktır ama en azından yaralarınıza merhem olabilecek,ihtiyacınız olduğu bir dönemde yanınızda olmasa da en azından bu dönemde birbirinizle iletişim kurma fırsatınız var ve geçte olsa bunu deneyen bir anneniz var.Onların yanında yaşamasanız bile gidin,görün yaşadıkları ortamı bir şey kaybetmezsiniz. Affedebilmek çok zor ama denemiş olursunuz.Sonradan ben aramızın düzelmesi için elimden geleni yaptım en azından dersiniz.Her şey annenizin davranışlarına bağlı..
 
Ben Romanya'lı anne için biraz daha ılımlı şeyler yazacağım, kadın Türkiye'de evlenmiş, çocuğu Türkiye'de doğmuş, yani konu sahibesi Türk vatandaşı, çocuğu 11 yaşına gelene kadar burada kalmış, sonrasında ülkesine dönmüş, benim bildiğim kadarıyla Türk vatandaşı olan çocuğunuza, hele de babasından ayrılmışsanız pasaport çıkartıp yurtdışına götürebilmeniz için babanın muvafakatname vermesi gerekir, velayet kimde olursa olsun muvafakatname olmadan 18 yaşın altındaki çocuğunuz için pasaport çıkartamıyorsunuz.

Belki annesi böyle bir sorun yaşadı, baba gerekli belgeyi vermedi, Romanya sizlerinde yazdığına göre halkının pekte refah içinde yaşadığı bir ülke değil, geçen 12-13 yıl içerisinde maddi imkansızlıklar yüzünden kızıyla irtibata geçememiş olabilir.

Öte yandan annesini tanımıyor, karakterini bilmiyor, belki neden görüşmediğini açıkladığı tüm gerekçeleri birer bahaneden ibaret bilemeyiz, bu sebeple elbette temkinli olmalı, aile olmak adına çok fazla hayaller kurmamalı ama annesinden dolayı vatandaşlık alabilir, orada okuyabilir, okurken çalışabilir, iş imkanlarını da araştırırsa yarı yolda bırakılma ihtimaline karşı hazırlıklı olur.

Konu sahibesi çokta yüksek beklentilere girmeden annenizi tanımak, onunda sizi tanıması adına bir fırsat verebilirsiniz.
 
Senin hikayenin bi benzerinide ben yaşadım .Babamla annem ben 12 yaşındayken ayrıldılar .12 yıl boyunca babamı hiç görmedim üstelik aynı şehirde yaşıyorduk.
Bi gün abim eve geldi babam kaza yapmış dedi ,trafik kazası ağır yaralı 1 ay yoğun bakımda kaldı ilk kez o zaman gördüm gerçi sargılardan pek de göremedim ama .Bi daha uyanmadı 1ay sonunda vefat etti.Allah yaşatmasın böyle de karşılaşabilirdin onun için herşeyi unut ,affet kalan zamanınızı telafi edin
 
Affetmek ve onu olduğu gibi kabul etmek seni rahatlatır. Kendin için affetmelisin çünkü annesi tarafından terk edilmiş bir çocuksun ve herkes gibi annene ihtiyacın var.
 
Malesef buradakilerle de aram cok iyi degil. Halam hep kendini annem yerine koymaya calisti yillarca baskiyla buyuttu. Annen sana hic bir sey ogretmemis sen cok beceriksizsin gozun disarida hic bir sey yapamazsin diye diye gecirdik gunleri. Onun yuzunden hala mutfaga girdigimde birseyi yanlis yapacagim diye elim ayagima dolasir, buyuk guvensizlik yaratti malesef icimde. Son zamanlarda saygimi da iyice kaybettim. Calistigim sure boyunca hep eve destek oldum yeri geldi ac kaldim kendime ustume basima bir sey almak istedim alamadim. Arkadaslarimla cikmak istedim gezmek istedim param yok diye cikamadim. ama onlar rahat olsun borclar bitsin rahatlariz dedim ailem dedim verdim hep.
Birkac ay once dislerimde sikinti cikti yaklasik 1 sene surecek tedavi surecine girecegim ve maddi olarak baya sikintiya dustum. o yuzden bir sure eve para veremeyecegim. halam da Bana gelip birseye ihtiyacin var mi nasilsin demek yerine bu ay para vermedin diye ustune aciklayinca benim de dislerim curuk ben yaptirmiyorum sen nasil bencilsin diye saydirdi da saydirdi. o dakikadan sonra artik son kalan saygim da gitti iste.

Babam da elinden geleni yapmistir diye dusunuyorum ama halamin aksine o da cok uzakti. baba sirtim kotu kamburum cikacak dik duramiyorum derdim yok biseyin yok diye umursamaz gormezden gelir hastaneye goturmezdi. ise gidip gelislerinde zaten dogru duzgun gormezdim. simdi de ayni sekilde ayda bir anca goruyorum gormuyorum. maddi ya da manevi cok yakin oldugunu hissetmedim acikcasi hicbir zaman.

Dedemi bir cok severdim, alkol problemi vardi yillarca cok ugrastik aci cektik ama ben hep sevdim en yakin oydu benim icin en akli basindamiz da dedem oldu ama onu da 3 ay once kaybettik. beni eve baglayan ya da duygusal olarak yakin hissettigim aile dedigim biri kalmadi yani acikcasi. gun gelse de kurtulsam diye bekliyorum.:KK43:

Offf bunu da okuyunca git annenin yanına demekten başka birşey gelmedi. Halaya da bundan sonra asla 1 kuruş verme.
 
Merhaba hanimlar,

ilk konumu daha guzel birseyler icin acmak isterdim ama kismet boyle birseye oldu..

Benim annem yabanci, babamla ben kucuk yastayken bosanmislar. Biz 11 yasima kadar annemle birlikte yasadik. Sonra annem kendi ulkesine gitti, ben de babam halam ve dedemin yaninda buyudum. O yillarda yasadiklarim kisiligimi dusuncelerimi bakis acimi herseyi etkiledi. Anlatacak cok sey var elbet ama ben anne tarafindan bahsedeyim.

Yasim suan 24, annem 12 sene sonra ilk kez Turkiye ye geldi. Yillar boyunca gelmesini istedim gelmedi, hep bir engel vardi. 3 sene kadar once ben para biriktirip gitmek istedim o zaman da bir bahane uretip kabul etmedi. 2 sene once de bir saglik problemim olmasina ragmen yazip sormadi ben de en sonunda denemekten vazgectim ve annemi hayatimdan silmeye karar verdim.

Yaklasik 7 ay once bir mail atti ve sonunda Turkiye ye gelecegini; kabul etmemi umdugunu vs soyledi. Ben de son bir sans vererek gelmesini kabul ettim. Gecen hafta esiyle geldiler ve birlikte 1 hafta gecirdik. Bir saat kadar once yolcu ettim ve ise gectim. Simdi de karmakarisik duygular icindeyim..

Guzel vakit gecirdik, esini cok sevdim ayni sekilde o da beni. Ulkelerine gidip orada yasamami teklif ettiler, universite okumak istersem her sekilde yardim edeceklerini soylediler. Ziyaret icin bile olsa gelmemi istediler. Ben de tam onlara ve benimle ilgilenen, gelecegimle ilgili sorular soran, yemegimi dusunen arkamda durmak desteklemek isteyen bir aile fikrine alismaya baslamistim ki gittiler. Simdi ne yapacagimi ise bilmiyorum.

Bunca yil neden gelmedigi neden beni istemedigi ya da hasta oldugumda arayip sormadigi hakkinda sorular sordum konustum. Bekledigimden cok farkli seyler soylemedi acikcasi. Parasinin olmadigi, cok zorluk yasadigi, hastaliklar gecirdigi bazen internete bile ulasamadigi vs vs. Sonucta dusununce hepsi bahane.

Simdi dusunuyorum annemi affetmeli miyim? Onca yili ve bende actigi yaralari kapatabilir miyim? Yurtdisina gidip onlarla yasayabilir miyim? Bir ailemin olmasi nasil olur? Ne yapmaliyim ne hissetmeliyim? Tek bildigim tam yeniden buldugumu dusunmus, alismaya baslamisken tekrar ulkesine donmesi. Ne zaman bir daha gorebilecegimi bilmemek ve simdiden ozledigim.. Onun disinda kafamda hersey karman corman.

Cok uzun olduysa affola, icimi dokmeye ihtiyacim varmis sanirim. Yorumlariniza guzel dusuncelerinize her zaman acigim. Dertlesmek paylasmak iyi gelir kafamdakileri netlestirir belki.. :}

Annemle babamın ayrılığında babamda kaldım , 7 yaşındaydım ve annemi 8 yıl hiç görmedim
Gerekçeleri boşver önce, bu saatten sonra suçlamak bir şeyi çözmez
Benim annemle aramdaki mesafe 15 dakikada kapandı, anne-çocuk arasındaki bağ öyle böyle bir şey değil bahane tutmuyor yani.
Annene bir şans ver, ben verdim ve şimdi iyi ki vermişim diyorum, öldüğünde çok harika anılar bıraktı bana, arada bir takılırdım 8 yıl alacaklıyım senden diye şaka olduğunu bilirdi ama yine de gözleri dolardı. Ben duygusal bir insanım anneme kızdığım zamanlar olmuştur ama o çocuk halimle bile doldurmadım kendimi, neden aramıyor, neden gelmiyor gibi düşünmedim, gelmediyse mutlaka var bir sebebi dedim hep, sende duygularını resetle, ona bir şans ver, umarım çok mutlu olursunuz
 
Merhaba hanimlar,

ilk konumu daha guzel birseyler icin acmak isterdim ama kismet boyle birseye oldu..

Benim annem yabanci, babamla ben kucuk yastayken bosanmislar. Biz 11 yasima kadar annemle birlikte yasadik. Sonra annem kendi ulkesine gitti, ben de babam halam ve dedemin yaninda buyudum. O yillarda yasadiklarim kisiligimi dusuncelerimi bakis acimi herseyi etkiledi. Anlatacak cok sey var elbet ama ben anne tarafindan bahsedeyim.

Yasim suan 24, annem 12 sene sonra ilk kez Turkiye ye geldi. Yillar boyunca gelmesini istedim gelmedi, hep bir engel vardi. 3 sene kadar once ben para biriktirip gitmek istedim o zaman da bir bahane uretip kabul etmedi. 2 sene once de bir saglik problemim olmasina ragmen yazip sormadi ben de en sonunda denemekten vazgectim ve annemi hayatimdan silmeye karar verdim.

Yaklasik 7 ay once bir mail atti ve sonunda Turkiye ye gelecegini; kabul etmemi umdugunu vs soyledi. Ben de son bir sans vererek gelmesini kabul ettim. Gecen hafta esiyle geldiler ve birlikte 1 hafta gecirdik. Bir saat kadar once yolcu ettim ve ise gectim. Simdi de karmakarisik duygular icindeyim..

Guzel vakit gecirdik, esini cok sevdim ayni sekilde o da beni. Ulkelerine gidip orada yasamami teklif ettiler, universite okumak istersem her sekilde yardim edeceklerini soylediler. Ziyaret icin bile olsa gelmemi istediler. Ben de tam onlara ve benimle ilgilenen, gelecegimle ilgili sorular soran, yemegimi dusunen arkamda durmak desteklemek isteyen bir aile fikrine alismaya baslamistim ki gittiler. Simdi ne yapacagimi ise bilmiyorum.

Bunca yil neden gelmedigi neden beni istemedigi ya da hasta oldugumda arayip sormadigi hakkinda sorular sordum konustum. Bekledigimden cok farkli seyler soylemedi acikcasi. Parasinin olmadigi, cok zorluk yasadigi, hastaliklar gecirdigi bazen internete bile ulasamadigi vs vs. Sonucta dusununce hepsi bahane.

Simdi dusunuyorum annemi affetmeli miyim? Onca yili ve bende actigi yaralari kapatabilir miyim? Yurtdisina gidip onlarla yasayabilir miyim? Bir ailemin olmasi nasil olur? Ne yapmaliyim ne hissetmeliyim? Tek bildigim tam yeniden buldugumu dusunmus, alismaya baslamisken tekrar ulkesine donmesi. Ne zaman bir daha gorebilecegimi bilmemek ve simdiden ozledigim.. Onun disinda kafamda hersey karman corman.

Cok uzun olduysa affola, icimi dokmeye ihtiyacim varmis sanirim. Yorumlariniza guzel dusuncelerinize her zaman acigim. Dertlesmek paylasmak iyi gelir kafamdakileri netlestirir belki.. :}
valla annene guvenıp yola çıkma.senı yıne yarı yolsa bırakır ve sonu husran olur.ne bılım yurtdısında okusan da tam guvenme ona aynı zamanda orda çalış flan
 
Senin hikayenin bi benzerinide ben yaşadım .Babamla annem ben 12 yaşındayken ayrıldılar .12 yıl boyunca babamı hiç görmedim üstelik aynı şehirde yaşıyorduk.
Bi gün abim eve geldi babam kaza yapmış dedi ,trafik kazası ağır yaralı 1 ay yoğun bakımda kaldı ilk kez o zaman gördüm gerçi sargılardan pek de göremedim ama .Bi daha uyanmadı 1ay sonunda vefat etti.Allah yaşatmasın böyle de karşılaşabilirdin onun için herşeyi unut ,affet kalan zamanınızı telafi edin

kusura bakmayin bayadir bakmadim buralara. basiniz sagolsun ne diyecegimi bilemedim. Affetme kismi benim icin kolay ama teklif edilen seyleri kabul eder miyim ondan emin degilim hala..
 
Ben Romanya'lı anne için biraz daha ılımlı şeyler yazacağım, kadın Türkiye'de evlenmiş, çocuğu Türkiye'de doğmuş, yani konu sahibesi Türk vatandaşı, çocuğu 11 yaşına gelene kadar burada kalmış, sonrasında ülkesine dönmüş, benim bildiğim kadarıyla Türk vatandaşı olan çocuğunuza, hele de babasından ayrılmışsanız pasaport çıkartıp yurtdışına götürebilmeniz için babanın muvafakatname vermesi gerekir, velayet kimde olursa olsun muvafakatname olmadan 18 yaşın altındaki çocuğunuz için pasaport çıkartamıyorsunuz.

Belki annesi böyle bir sorun yaşadı, baba gerekli belgeyi vermedi, Romanya sizlerinde yazdığına göre halkının pekte refah içinde yaşadığı bir ülke değil, geçen 12-13 yıl içerisinde maddi imkansızlıklar yüzünden kızıyla irtibata geçememiş olabilir.

Öte yandan annesini tanımıyor, karakterini bilmiyor, belki neden görüşmediğini açıkladığı tüm gerekçeleri birer bahaneden ibaret bilemeyiz, bu sebeple elbette temkinli olmalı, aile olmak adına çok fazla hayaller kurmamalı ama annesinden dolayı vatandaşlık alabilir, orada okuyabilir, okurken çalışabilir, iş imkanlarını da araştırırsa yarı yolda bırakılma ihtimaline karşı hazırlıklı olur.

Konu sahibesi çokta yüksek beklentilere girmeden annenizi tanımak, onunda sizi tanıması adına bir fırsat verebilirsiniz.


Tesekkur ederim yazdiklariniz icin. Hala dusunme asamasindayim, dediginiz gibi buyuk bir hamle yapmak cok da saglikli olmaz. Yeterince tanidiktan sonra kendi imkanlarimi da kullanarak maddi manevi anlamda ona bagli olmadan gidip yerlesebilirim diye dusunuyorum. Hic olmazsa daha huzurlu bir ulkede yasarim, maddiyat cok olmasa da olur.
 
Bazı ilişkiler bazı zamanlarda aksiyon kazanıyor. Belki 24 sene annelik edememiş olabilir ama yetişkin insanın da telefonun ucunda bile olsa annenin desteğini almaya ihtiyacı olabiliyo. Belki de annen sana şimdi bi arkadaş olur, iyi gelir bence tekrar bağ kurmaya çalışmak. Senin de için ısınır; küslük, soğukluk, silmek insanı barışmaktan daha çok üzen ve yoran şeyler bence.
 
Back
X