- 6 Mart 2019
- 847
- 1.902
- 113
Merhaba hayatın beni zorladığı donemlerden geçiyorum.
Kendimi affedemediğim, iç dengemde kaybolduğum, cam açık nefes alamıyorum, kapı açık cıkamıyorum. Tam olarak öyle bir durum işte.
Geçmişte yaptığım ufaklı , büyüklü hatalardan dersimi aldım bazısını söyledim , itiraf ettim toparlayabildiğimi toparladım, olduğu kadarını işte.
Vicdan rahatsızlığı kötü bir şeymiş, kendimi sürekli suclu hissediyorum. Düşünerek yapmadım hiç biseyi aslında, ufacık bir konudan dahi olarak acı cektirildim, artık kendi iç sesimde hep suclusun diyorum. Aldığım nefes bile sanki bana fazla, hak etmiyor gibi hissediyorum.
Bunları insanlara belli ettikce haksızlığımı veya her sucu üstüme aldığımda ise , bir konuda insanlara böyle yumusak tarafını gösterdiğimde ise hayatımda söz hakkı alıyorlar.
Herşeyden cook yoruldum, kendi içimde susmak bilmeyen sen mutlu olmayı hak etmiyosun, bunuda böyle yaptın sunuda yaptın diye diye.
Herşeyim inceleniyor, her durumum izleniyor gibi.yaşamda sıraya girmiş gibi zamanı bekliyorum herşey düzelsin diye.
Sayfa cekmeye calısıyorum. Olmuyor.
Bedel öde öde bitmedi, erkek arkadasıma bazı konularda yalan söyledim demiştim bunu onceki konularımda gerek maddiyat konusunda bunu itiraf ettim mesela detayına girmedim, sormadı tam. Bunları ailemden utanmış gibi söyledim . Aileme karsı bunu nasıl yaptım bılmıyorum. Kendisi durumları iyi ancak bunu neden dediğimi biliyorum. Her konuda , maddi konulra takıntılı gibi. Kendimi alcaltmak istemedim bu olanlar kac yıl önce söyledim ve yalan yalanı doğurur. Şimdi aileler tanıssın istiyorum falan , tekrar acılcak. Kendisine sana bu konuda yalan söyledim dedim. Detaya girmedim sunu sunu diye, oda soruyo gibiydi. Konusmak istemiyorum dedim bir daha acılmadı. Ailemden utandım sanki , kendime kızgınlıgım bitmiyor, inanın bılmıyorum neden yaptım.
Ailesi maddiyata onem veriyor. Bunlar prob olcak mı bılmıyorum. Sürekli ezildikce eziliyorum, cocuk gibi ezildikce susuyorum. Artık öyle bunaldım ki, günüme bakamıyorum. Gecmişi dusunmekten, cocuk cocuk şeylerimi dusunmekten kendimi alamıyorum ben ya . Artık vicdanım oyle rahatsız ki sanki maddi konuda yalan söyledim dedim ama detayına girmedim bu bile kafamda buyuyor. Sanki kandırıyomusum gibi. Su anda her adımımı ona söylemem lazım gibi, kendi kendimi cendereye sokmaktan yoruldum.
Ben kendi cezamı kendim zaten sonuna kadar verdim. Artık kendi içimde çözüm bulamıyorum ben tek bildiğim bu
Sacmaladım biliyorum, afdersiniz.
Kendimi affedemediğim, iç dengemde kaybolduğum, cam açık nefes alamıyorum, kapı açık cıkamıyorum. Tam olarak öyle bir durum işte.
Geçmişte yaptığım ufaklı , büyüklü hatalardan dersimi aldım bazısını söyledim , itiraf ettim toparlayabildiğimi toparladım, olduğu kadarını işte.
Vicdan rahatsızlığı kötü bir şeymiş, kendimi sürekli suclu hissediyorum. Düşünerek yapmadım hiç biseyi aslında, ufacık bir konudan dahi olarak acı cektirildim, artık kendi iç sesimde hep suclusun diyorum. Aldığım nefes bile sanki bana fazla, hak etmiyor gibi hissediyorum.
Bunları insanlara belli ettikce haksızlığımı veya her sucu üstüme aldığımda ise , bir konuda insanlara böyle yumusak tarafını gösterdiğimde ise hayatımda söz hakkı alıyorlar.
Herşeyden cook yoruldum, kendi içimde susmak bilmeyen sen mutlu olmayı hak etmiyosun, bunuda böyle yaptın sunuda yaptın diye diye.
Herşeyim inceleniyor, her durumum izleniyor gibi.yaşamda sıraya girmiş gibi zamanı bekliyorum herşey düzelsin diye.
Sayfa cekmeye calısıyorum. Olmuyor.
Bedel öde öde bitmedi, erkek arkadasıma bazı konularda yalan söyledim demiştim bunu onceki konularımda gerek maddiyat konusunda bunu itiraf ettim mesela detayına girmedim, sormadı tam. Bunları ailemden utanmış gibi söyledim . Aileme karsı bunu nasıl yaptım bılmıyorum. Kendisi durumları iyi ancak bunu neden dediğimi biliyorum. Her konuda , maddi konulra takıntılı gibi. Kendimi alcaltmak istemedim bu olanlar kac yıl önce söyledim ve yalan yalanı doğurur. Şimdi aileler tanıssın istiyorum falan , tekrar acılcak. Kendisine sana bu konuda yalan söyledim dedim. Detaya girmedim sunu sunu diye, oda soruyo gibiydi. Konusmak istemiyorum dedim bir daha acılmadı. Ailemden utandım sanki , kendime kızgınlıgım bitmiyor, inanın bılmıyorum neden yaptım.
Ailesi maddiyata onem veriyor. Bunlar prob olcak mı bılmıyorum. Sürekli ezildikce eziliyorum, cocuk gibi ezildikce susuyorum. Artık öyle bunaldım ki, günüme bakamıyorum. Gecmişi dusunmekten, cocuk cocuk şeylerimi dusunmekten kendimi alamıyorum ben ya . Artık vicdanım oyle rahatsız ki sanki maddi konuda yalan söyledim dedim ama detayına girmedim bu bile kafamda buyuyor. Sanki kandırıyomusum gibi. Su anda her adımımı ona söylemem lazım gibi, kendi kendimi cendereye sokmaktan yoruldum.
Ben kendi cezamı kendim zaten sonuna kadar verdim. Artık kendi içimde çözüm bulamıyorum ben tek bildiğim bu
Sacmaladım biliyorum, afdersiniz.
