canım düşün biz evli bile değiliz ama nişanlımın bekar evi vardı o yüzden çok sık ev hayatı yaşadık birlikte, akşam işten çıkmışız yemek yerdik ve direk tv izlerdi, konuşmaz, sohbet etmez, sarılalım huzurlu huzurlu tv izleyelim adamın derdi bu :))) yani çok zor alıştım tabii ki, ya düşün evli bile değiliz, arkadaşları geldiğinde sabahlara kadar oturan adam ben yanındayken 10 da uykusu geliyor :)) ne dersin şimdi buna. ama beni seviyor ama benimle mutlu, bende bu özelliği dışında ki her huyunu seviyorum, kendi kendime düşündüm bunun için ilişki mi bitireceksin? ilişki bitirmek yerine onu olduğu gibi kabullendim ve 1 seneye yakındır çok şükür iyiyiz.
geçenlerde annem ameliyat oldu ve iş gereği şehir dışındaydı, 1-2 kere aradı sordu, sonrası yok 

 ertesi gün yine 1-2 kere arıyor, annen nasıl, sen nasılsın, iyiyim ve konuşma bitti. 

 bozuldum hemde üzüldüm ama ağzımı açıp tek kelime etmedim, döndüğünde anlattım " tüm gece hastanedeydim, ertesi gün işe gittim hem yorgun bitkin hemde mutsuzdum, evet aradın sordun ama yabancı gibi kısa keserek dedim, desteğini hissedemedim, sence bu normal mi dedim?" ve bunları inanılmaz sakin sohbet eder gibi anlattım, cevabı şu oldu " hıyarlık etmişim, orada çıkıp 10 dakikamı sana ayırmalıydım dedi" . eskiden olsaydı kavgalar, ağlamalar zırlamalar ve sonunda tıpkı senin gbi yine ben haksız konuma düşecektim ve onun gözünde yine küçük düşecektim. ben onu kabullenerek ve bekletilerimi değiştirerek çözdüm sorunumuzu, ve onun güzel iyi yönelerini düşündüm hep, bunun ilişkiyi bitirmesine değip değmeyeceğini düşündüm. çünkü ikinizden biri değişmezse bu iş biter, evlilik sürsede ilişkinin tadı tuzu kalmaz.