- 14 Ağustos 2015
- 1.319
- 1.020
- 333
Merhaba kızlar,
Belki hatırlıyorsunuz en son o memleketine dönme kararı verdiği için ve benim orada iş bulma ihtimalim sıfır olduğu için, ileride yanına gidemeyeceğim için, söz verdiği halde burda işi olduğu halde kolaya kaçtığı için severek, ağlaya ağlaya ayrılmıştık.
Dün aradı görüşmek konuşmak istedi yine görüştük. Ben onu hiç böyle görmemiştim
Ben ölüm dışında hiç bir şeye ağlamam diyen insan karşımda gözleri kan çanağına dönmüş, her bir kelimemizde gözleri doluyor sıkıyor kendini, bu hale gelmiş. Sensiz yapamıyorum, berbatım diyor. Sana çok ihtiyacım var diyor... Gerçeten de berbat haldeydi dün, o kadar üzüldüm ki. Çok haklısın sözümü tutamadım belki sana göre çabalamadım da ama boğuluyorum bu şehirde kalamıyorum diyor. Sebebini o da bilmiyor tek bildiği burada hiç gelecek göremediği (ama görmemesi için de bir sebep yok çok iyi bir üniden mezun hukuk bilgisi çok iyi) bir de konuştuk biraz, istanbul'da yaşama şartlarını düşününce bile dayanamıyormuş. Sabah akşam 45dk yol gidip gelmek bana çok kötü geliyor mesela diyor ama bunu derken de çok garip bir şekilde ağlamaklı diyor gözleri falan doluyor. Zaten 5 yıldır bu şehirde yaşayan bir insan kendisi, bunları bu kadar gözünde büyütmesi hiç normal gelmedi bana memlekette de iyi olacak mıyım bilmiyorum diyor sadece burda duramıyorum artık ve tek seçeneğim o olduğu için onu deneyeceğim diyor. Ben de aslında gitmek istemiyorum Ama boğulma hissi de geçmiyor anlatamıyorum diyor. Yeni işe başladı, çok yoğunmuş bilmediği bir sürü şey olduğunu fark etmiş kendi işini kurmadan önce ama çok yoğun tempo diye ona çok takmış kafayı, berbat diyor. Bence onun psikolojisi çok bozulmuş hiç normal değil bunları bu kadar takmak kızlar
Onu bu halde iken "sen bana sözünü tutmadın"diye bırakamadım, destek olmaya karar verdim. Belki ileride yine üzüleceğim bilmiyorum ama şimdi o halde bırakıp gitmek içime hiç sinmedi sarıldım iyi olacağız dedim. Sizce ona nasıl yardımcı olabilirim
Bir de anladım ki gerçekten isteyerek, büroyu bana tercih ederek gitmiyor gerçekten burada boğuluyor psikolojik olarak. Bu durumda ilişkiyi yürütmeye çalışmalı mıyım? Uzaktan nasıl olur? Pek kavuşma imkanımız yok gibi duruyor ama bu riske girilir mi, ben garantici bir insanım da kavuşamama ihtimali beni aşırı mutsuz ediyor ilişkiye motive edemiyor
Çok çok teşekkür ederim.
Belki hatırlıyorsunuz en son o memleketine dönme kararı verdiği için ve benim orada iş bulma ihtimalim sıfır olduğu için, ileride yanına gidemeyeceğim için, söz verdiği halde burda işi olduğu halde kolaya kaçtığı için severek, ağlaya ağlaya ayrılmıştık.
Dün aradı görüşmek konuşmak istedi yine görüştük. Ben onu hiç böyle görmemiştim
Ben ölüm dışında hiç bir şeye ağlamam diyen insan karşımda gözleri kan çanağına dönmüş, her bir kelimemizde gözleri doluyor sıkıyor kendini, bu hale gelmiş. Sensiz yapamıyorum, berbatım diyor. Sana çok ihtiyacım var diyor... Gerçeten de berbat haldeydi dün, o kadar üzüldüm ki. Çok haklısın sözümü tutamadım belki sana göre çabalamadım da ama boğuluyorum bu şehirde kalamıyorum diyor. Sebebini o da bilmiyor tek bildiği burada hiç gelecek göremediği (ama görmemesi için de bir sebep yok çok iyi bir üniden mezun hukuk bilgisi çok iyi) bir de konuştuk biraz, istanbul'da yaşama şartlarını düşününce bile dayanamıyormuş. Sabah akşam 45dk yol gidip gelmek bana çok kötü geliyor mesela diyor ama bunu derken de çok garip bir şekilde ağlamaklı diyor gözleri falan doluyor. Zaten 5 yıldır bu şehirde yaşayan bir insan kendisi, bunları bu kadar gözünde büyütmesi hiç normal gelmedi bana memlekette de iyi olacak mıyım bilmiyorum diyor sadece burda duramıyorum artık ve tek seçeneğim o olduğu için onu deneyeceğim diyor. Ben de aslında gitmek istemiyorum Ama boğulma hissi de geçmiyor anlatamıyorum diyor. Yeni işe başladı, çok yoğunmuş bilmediği bir sürü şey olduğunu fark etmiş kendi işini kurmadan önce ama çok yoğun tempo diye ona çok takmış kafayı, berbat diyor. Bence onun psikolojisi çok bozulmuş hiç normal değil bunları bu kadar takmak kızlar Onu bu halde iken "sen bana sözünü tutmadın"diye bırakamadım, destek olmaya karar verdim. Belki ileride yine üzüleceğim bilmiyorum ama şimdi o halde bırakıp gitmek içime hiç sinmedi sarıldım iyi olacağız dedim. Sizce ona nasıl yardımcı olabilirim
Bir de anladım ki gerçekten isteyerek, büroyu bana tercih ederek gitmiyor gerçekten burada boğuluyor psikolojik olarak. Bu durumda ilişkiyi yürütmeye çalışmalı mıyım? Uzaktan nasıl olur? Pek kavuşma imkanımız yok gibi duruyor ama bu riske girilir mi, ben garantici bir insanım da kavuşamama ihtimali beni aşırı mutsuz ediyor ilişkiye motive edemiyor
Çok çok teşekkür ederim.
