- 20 Ocak 2015
- 111
- 39
- 53
- 35
- Konu Sahibi rapunzel89
- #1
26 yaşına merdiven dayamış bir insan olarak bazen bakıyorum hala hayatın ne demek olduğunu anlayamamışım yazık 
Kötü bir çocukluk geçirdim babam içerdi döverdi böyle büyüdüm. Evlenmekten hep korktum babam gibi biri çıkarsa ölürüm diye. Üniversiteye gittim biriyle tanıştım o kadar iyi merhametli sevgi dolu gözümün içine bakan biriydi ki boşuna korkmuşum bunca zaman sandım askere gitti 15 ay bekledim askerden dönünce nişanlanacaktık ama gelmeden on gün önce beni terketti arkadaşımla görüşmeye başlamışlar ve daha önce kırk kere aldatılmışım bende saf gibi kendimi evlere kapatıp onu bekliyorken bu sırada annemle babam ayrıldı maddi ve manevi açıdan çok zor günler geçirsek de o hayattan kurtulduğuma şükrettim iki kuruş paraya 14 saat izinsiz çalıştım bunun gibi bir sürü sıkıntılar erkeklere olan güvenim babamdan sonra bir kere daha sarsıldı defalarca döndü istemedim bana evlenmeyi düşünmediğini sonradan söyleyen adam nişanlandı aradan uzun yıllar geçti kimseyi sevemedim güvenemedim sonra biri çıktı karşıma aşık oldum gidene şükrettim onu tanıdığım için aileler tanıştı evlilik planları derken o da beni kafam karışık evlenmek istediğimden emin değilim diye terketti ve bunu defalarca yaptı en sonuncusu bır hafta önceydi hala ses yok. O kadar yıkıldım ki ilk günler yerlerden kazıdılar beni sanki en ağırı bu oldu ya da hepsinin birikimi. Acaba evlenilecek tip mi yok bende anlamadım gitti. Şimdi düşünüyorum yıllardır aynı yerdeyim acılar ölümler hayal kırıklıkları bazen bana büyü mü yaptılar lan acaba bu kadar şanssızlık olmaz diye bile düşünüyorum :) Ben hayatı hala anlamamışım neden yaşadığımı bilmiyorum neyi beklediğimi ve dahası bunları neden yaşadığımı bilmiyorum. Yani her zaman yine olan bana oluyor ben bişey anlamıyorum
Kötü bir çocukluk geçirdim babam içerdi döverdi böyle büyüdüm. Evlenmekten hep korktum babam gibi biri çıkarsa ölürüm diye. Üniversiteye gittim biriyle tanıştım o kadar iyi merhametli sevgi dolu gözümün içine bakan biriydi ki boşuna korkmuşum bunca zaman sandım askere gitti 15 ay bekledim askerden dönünce nişanlanacaktık ama gelmeden on gün önce beni terketti arkadaşımla görüşmeye başlamışlar ve daha önce kırk kere aldatılmışım bende saf gibi kendimi evlere kapatıp onu bekliyorken bu sırada annemle babam ayrıldı maddi ve manevi açıdan çok zor günler geçirsek de o hayattan kurtulduğuma şükrettim iki kuruş paraya 14 saat izinsiz çalıştım bunun gibi bir sürü sıkıntılar erkeklere olan güvenim babamdan sonra bir kere daha sarsıldı defalarca döndü istemedim bana evlenmeyi düşünmediğini sonradan söyleyen adam nişanlandı aradan uzun yıllar geçti kimseyi sevemedim güvenemedim sonra biri çıktı karşıma aşık oldum gidene şükrettim onu tanıdığım için aileler tanıştı evlilik planları derken o da beni kafam karışık evlenmek istediğimden emin değilim diye terketti ve bunu defalarca yaptı en sonuncusu bır hafta önceydi hala ses yok. O kadar yıkıldım ki ilk günler yerlerden kazıdılar beni sanki en ağırı bu oldu ya da hepsinin birikimi. Acaba evlenilecek tip mi yok bende anlamadım gitti. Şimdi düşünüyorum yıllardır aynı yerdeyim acılar ölümler hayal kırıklıkları bazen bana büyü mü yaptılar lan acaba bu kadar şanssızlık olmaz diye bile düşünüyorum :) Ben hayatı hala anlamamışım neden yaşadığımı bilmiyorum neyi beklediğimi ve dahası bunları neden yaşadığımı bilmiyorum. Yani her zaman yine olan bana oluyor ben bişey anlamıyorum
Tek başına da dimdik ayakta durabilirsin. Birine ihtiyacın yok aslında. Elbet olsun ama zamanla sana o uygun insan gelecek acele etme ve çok güvenmemeye devam et 
