merhaba arkadaslar, nerden baslasam bilmiyorum. uzun uzun yazasim var icim dolu dolu ve sizden yapici yorum ve elestiri bekliyorum cunku paylasacak kimsem yok... Arkadaslar ikinci evliligimi yaptim. Internette tanistim evlendigim kisiyle. senelerce chat yapmamistim ve internette kimseyle tanismamistim ama bir bosluk anima geldi ve bir kac gun bir siteye takildim ve esimle tanistim genelden cikip ozel yazismalarimiz uzamaya baslamisti gun gectikce ve yasimi sordugunda nedendir bilmem 28 yerine 26 dedim o ise 25 dedi ve samimiyet ilerlemisti. Icimde birseyler kipirdadikca yasim icin yalan soyledigime pisman oldum ve dogrusunu soyledim: sorun olmadigini soyledi. ama benim icin sorundu arada uc yas var anlasamam diye dusundum bir yandan ne kadar olgun dusunceli bir insan diye hayranlik duyuyordum onu tanidikca. ve yuzyuze gorusmeye basladik hayran oldum birbirimizi cok sevdik
asik olduk ve guzel bir aska yelkenleri actik ayrilamaz olduk her gun elele goz goze beraberdik is ciddiye binmeye basladi ve bir sey itiraf etmek istedigini soyledi gercek yasi 25 degil 22ymis! sok oldum aklim basimdan gitti, sakami dedim, kimlik istedim ama saka degildi 3 yas degil 6 yasti aramizdaki hatta 6.5 dusunmem gerektigini soyledim ayrilinca bunu dert olarak gormemem icin yalvardi diller doktu ama ben iliskilerimi hep kendimden buyuk insanlarla yasamistim cevrem sevgililerim ilk esim benden yasca buyuklerdi ve buyuk konusmusum kendinden kucuk sevgilileri veya esleri olan insanlari gorunce. asik oldugum icin vazgecmem cok zor oldu kararima yikildi ve beni (ikna edilmesi zor bir insanim) ikna etmeye basarmisti askimiza kaldigimiz yerde devam ettik gorunus olarak
kendimi hic ondan buyuk hissetmedim ama kendimi ona yakistiramiyordum nedense oysa kendimi hep guzel bulmusumdur ve begenilmisimdir kusurlarima ragmen. o ise cok begenilen yakisikli bir insan bunuda asmayi basardim ve evlenme teklifi ettiginde kabul ettim. Annem dis gorunume cok fazla onem veren bir kadin ve kimseyi kolay kolay beyenmez sinir ederdi beni esimi tanistirdigimda cok begendi ve simdi onu o kadar cok seviyorki kendi oglu gibi. Cunku hempyakisikli hem sempatik ve sanirim seytan tuyu var onda esimin arkadaslari cevresi hep kendinden buyuk insanlar ama ham oldugu konularda var bana gore bunlarda dert edilmeyecek cinsten seyler simdi diyecekseniz eee sorun ne? sorun su: Ben bu yas konusunu asamiyorum turlu turlu senaryolar kuruyorum ileri zamanlari dusundugumde ve onu kiskaniyorum oysa kafa yapilarimiz cok uyusuyor birbirine evlendigimizden beri is saatleri disinda bir saatini benden ayri gecirmemistir bunaltacak duruma bile getirmistir ama hem arkadas gibi hem cocuk gibiyiz onunla cok seviyoruz birbirimizi cocuk ruhlu olmasam yurutemezdim sanirim bu olayi butun bunlara ragmen yalniz oldugum zamanlar gece uyku tutmadiginda hep bunlari dusunuyorum beni birakirsa beni aldatirsa diye bir guven sorunum var insanlara karsi asamiyorum oysa onun tarafindan sevilmedigim kadar seviliyorum o kadar icten ve anlayisli ki is yapmasam neden bu boyle demez uyumami veya bir seylerle oyalanmami bekler gider kendisi yapar yuzume vurmus gibi olmasin diye o kadar dusunceli
annem diyor turnayi gozunden vurdun boyle sevecen konuskan yakisikli bir insani buldun kiymetini bil sinir oluyorum o zaman degmezmiyim diye kiziyorum hirsimi esimden aliyorum simarik kendini beyenmis sey diye hemen gonlumu almaya calisiyor
bilmiyorum dogru dusunemiyorum
ailemden uzak bir sehirdeyim ve kendi cabalarimizla bir duzen kurmaya calisiyoruz eksiklerimizi tamamlamak ve cevre edinmek gibi ama bu sefer esim hastalandi ve aylarca calisamadi sefilleri oynadik adeta yasamadigim sorunlari yasadim maddi anlamda hic sikinti cekmemistim hersey kotuye gitmeye basladi o yonden ve kendisi o kadar mahcup oldu ki sanki hasta olmayi o istedi tesselli ettim gerekeni yaptim idare ettim ve bu sefer komplekselerim yine boy gostermeye basladi bu kadar sikintiyi cekipte ilerde sorujn cikarsa yanima karmi kalacak bu kadar dert tasa? diye dusunuyorum bilmiyorum iyi degilim asamiyorum bu konuyu
asik olduk ve guzel bir aska yelkenleri actik ayrilamaz olduk her gun elele goz goze beraberdik is ciddiye binmeye basladi ve bir sey itiraf etmek istedigini soyledi gercek yasi 25 degil 22ymis! sok oldum aklim basimdan gitti, sakami dedim, kimlik istedim ama saka degildi 3 yas degil 6 yasti aramizdaki hatta 6.5 dusunmem gerektigini soyledim ayrilinca bunu dert olarak gormemem icin yalvardi diller doktu ama ben iliskilerimi hep kendimden buyuk insanlarla yasamistim cevrem sevgililerim ilk esim benden yasca buyuklerdi ve buyuk konusmusum kendinden kucuk sevgilileri veya esleri olan insanlari gorunce. asik oldugum icin vazgecmem cok zor oldu kararima yikildi ve beni (ikna edilmesi zor bir insanim) ikna etmeye basarmisti askimiza kaldigimiz yerde devam ettik gorunus olarak
kendimi hic ondan buyuk hissetmedim ama kendimi ona yakistiramiyordum nedense oysa kendimi hep guzel bulmusumdur ve begenilmisimdir kusurlarima ragmen. o ise cok begenilen yakisikli bir insan bunuda asmayi basardim ve evlenme teklifi ettiginde kabul ettim. Annem dis gorunume cok fazla onem veren bir kadin ve kimseyi kolay kolay beyenmez sinir ederdi beni esimi tanistirdigimda cok begendi ve simdi onu o kadar cok seviyorki kendi oglu gibi. Cunku hempyakisikli hem sempatik ve sanirim seytan tuyu var onda esimin arkadaslari cevresi hep kendinden buyuk insanlar ama ham oldugu konularda var bana gore bunlarda dert edilmeyecek cinsten seyler simdi diyecekseniz eee sorun ne? sorun su: Ben bu yas konusunu asamiyorum turlu turlu senaryolar kuruyorum ileri zamanlari dusundugumde ve onu kiskaniyorum oysa kafa yapilarimiz cok uyusuyor birbirine evlendigimizden beri is saatleri disinda bir saatini benden ayri gecirmemistir bunaltacak duruma bile getirmistir ama hem arkadas gibi hem cocuk gibiyiz onunla cok seviyoruz birbirimizi cocuk ruhlu olmasam yurutemezdim sanirim bu olayi butun bunlara ragmen yalniz oldugum zamanlar gece uyku tutmadiginda hep bunlari dusunuyorum beni birakirsa beni aldatirsa diye bir guven sorunum var insanlara karsi asamiyorum oysa onun tarafindan sevilmedigim kadar seviliyorum o kadar icten ve anlayisli ki is yapmasam neden bu boyle demez uyumami veya bir seylerle oyalanmami bekler gider kendisi yapar yuzume vurmus gibi olmasin diye o kadar dusunceli
annem diyor turnayi gozunden vurdun boyle sevecen konuskan yakisikli bir insani buldun kiymetini bil sinir oluyorum o zaman degmezmiyim diye kiziyorum hirsimi esimden aliyorum simarik kendini beyenmis sey diye hemen gonlumu almaya calisiyor
bilmiyorum dogru dusunemiyorum
ailemden uzak bir sehirdeyim ve kendi cabalarimizla bir duzen kurmaya calisiyoruz eksiklerimizi tamamlamak ve cevre edinmek gibi ama bu sefer esim hastalandi ve aylarca calisamadi sefilleri oynadik adeta yasamadigim sorunlari yasadim maddi anlamda hic sikinti cekmemistim hersey kotuye gitmeye basladi o yonden ve kendisi o kadar mahcup oldu ki sanki hasta olmayi o istedi tesselli ettim gerekeni yaptim idare ettim ve bu sefer komplekselerim yine boy gostermeye basladi bu kadar sikintiyi cekipte ilerde sorujn cikarsa yanima karmi kalacak bu kadar dert tasa? diye dusunuyorum bilmiyorum iyi degilim asamiyorum bu konuyu
normal gormuyorsunuz beni ama iste takilinca takiliyor herseyimle ilgilenen gozumun icine bakan civil civilken sosyal hayatini benimle evde olabilmek icin bitiren bir insan hakkinda bunlari dusunmemem gerekiyor ama gelecek korkusu bitiriyor beni 
