Merhaba, Yasadigim donasyon isleminden once gördüğüm tedavilerden dolayi inanilmaz uzgun kuskun icine kapanmis kendini sadece isine vermis hayatta hicbiseyden tat almayan arkadaslari ile gorusmek istemeyen sadece birilerine uyum saglamak icin bazi seyleri yapan amacsiz gayesiz biri olmustum.Hep dusunuyordum nereye kadar gezebilirsin, nereye kadar calisabilirsin,istedigin herseyi alabilirsin alisveriste bencilce davranabilirsin ama nereye kadar , bu hayat sana bencilce yasamani saglamayi borclu diyordum.Donem donem kendimi boyle teselli ediyordum, donem donem de icime iyice kapanip ise bile gitmiyordum kendimi eve kapatıp saatlerce agliyordum ,isverenim beni cokkk idare etti resmen tirlaktim yani.Evlatlik alabilecegimi soyledi istersem yardimci olacagini bu konuda iletisime gececegim insanlarla bu isi hizlandirmayi onerdi ama esim bunu icine sindiremedi dediki evlatlik alirsak mirastan men etme hakkimiz varmis dedi inanamadim bu cumleye bir bebek alacaktik emek verecek okutacak hastaliginda sagliginda ona aile olacak ebeveyn emegi verecektik ama ona kusura bakma gelecegini kendin kur mirastan zirnik koklatmayiz mi diyecektik gerci duyanda cok zengin bir aileyiz sanar anladim ki sadece aileler degil esim de asla benimsemeyecekti oyuncak bir bebek almayacaktik kani cani duygusu olan bir bebek alacaktik ve o bebegin gunahina girmek istemedim evlatlik almaktan vazgectim.Ve bir gun yine ise gitmedim. Kendimi eve kapattigim birgun eşim isten erken geldi ve konusmak istedigini soyledi bana donasyon hakkinda ne dusundugumu sordu o kadar caresizdim ki ne diyebilirdim. Once bir arastir dedi iyi dusun senden boyle bisey istiyorum kul hakkina gecmesin dedi.Esime sadece bunu yapacaksak ne senin ailenden nede benim ailemden hic kimse bilmeyecek dedim o sartla kabul ederim dedim.Ilerde cocugu kiracak uzecek bir konusma olsun istemiyorum dedim.Gerekirse tasinalim baska sehire gidelim dedim cunku kimseye guvenim kalmamisti tedavilerimde gerek arkadaslarim ,gerek aileler guya beni teselli ederken cok üzüldüğüm cumleler kurmuslardi.Ve ben internetten arastirdim okudum okudum okudum neler olabilir neler yasayabiliriz ogrenmek istedim.Kendi dr umu aradim konusmak istedigimi söyledim o da bana bu yöntemi onerdi ama ben boyle birseye karismak istemedigini ama kendim icin dogru bir karar verdigimi soyledi.Esim de bu arada dr kuzeni ile gorusmus aileden sadece o biliyor ve o da bizi kibrista dunya tup bebeke yonlendirdi bir anda hersey cok hizli gelisti bende bikac merkeze internetten ulastim mail gonderdim 2 gun icinde hepsi gerek telefon ile gerek mail ile cevapladilar ve biz kibrisa gittik dunya
tup bebek berk bey ve ekibi cok ilgiliydi ve tedaviye orada baslamaya karar verdik.Tedavimiz bu yilin basinda pozitif sonuclandi Transfer sonrasi tutunmalari icin yasadigim heyecan ettigim dualar beni cok guclendirdi cok benimsetti sukur bugunlere geldik 23. Haftamda ikiz hamileyim ve psikolojik olarak cok daha iyiyim cok daha mutluyum insallah yavrularımi kucagima alacagim gunu sabirsizlikla bekliyorum.Eminim bicok kisi benim kadar cok yasiyordur acısını, ben doya doya acimi yasamasaydim belki de bu ise karar vermezdim.Bazen diyorum cok aci cektim ama bu aciya kendimi kaptirmasaydim ne esim ne ben bu yontemi dusunmeyecektik bazen psikolojik zayiflikta ise yariyormus.Ve artik dualarim isteyipte evlat sahibi olamamis kisilerin de bir an once hangi yontem olursa olsun evlatlarina kavusmalari.Insallah hamilelerin saglikla dogurmasi tedavi olanlarin pozitif sonuc almalari.Ve evlatlarima saglikla kavusmak.