- 26 Aralık 2016
- 4.173
- 7.117
- 158
- 51
Ben degil ama bir arkadasim istanbulda ikimizde tedavideyken negatif aldi.onun bir arkadasi donasyon diye akil vermis.o kadar anne olmayı istiyorduk ki bana kızdi.niye böyle bir yol varda söylemiyorsun diye ☺Merhaba Arkadaşlar ..Ne olur bir fikir verin
Size daha önce de yazdım ama kendi adıma bir neticeye varamadım ve bir kez daha sormadan edemiyorum çünkü çok zor bir durumdayım
Bir yanımda boşanma dilekçesi bir yanım da eşim var ..Tedavi olarak herşeyi denedik olmadı bizde ki sorun eşim kaynaklı oldu ..20 yıla yakın birliktelik ve 15 yıllık evliliğimiz var..eşimden yana sıkıntım olmadı neredeyse mutlu bir çiftiz diyebilirim ama çocuk derdi bizi o kadar yordu ki yıllarca..Nerdeyse istemiyorum artık olmaz olsun diyeceğim zamanlar geldi ama tabi o annelik duygusunu merak etmemek mümkün mü
Şimdi önümde ya boşanmak var ya da donasyon
Eşimi seviyorum ayrılmak istemiyorum ama çocuk fikrinden de vazgeçemiyorum diğer taraftan yaşım ilerledikçe çocuk yapma imkanım da kaybolacak ..eşim donasyona sıcak bakmıyor ama asla yapmam da demiyor.. oda bende korkuyoruz bu sonuçta günah ve bir ömür sürecek bir yalan hem ailelere hemde üstelik çocuğa söylenmiş bir yalan peki bu yalanı nasıl taşır insan bir ömür ..Duyulması korkusu da cabası ..Herşeyi istemek her davranışı haklı kılar mı diye düşünüyorum..Geceleri uyanıyorum korkudan ve stresten ..nasıl olur ne yaparız diye fikri bile bazen korkutucu geliyor ..Bazende bir çocuk değil mi ne önemi var insanız annelik bir hak merak etmek ve istemek en doğal hakkım değil mi diyorum donasyonu normal görüyorum ...Yada eşimden ayrıl başka biri ile evlen çocuk yap dertlerinden kurtul diyorum ama aşkın sevginin önemi yok mu , üstelik belki de hiç evlenememek de olabilir diyorum ..düşünmekten kafayı yiyecem İnanın ..Hangisi daha doğru hangisi daha iyi yada beni mutlu eder bilmiyorum ne olur bana bir fikir verin sizlerde Benim gibi yaşadınız yada yaşıyorsunuz ..İnanın ne olursa olsun sanki mutsuz olucakmışız gibi geliyor çünkü en doğalı olmadı ne yazık ki ..bilmiyorum ki arkadaşlar keşke bu kadar sevmeseydim eşimi yada annelik bu kadar farklı olmasa idi evlatlık alın diyorlar ona da ben istemiyorum çünkü biyolojik olarak o kadar merak ediyorum ki Doğumu anne olmayı benim bir parçamı görmeyi çok istiyorum..Anlayacağız bu kısır döngü de sıkışıp kaldım siz olsanız ne yapardınız
Arkadaşım kayinvalidesinin görümcesinin yaninda bebek sevmesinden kendisine laf soktuklarını falanda düşünüyordu.
Bahceci kıbrista ilk seferde hamile kalip bu martta dogurdu kızı oldu.hic sizin gibi bir tepkisi olmadi.bir de esi ile o dönemde baska sebepten kavgalari oldu.ama arkadasim o bebegi coook istiyordu.bunu da görmezden geldi.arkadaşimin bir iki kisi ve dr.u biliyor.
Esiyle anlasarak karar verdikleri icin cok kolaydi hersey.esi de çocuk cok istiyormuş.muratlarına erdiler çok şükür.
İcten isteme ve tüm zorlukları yenmek o kadar zor degil sanki
benimde yumurtam olmazsa esimde pek yumurta donasyonu istemiyordu.özellikle dr.lara tekrar tekrar gidip para kazandirilmasina karsiydi. çocuk falan ben istemiyorum diyordu tedavi isleri uzamasin diye.E benimde tedaviyle kismet oldu türkiyede bebegim oldu.
annelik nasıl nasip olacaksa o dogrudur icinize hangisi siniyorsa.
Kafanizda bu olayi cok abartip buyütüyorsunuz.esinizle bu konuda anlasamadiğinız için mesele buyüyor.
Ben olsam onunla veya onsuz anne olma hakkimi secerdim.cünkü beni 7 yil oyalayan sevgilimi 40 yasinda terk ederek direk çocuğum olsun diye elimden geleni yapmis biriyim.herkes kendi seciminin sonucuna baktiğında mutlu olmali aslında
zaman kaybettimm az kalsın benimde çocugum olamayacaktı.
