Merhaba arkadaşlar,
Ben tüp bebek yapmaya karar verdiğimde bulabildiğim tüm forumları araştırmış, gece gündüz okumuştum. Sürekli sürekli..
Bu topici bulduğumda da hep negatif haberler, hep negatif mesajlar, anlam verememiştim. Oysa başlık "Başarılı Olanlar" başlığı... İnsanlar başarı hikayesi okuyup umut bulmak için giriyorlar, hep negatif şeylerle karşılaşıyorlar...
Ben başarı hikayesi yazmaya geldim, benim gibi negatif şeyler okuyup daha da üzülenler için. Umut olsun diye...
38 yaşındaydım çocuk yapmaya karar verdiğimizde.. Kontroller sonucu amh yerlerde sürünüyor, fsh tavan yapmış dendi. (AMH 0,1, FSH 25'di) Ben "alt tarafı 1 sene uğraşır normal yolla hamile kalırız" diye düşünürken, doktor karşımda durmuş bana "Menopoz öncesi rakamlara benziyor rakamlarınız" diyordu! "Tüp bebek, evet bi şans. Ama öyle de zor olabilir" diyordu...!
Başladık tedaviye.. Her ay hadi bir umut diye regl sonrası gidiyoruz, "Hormonlar kötü, bi dahaki ayı bekleyeceğiz" deniyor. Hayıt tohumları mı denemedim, civanperçemi çayı, arı sütü, çörekotu, soğan suyu, ne bulduysam... Olmadı da olmadı. Az yumurta oluyor, transfer ediyoruz ama negatif geliyor.
Ne zaman ki her şeyi bıraktım ve spora başladım... 39 yaşında, 5 yumurta oluverdi bir ay.
O 5 yumurtadan 2'si ideal ölçüye geldi ve alındı.. Sonra 1'i döllendi. Sadece biri!!!
Hiçbir şeye özenmedim transfer sonrası. Ananasmış, yok efendim dinlenmeymiş... Hiç.
Transfer akşamı ben banyoda yere çömelmiş çamaşır makinesi boşaltıyordum!
Ama inat eden ediyor. O bir yumurta, o bir embriyo inatçı çıktı. 39 yaşında hamile kaldım! 7 hafta önce de doğum yaptım...
Ben dünyanın en şanssız insanıyımdır arkadaşlar.
Hani 10 kişi yürüyor olsak ve birimiz çukura düşecek olsa, ben düşerim. Ne halt gelecekse bana gelir. Bu yüzden ben hiç o tek bir embriyonun bizi bir gün 3 kişilik bir aile yapacağını düşünmedim.. Hep kalbimin bir köşesinde hayat boyu peşimden gelmiş olan şanssızlığı düşünüyordum. Gene gelecek, gene dünyamı başıma yıkacaktı..
Olmadı.
Uyuyor şimdi leblebi sultan, yanımda. Minicik bir kız.
Olacak olan oluyor... Umudunuzu yitirmeyin ne olur.
Biliyorum çok zor. Ah hem de nasıl iyi biliyorum... İnsanın delirecek noktaya geldiğini, sabır sınavı gibi her seferinde daha da yıprandığını, gün gelip dualara sığınmaktan başka şey yapılamadığını.
Çok dua edin, insanı çok sakinleştiriyor... Çok iyi geliyor yorgun kalplerimize, dua edin...
Her biriniz kavuşursunuz umarım yavrularınıza.
Ben benimkini her kucakladığımda "Allahım olmayanlara da ver" diyorum, ama her seferinde.. Çünkü biliyorum bir yerlerde, birileri sürekli dua ediyor Allahım kucağımı doldur diye. Ben de o dua edenlerden biriydim, ordan biliyorum. O duaların nasıl iç yaktığını da biliyorum...
Allah dualarınızı kabul etsin, evlatlarınıza bir an önce sağlıkla kavuştursun.
Sevgiler...