Nakit 4-5bin , altın olarak da 5,5bin TL gibi bir birikimim vardı. Nakit param ve kredi kartim ile damatlik,bı kisim ufak esyalar aldim. Tayin durumu olduğu için yeni esyalı, sirin bi daire tuttuk. Firin, mutfak eşyaları, kitaplik, sehpa vs. benim daha onceden almis olduğum ve yeni aldıklarım, buyuk esyalar bize ait değil. Tayin sonrasi yeni yerimizde eşyalarımızı beraber alacağız. Neyse, altınları da bana düğünde bilezik olarak takmasi için anneme verdim. Şuan çok az bir miktar nakitim kaldı. Ve nevresim takimi, yatak örtüsü vs. biraz eksiklerim var. Kına salonunu da altinlara guvenerek ben tutmuştum, kaporasini versem de yine çoğu miktarı duruyor. O ödenecek, kız kardesimin ve annemin düğün kıyafeti eksik, onları da ben alacağım ama elimdeki para belli. 400tl gibi bi param kaldi. Eksiye girip maaş yatınca düze çıkması mi yoksa o altinlari isteyip kullanmaliyim sizce, tabi o zaman da annem hicbir sey takmamis oluyor , üzüldügü icin oyle olmasini istemedim. babam olacak insanın hiçbir desteği yok, varla yok arası zaten. Her şey ben ve erkek kardeşimde yük. Ama suan çıkıp gelse annem ilk onu dinler,neyse .
İkinci bir mevzu ise, nişanlımın durumu ve ikimizin de maaşı su sartlarda iyi denebilecek düzeyde. Annem laf arasında evlendikten sonra aylık bi miktar para yollama ihtimalimi sordu. Benim kendi maasimdan yollayacak olmam eşimde herhangi bir algı yaratır mı bilmiyorum, aylar once ortak birikim yapacağımızı konuşmuştuk sadece.
Benim bozulduğum ne biliyor musunuz. Yardım yapılır , şartlar zorlanır ama ben ilk maaslarımı da annemin eline saydığım zamanları hatırlıyorum. Babamin eve para getirmediği, annemin israrla onu savunduğu günleri.. yollayabildiğim kadar para yollayıp bir kaç ay yollamayınca yaptığım hiçbir şeyin değeri olmadığını görmek beni asıl üzen.. Annem genç, elinde olsa verir yapar tamam ama bunun için çaba göstermiyor olması beni kahreden. Her aile bir değil tabiki ama ilgili ve her şeye koşturan anne babaları görünce kendime öyle üzülüyorum ki. Eve gelen icralar, borçlar, huzursuzluk ile geçti tüm çocukluğum. Çok üzgünüm. Neyse ki bir sekilde okuyabildim. Kendi kaderimi baska bı insanin vicdanına nasıl birakabilirdim ki?
Neyse çok uzatmayayım, içimi dökmek ve fikir almak istedim. Ben bu surecte ne yapmalıyım? Yanlış düşündüğüm noktalar ya da farkli açıdan bakmam gereken yerler var ise tavsiyelerinizi bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim.