Çocuk rızkıyla gelir. Küfretti diye boşanılır mı? Hem kadın dediğin evinde oturur.
mrb arkdaşlar fikirlerinize ihtiyacım var kendimden nefret ediyorum istemediğim halde evlilik yaptım.8 aydır evliyim.Ben de her genç kız gibi evlenmeyi istedim.Eşime birileri beni tavsiye etmiş bunun da kafasına yatınca peşime düştü ben istemedim.Kendim öğretmenim o ilkokul mezunu inşaat işiyle uğraşıyor düzenli bir işi yok.Açıkçası ondan etkilenmedim.Ancak peşime düşmelerle telefonlarla vicdan yaparak etkilemeye çalışarak görüştük ve 1 ay sonunda nişan yaptık.Aslında başta bana eğitimi olmamasına rağmen kendini geliştirmiş ,girişken değer veren olarak gördüğüm için neden olmasın dedim ve kabul ettim.Bir süre sonra eş durumu ataması için nnikah kıydık ancak sonra pişman oldum çünkü onu tanıdıkça aslında uyuşamayacağımızın farkına vardım karakterlerimiz çok farklıydı ailemde geri çevireyemeyeceğimi söyledi anlayacağınız sürekli huzursuzlukla iç sıkıntılarıyla 3 ay içinde evlenmek zorunda kaldım aslında ben eşime sürekli istemediğimi söylüyordum ama o kendini intihar edeceğini söylüyordu düğüne yakın istemediğim halde birlikte olduk nikkaha güvenerek eşimin beni garantiye almak için yaptığı sonradan aklıma geldi.Ancak o yalanladı.Çünkü benimle evlenmeyi çok istiyordu.Ancak ben de bir okadar istemiyordum.İstemedğim halde eşya,çeyiz aldık düğün yaptık. Depresyona girdim antidepresan kullandım intiharlar düşündüm işimi bırakma noktasına geldim.8 aydır sürekli tartışıyoruz fikirlerimiz bakış açımız çok farklı aramızdaki eğitim farkı sürekli problem oluyor kendini benden aşağı görmek istemiyor bunun için her tartışmamızda sürekli dayak yiyorum arkadaşlarımla ailemle görüşmemi istemiyor sosyal hayatımı tamamen kısıtladı.Kapanmam için sürekli baskı yapıyor kapanmazsam dayak atacağını söylüyor.Anneme çok kötü küfürler saydı.Anlayacağınız hiç hoşgörü ve anlayışı yok bir türlü onu eşim olarak göremiyorum.Evlenmeden ayrılmak istedim belki düzelir diye bekledim ama bir türlü olmuyor.Boşnmak istiyorum ancak şu an için bunu kaldıramam çünkü insanların ne dediğinden çok etkileniyorum pasifliğim öz güven eksikliğimin sonuçlarını çok kötü ödüyorum kendisi boşanmaya yanaşmıyo onlar için namus meselesi evli kalırsam mutsuz evlilik mutsuz çocuklar yetişecek çok sabırlı olmama rağmen tahammül edemiyorum artık karakteri de batmaya başladı yalan söylemeleri tehdit etmeleri insanların arkasından konuşmaları inançlıyım dedği halde birçok şeye uymaması beni ondan soğutuyor şu an da çalışmıyor fikirlerinizi merak ediyorum
mrb arkdaşlar fikirlerinize ihtiyacım var kendimden nefret ediyorum istemediğim halde evlilik yaptım.8 aydır evliyim.Ben de her genç kız gibi evlenmeyi istedim.Eşime birileri beni tavsiye etmiş bunun da kafasına yatınca peşime düştü ben istemedim.Kendim öğretmenim o ilkokul mezunu inşaat işiyle uğraşıyor düzenli bir işi yok.Açıkçası ondan etkilenmedim.Ancak peşime düşmelerle telefonlarla vicdan yaparak etkilemeye çalışarak görüştük ve 1 ay sonunda nişan yaptık.Aslında başta bana eğitimi olmamasına rağmen kendini geliştirmiş ,girişken değer veren olarak gördüğüm için neden olmasın dedim ve kabul ettim.Bir süre sonra eş durumu ataması için nnikah kıydık ancak sonra pişman oldum çünkü onu tanıdıkça aslında uyuşamayacağımızın farkına vardım karakterlerimiz çok farklıydı ailemde geri çevireyemeyeceğimi söyledi anlayacağınız sürekli huzursuzlukla iç sıkıntılarıyla 3 ay içinde evlenmek zorunda kaldım aslında ben eşime sürekli istemediğimi söylüyordum ama o kendini intihar edeceğini söylüyordu düğüne yakın istemediğim halde birlikte olduk nikkaha güvenerek eşimin beni garantiye almak için yaptığı sonradan aklıma geldi.Ancak o yalanladı.Çünkü benimle evlenmeyi çok istiyordu.Ancak ben de bir okadar istemiyordum.İstemedğim halde eşya,çeyiz aldık düğün yaptık. Depresyona girdim antidepresan kullandım intiharlar düşündüm işimi bırakma noktasına geldim.8 aydır sürekli tartışıyoruz fikirlerimiz bakış açımız çok farklı aramızdaki eğitim farkı sürekli problem oluyor kendini benden aşağı görmek istemiyor bunun için her tartışmamızda sürekli dayak yiyorum arkadaşlarımla ailemle görüşmemi istemiyor sosyal hayatımı tamamen kısıtladı.Kapanmam için sürekli baskı yapıyor kapanmazsam dayak atacağını söylüyor.Anneme çok kötü küfürler saydı.Anlayacağınız hiç hoşgörü ve anlayışı yok bir türlü onu eşim olarak göremiyorum.Evlenmeden ayrılmak istedim belki düzelir diye bekledim ama bir türlü olmuyor.Boşnmak istiyorum ancak şu an için bunu kaldıramam çünkü insanların ne dediğinden çok etkileniyorum pasifliğim öz güven eksikliğimin sonuçlarını çok kötü ödüyorum kendisi boşanmaya yanaşmıyo onlar için namus meselesi evli kalırsam mutsuz evlilik mutsuz çocuklar yetişecek çok sabırlı olmama rağmen tahammül edemiyorum artık karakteri de batmaya başladı yalan söylemeleri tehdit etmeleri insanların arkasından konuşmaları inançlıyım dedği halde birçok şeye uymaması beni ondan soğutuyor şu an da çalışmıyor fikirlerinizi merak ediyorum
mrb arkdaşlar fikirlerinize ihtiyacım var kendimden nefret ediyorum istemediğim halde evlilik yaptım.8 aydır evliyim.Ben de her genç kız gibi evlenmeyi istedim.Eşime birileri beni tavsiye etmiş bunun da kafasına yatınca peşime düştü ben istemedim.Kendim öğretmenim o ilkokul mezunu inşaat işiyle uğraşıyor düzenli bir işi yok.Açıkçası ondan etkilenmedim.Ancak peşime düşmelerle telefonlarla vicdan yaparak etkilemeye çalışarak görüştük ve 1 ay sonunda nişan yaptık.Aslında başta bana eğitimi olmamasına rağmen kendini geliştirmiş ,girişken değer veren olarak gördüğüm için neden olmasın dedim ve kabul ettim.Bir süre sonra eş durumu ataması için nnikah kıydık ancak sonra pişman oldum çünkü onu tanıdıkça aslında uyuşamayacağımızın farkına vardım karakterlerimiz çok farklıydı ailemde geri çevireyemeyeceğimi söyledi anlayacağınız sürekli huzursuzlukla iç sıkıntılarıyla 3 ay içinde evlenmek zorunda kaldım aslında ben eşime sürekli istemediğimi söylüyordum ama o kendini intihar edeceğini söylüyordu düğüne yakın istemediğim halde birlikte olduk nikkaha güvenerek eşimin beni garantiye almak için yaptığı sonradan aklıma geldi.Ancak o yalanladı.Çünkü benimle evlenmeyi çok istiyordu.Ancak ben de bir okadar istemiyordum.İstemedğim halde eşya,çeyiz aldık düğün yaptık. Depresyona girdim antidepresan kullandım intiharlar düşündüm işimi bırakma noktasına geldim.8 aydır sürekli tartışıyoruz fikirlerimiz bakış açımız çok farklı aramızdaki eğitim farkı sürekli problem oluyor kendini benden aşağı görmek istemiyor bunun için her tartışmamızda sürekli dayak yiyorum arkadaşlarımla ailemle görüşmemi istemiyor sosyal hayatımı tamamen kısıtladı.Kapanmam için sürekli baskı yapıyor kapanmazsam dayak atacağını söylüyor.Anneme çok kötü küfürler saydı.Anlayacağınız hiç hoşgörü ve anlayışı yok bir türlü onu eşim olarak göremiyorum.Evlenmeden ayrılmak istedim belki düzelir diye bekledim ama bir türlü olmuyor.Boşnmak istiyorum ancak şu an için bunu kaldıramam çünkü insanların ne dediğinden çok etkileniyorum pasifliğim öz güven eksikliğimin sonuçlarını çok kötü ödüyorum kendisi boşanmaya yanaşmıyo onlar için namus meselesi evli kalırsam mutsuz evlilik mutsuz çocuklar yetişecek çok sabırlı olmama rağmen tahammül edemiyorum artık karakteri de batmaya başladı yalan söylemeleri tehdit etmeleri insanların arkasından konuşmaları inançlıyım dedği halde birçok şeye uymaması beni ondan soğutuyor şu an da çalışmıyor fikirlerinizi merak ediyorum
Nick te çok uyumlu 'mecburee'
Herşeye mecbur kalmış arkadaş
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?