Zümrüd-ü Anka kadınlarımız

Sana verebilicegim en iyi tavsiye sakin cocuk yapma arkadasim.Cocuksuz bir sekilde bunlardan kurtulursun,ama cocuk olursa hic bir zaman yakandan dusmez ne o karakter yoksunu adam ne ailesi
Evet buna uyanabildim. Çocuğum olsaydı elimden alır, o karanlık zihinleriyle büyütmeye kalkarlardı. Adama senden boşanacağım diyorum bana çocuğumuz olunca forma alacağım diyor. Asla sağlıklı bireyler değiller.
 
Kurban psikolojisinden çıkın önce. Kendiniz çıkamıyorsanız yardım alın.
Evet hayatımızda çok kötü şeyler oluyor bazen bizim dışımızda gelişiyor ama gidişatı değiştirmek elimizde.
Zümrüdü anka kadınlardan bahsetmişsiniz, benim için annem öyleydi.
17 yıllık evliliği, 2 çocukla ve hiçbir mesleği olmadan, maddi geliri olmadan bitirdi. Hayatı boyunca çekmediği çok az sıkıntı oldu.
Yüzü güldü, keşke daha önce bitirseydim dedi.
Ama maalesef kısa sürdü, 49 yaşında hiç beklenmedik şekilde gitti.
Belki bu anlattığım sizi yüreklendirmek yerine üzecek ama hayat gerçekten çok kısa. Beklemeyin önünüzü açın. Kimse size yol açmayacak belliki.
Fazla cekti fazla üzüldü belki de Allah rahmet eylesin.
 
İnsanların hayatı bazı dönemlerde rayından çıkabilir ama rayına geri oturtacak gücümüz yok mu? Bence var. Elimiz ayağımız tutuyorsa, akli dengemiz yerindeyse, gayet de güzel bir hayat kurabiliriz kendimize.

Benim çok zor bir ergenlik ve gençlik dönemim oldu. Ailemi kaybettim, yobaz akrabalarla baş başa kaldım. Sadece 16 yaşındaydım. Okutmamaya, evlendirmeye kalktılar. Tek başımaydım. Neler yaşadım, hepsini anlatsam roman olur, o yüzden kısa kesiyorum. Şuan o yaşananlar başkasının hikayesi gibi. Çünkü hiç salmadım kendimi. Yaşadığım çevreden, şartlardan kurtulmak tek hedefimdi. Sonuçta yaşamak istiyorum, yaşamaya değer bir hayatım olsun istiyordum ve sonsuza kadar o çevrede, o şartlarda yaşama düşüncesi bile beni acayip korkutuyordu. Daha büyük bir teşviğe ihtiyacım yoktu. Neyse... Şuan hayatımdaki her şeye şükrediyorum. Ama biliyorum, kendimi bıraksaydım, o korktuğum hayatın göbeğinde olurdum. O yüzden çabalamaya devam. Hayat zor ama bir yerde o çabalar meyvesini vermeye başlıyor. Buna kesinlikle inanıyorum.
Süpersin
 
Umarım kolay atlatırsın. Güzel bir iş bulursun. Hakkın da hayırlısı. Peki ailenin tavrı ne olur?
Neler yaşadığımı gördüler. Önceden biraz boşanma, alışma sürecinde herkes atlattı bu dönemleri tarzı konuşuyorlardı ancak kp bozuntusu anneme "evindeki çöpü hep oğluma attırıyor" deyince ailem bi dumur oldu bu nasıl bahane diyerekten.
Oturdum anlattım neler yaptıklarını, bu sefer de gittiği yere kadar, ne karar verirsen yanındayız dediler.
Çünkü bana yaşattıklarının en ufak kısmında asla sağlıklı bir insanın söyleyeceği şeyler yok. Durumun vehametini anladılar.
Ama tabi ki çok üzülüyorlar.
 
Nerden başlayacağımı bilmiyorum. Sanırım ilk farkettiğim yerden..
Şu an sadece pamuk ipliğine bağlı ve zamanı gelince, ellerimle acımadan koparacağım bir evliliğin içindeyim. Evliyken asla hayal ettiğim gibi huzurlu ve mutlu yuvaya sahip olamadım. Eş diye seçtiğim kişinin annesi nefes alma dese nefesini tutacak kadar anneci çıkmasını bir kenara bıraktım, her tartışmanın ilk saniyesinde onları arayıp evi basmalarına, benim üstüme yürümelerine neden oldu. Kendini hiç bir zaman ezdirmeyen biri olduğumdan, sülalesinin hakaret ve iftiralarına cevap verdiğim için saygısız ve kötü ilan edildim. Çok uzun hikaye. Yanlış evlilik. Her neyse.
Kızlar benim biyolojik şam babası da, bu eş diye karşıma çıkan adamdan halliceydi. Asla yanımda olmadı, baba sıcaklığı şefkati nedir bilmem. Sanırım evlilikte yanlış seçim yapmamı tetikleyen de, şam babasından kurtulma isteğiydi. Bilmiyorum.
Evlenmeden önce neler yaşadığıma tanıklık eden yakınlarımın beni "baba evinde yüzü gülmeyenin, koca evinde güler. Üzülme çok mutlu yuvam olacak." telkinleri hep yalan çıktı, yine de insan inanmak istiyor biraz güç bulabilmek için.
Şu an yaşadığım durum daha çok "annenin kaderi kızına." durumu gibi. Asla inanmam böyle özlü deyişlere de kader inan inan diyor sanki.
Bazen diyorum ki, adımı değiştirsem kaderim değişir mi? Adımın sahibinin hayatı baya kötü çünkü. Sonra diyorum "saçmalama ya ne alakası var." kendi kendime konuşarak geçiyor işte.Herkesin hayatı farklı tabi ki ancak yalnız olmadığımı bilmek iyi gelecek, başa çıkması kolaylaşacak gibi.
Çok uzattım, hayatı benim gibi asla rayına oturmamış kadınlar varsa sormak istiyorum, yüzünüz güldü mü bari?
İsimle ilgisi çok bence. Saçma değil bu düşüncen. O kişiyi anıp, ".... ile isim bağımı sevgiyle kesiyorum." demelisin. Bunu 21 gün yaparsan etkisi olacağını düşünüyorum. Şimdi saçma görenler olacak bunu, herkesin fikri kendine arkadaşlar. Ben inanıyorum isimlerin, sayıların frekanslari olduğuna ve kaderimizi, hayatımızı etkiledigine. Konu sahibi, hiçbir şey olmasa plasebo etkisi için bile yapılır inan bana.
 
babadan bile yuzumuz gulmemisken kocadan cok bisey beklemeyerek girdim ben bu yola
anasinin babasinin acimadigi insana el hiç acimaz yani
 
İsimle ilgisi çok bence. Saçma değil bu düşüncen. O kişiyi anıp, ".... ile isim bağımı sevgiyle kesiyorum." demelisin. Bunu 21 gün yaparsan etkisi olacağını düşünüyorum. Şimdi saçma görenler olacak bunu, herkesin fikri kendine arkadaşlar. Ben inanıyorum isimlerin, sayıların frekanslari olduğuna ve kaderimizi, hayatımızı etkiledigine. Konu sahibi, hiçbir şey olmasa plasebo etkisi için bile yapılır inan bana.
Akıl sağlığımı korumak için bahane üretiyorum galiba ancak evet bu aklıma geliyor. Hani dinen gidip adımı değiştirmek istiyorum yoksa inan bana şu kısacık ömrümde herşey mi üst üste gelir? Hiç mi bir insanın yüzü gülmez? Mantığa oturamıyorum.
Önerinizi deneyeceğim, teşekkür ederim.
 
Akıl sağlığımı korumak için bahane üretiyorum galiba ancak evet bu aklıma geliyor. Hani dinen gidip adımı değiştirmek istiyorum yoksa inan bana şu kısacık ömrümde herşey mi üst üste gelir? Hiç mi bir insanın yüzü gülmez? Mantığa oturamıyorum.
Önerinizi deneyeceğim, teşekkür ederim.
Rica ederim, inşallah iyi gelir. Sayı sekanslarini da araştırıp dene derim. Çünkü cidden zor zamanlarda bu tarz şeyler insana çok iyi geliyor. İlgilenirsen bazı Instagram hesaplarını önerebilirim bu konuda.
 
Neler yaşadığımı gördüler. Önceden biraz boşanma, alışma sürecinde herkes atlattı bu dönemleri tarzı konuşuyorlardı ancak kp bozuntusu anneme "evindeki çöpü hep oğluma attırıyor" deyince ailem bi dumur oldu bu nasıl bahane diyerekten.
Oturdum anlattım neler yaptıklarını, bu sefer de gittiği yere kadar, ne karar verirsen yanındayız dediler.
Çünkü bana yaşattıklarının en ufak kısmında asla sağlıklı bir insanın söyleyeceği şeyler yok. Durumun vehametini anladılar.
Ama tabi ki çok üzülüyorlar.
Vallahi benimkiler de 8 yıldan sonra anladılar. Bunlar aklı başın da değil derdim hep he hü derlerdi. Bir iki hareket gördüler kendilerine karşı o zaman dank etti.
Allah tan eşim daha nötr haklısın ama boşver modun da takıldı. Ha konuları aşabildinız mi dersen eşim de ben de cok yıprandık çokta aşamadık. Eşim beni çok çiğnedi tam da bu yüzden bu kadar arsızlaşıyolar. Tıpkı seninkiler gibi. Ama senin ki çok başka bir boyut ben artçı yaşadım sen yıkıcı bir deprem yaşamışsın. Zor gerçekten çok çok zor. İyş tarafı cocugun yok neyse ki.
 
Back
X