- 26 Ekim 2010
- 870
- 636
- Konu Sahibi gulaysenaz
- #1
Merhaba eskiden beri doğum hikayeleri okurum daha evli bile değildim okumaya başladığımda her seferinde de gözyaşlarıma hakim olamam umarım birgün bende yazarım derdim eskiden. Bugüne kısmetmiş.
2008 yılının ağustos ayında evlendim 4,5 yıllık bir ilişkinin sonunda artık çocukta istediğimize karar verip evlendik. Evlendikten bir süre sonra sigorta şirketlerini araştırdık ki doğumu da karşılayan bir poliçe yaptıralım içimiz rahat etsin dedik . Fakat tüm sigorta şirketleri 12 ay sonra hamile kalırsam doğumuda karşılıyordu neyse uzun araştırmalar sonucunda kasım ayında bir sigorta şirketiyle anlaştık 6 ay sonra hamile kalmam şartıyla tüm masrafları karşılayan bir poliçe yaptırdık ve 6 ayın geçmesini beklemeye başladık. Zaman yaklaştıkça bazen ya hemen olmazsa korkuları bazende acaba bebek sahibi olmaya gerçekten hazırmıyız korkularını bir arada yaşamaya başlamıştık. Bir sabah bebek istiyorum bir sabah vazgeçtim diye uyanmalar gereksiz yere endişeler korkular kabuslar neticesinde 6 ay doldu ve biz korkudan korunmayı bırakamadık. Haziran ayında ailecek tatile gittik görümcemin 8 aylık bebeğide bizimleydi ve biz o tatilde artık zamanımızın geldiğine karar verdik fakat o ayki dönemi kaçırmıştık hem bu her istediğin an olanda birşey değildi zaten birsürü insan uğraşıyordu bizimde hemen olamazdı. Bir süre denemeye ve eğer eylül sonuna kadar olmazsa bir doktora gitmeye karar verdik. Temmuzda malesef tutmadı ağustosta ise yine bir tatil döneminde olduğumuz için eşimle doğru düzgün baş başa kalamadık sadece olası 2 günde deneyebilmiştik yani bence o ayda olmamıştı ve sonuç olarak ben haklı çıktım ve 28 ağustosta regl oldum. Eşim bu sonucu hiç hoş karşılamadı çünkü kendini okadar inandırmışki resmen hayal kırıklığına uğradı.Ben birsürü insanın yıllarca uğraştığını bizim daha 2. denememiz olduğunu falan anlatsamda morali düzelmedi. Ozaman dedim bu ay adam gibi deneyelim bu sitede okuduğum herşeyi anlattım neler yapmamız gerektiğini falan filan ve Eylül ayında ciddi bir çalışma durumuna girdik resmen görev bilinciydi saat kuruyorduk falan şimdi hatırladıkça gülüyoruz. Ben o ayda olmadı herhalde diye düşünüp olmam gereken adet döneminden 8 gün sonrasına doktordan randevu aldım ve adet gününü beklemeye başladım 25 Eylül yada 26 aylülde adet görmem gerekiyordu. 25 eylül günü içimde tuhaf bir his uyandı ve şirketten bir arkadaşımında desteğiyle test yapmaya karar verdim. Bir önceki ay fazla aldığım test çekmecemde duruyordu. İçimden olsa bile bugün çıkmazki diye düşünürken dayanamayıp testi yaptım ve gözlerime inanamadım 2. Çizgi resmen karşımdaydı ama silikti bu benim için yeterli değildi gidip hemen bir test daha ve aynı sonuç ama buda yeterli değil kan testi şart ama saat geç oldu yarına kaldı falan derken 26 Eylülde yaptırdığım kantesti sonucu beta hcg 681 heyyyyyyyyyyyoooooooooooooo süperdi herşey eşim havalara uçuyordu ama bir sorunumuz vardı ben kiloluydum ve acaba bişey olurmu endişeleri başlamıştı o an aileye söylemeyelim önce doktora gidelim dedik. Doktor randevusunu 5 ekime almıştım zaten acaba öne almalımıydım neyse doktoru arayıp sordum yok o tarihte gel ki kalp atışlarını duyma şansımız artsın dedi.
Derken 5 Ekim günü geldi akşam üstü 16:30 da doktora gittik heyecenli bir bekleyiş ardın sıra bize geldi ve bebeğimizle tanıştık benim inatçı bebeğim ogün kendisini normal usg de göstermedi tabi bunda benim kilolu olmamında etkisi büyüktü ve o çok korktuğum çatala çıkmam gerekti bebeğimizin ilk kalp atışlarını duyduğumuzda dünya durmuştu sanki Allahıma bin şükür sonunda bende hamileydim üstelik dünyanın en iyi kalpli doktorunu bulmuştuk müthiş bir gülümsemeyle muaynehaneden ayrıldık resmen sokaktaki insanları çevirip biliyormusunuz ben hamileyim diye bağırmamak için zor tutmaya başladım kendimi. Doktorum kiloyu problem etmemem gerektiğini sürekli hatırlattı önemli olan bebeğin gelişimiydi benim kilomla tansiyon ve şeker olmadığı sürece ilgilenmeyeceğini söylemişti. Artık herkese söyleyebilirdik annem başta çok endişelendi bu kiloda bir insanın hamilelği çok zor olur diye şartlamıştı kendini şimdi annemi daha iyi anlıyorum çünkü ben kendi bebeğimi düşünürken oda kendi bebeğini düşünüyordu bende onun birtanecik kızıydım sonuçta ve endişelenmekte haklıydı. Bu şekilde başladı 9 aylık maceramız. Düzenli kontroller ikili tarama dopler sonuçlari şeker yüklemesi gibi endişeli dönemler geçirdik . İkili taramada doktorumuz kızımız olacağını söylediği an eşimin tansiyonunu düşmesi ve doktorun akıllı babalar kız ister demesini hiç unutmam . Kızımız olacağını 15. Haftada kesinleştirdi doktorumuz o gün eşim ilk defa isim düşündü o ana kadar bulduğum her ismi reddediyordu o gece Ayşe olsun kızımız dedi ben peki bide naz ekleyelim Ayşem Nazım diye severiz dediğim an isminede karar vermiş olduk annem kız olmasına çok sevinmişti. Çok yoğun çalışmamdan dolayı ayaklarımda şişlikler başladı 6. Ayda falan derken 35. Haftamıza girdik. Kontrole gittiğimiz gün sırtımda kas sıkışması vardı ve ben kımıldayamıyordum ama bebeğimi etkileyen bişey yoktu bebek çok sağlıklıydı ve 37. Haftada tekrar çağırmıştı doktorumuz birsonraki kontrolden sonra haftada bir gidecektik ve 38. Haftamda çatı muaynesi sonucu ilk kez doğum şeklini konuşacaktık. Doktordan çıkınca sırtımdaki kas sıkışması şiddetini arttırdı ve acile gitmek zorunda kaldık 8. Ayda olduğum için kimse müdahale etmiyordu doktorum bıranşım değil bebekte bir sorun yok ve tedavine onay veriyorum kas gevşetici bir iğne yapsınlar demesine rağmen bir türlü yapmadılar bir sürü testten geçtikten sonra sonunda bir iğneyle düzeldim ama hayatımın en kabus günüydü diyebilirim.
Bu şekilde 36. Haftamızada girdik artık işe gitmek zor gelmeye başlamıştı bacaklarım çok şişti ama onun dışında bir sorunum yoktu. Bu nedenle o Cuma işten ayrılmaya karar verdim tamda 37. Haftamı dolduracağım gündü Cuma günü. Çarşamba akşamı işten 9 civarı çıkabildim bir iki eksiğim vardı eşimle bir avm ye girip onları aldık ertesi gün kuaföre gidecektim hem cumaya işe bakımlı gideyim işteki son günüm hemde Cumartesi kontrolde beklide çatı muaynesi olurum diye ertesi güne kuaförden randevu aldım. Çarşamba akşamı eve gitmemiz 23:00 civarını buldu yemek falan yedik biraz dinlendim ama uyuyamıyordum birtürlü. Saat 02:00 olmuştu bile tuvalete girdim akıntım vardı ama nişan falan gibi değildi hamileliğim boyunca lokositim yüksekti antibiyotik falan kullanmıştım ona bağladım. Yatağa döndüğümde eşime doğum sanırım yaklaştı yarın sabah eniştene söyle kamerayı fotoğraf makinesini falan yanına alsın artık hazırlıklı olmalıyız dedim. Eşimde aman daha 22 gün var hem benim içime doğuyor sen haftaya doğurursun dedi bende yok bu Cumartesi doktora gidicez ya bence ben ogün doğururum dedim şakalaştık ve uyuduk. Saat 05:30 da birden adet sancısı gibi bir sancıyla uyandım karnımdan kasıklarıma doğru inen bir sancıydı kendi kendime hamileyim regl olamam ki diye düşündüm hatta. Kalkıp tuvalete girdim ve hafif pembe bir akıntının geldiğini gördüm. Kendi kendime sanırım doğum başladı çok sakin olmalıyım diye geçirdim aklımdan. Daha hastane çantam hazır değildi herşeyi yıkayıp ütülemiştik ama bavula yerleştirmemiştik. Ayşe Nazımın kıyafetlerini küçük bir hurca koymuştum ama kendi hazırlığımı yapmamıştım. Annemi uyandırdım ve nişan geldiğini sakin olmasını kalkıp hazırlıklarımızı yapmamızı söyledim. Annem okadar sakin olmam karşısında şok geçirmişti inanamıyor ve sürekli doktoru ara diyordu. Bende annecim ilk doğum en az 12 saat sürermiş doktoru şimdi aramamın bir faydası yok hem sancım geçti bakalım nekadarda bir olacak sıklaşınca ararız dedim. Sanki ben 3. Doğumu yapıcam annemde genç kız ben ona akıl veriyorum. Eşime uyumaya devam et ama sabah doğurucam haberin olsun dedim. Annem bavulları hazırlamaya başladı o sırada benim sancım 20 dakkikada bir giriyor saat 06:30 oldu sandım 15 dakkada bire döndü ben hala sabah kuaföre gitmeyi düşünüyorum ama sancılarda sıklaşıyor ama asla dayanılmaz değil şiddetli bir adet sancısından farkı yok acaba yanılıyormuyum diyede düşünüyorum bir yandan. Saat 07:30 da duşa girdim her ihtimale karsı duşa sandalye koymuştum son günlerde oturarak yıkanıyordum iyikide koymuşum. Sıcak su acayip rahatlattı kuaföre yetişemeyeceğim için jilete başvurmak zorunda kaldım neyse duştan sonra sancılar 10 dakikada bir girmeye başladı. Eşim artık olayı idrak etmişti. Annem artık doktoru aramam gerektiğini söylüyordu sürekli neyse saat müsait dokotum nasılsa kalmıştır diye düşünüp aradım (çünkü nasılsa doğum ancak akşama doğru olur diye düşündüğüm için aramıyorum bu arada neyime güveniyorsam) Doktorum hemen hastaneye gitmemi ordaki doktorların kendisine haber vereceğini söyledi ama ben daha hangi hastanede doğuracağıma karar vermemiştim. Doktorum Cerrah Paşanın bölüm başkanı istersen gel cerrah paşada doğurtayım deyince ben yok ben memoriali beğendim oraya gidiyorum dedim. Doktorum tamam ozaman seni ilk konrol eden doktora söyle beni arasın sakın telaş yapma her ne olursa olsun yanında olucam merak etme dedi. Bu sözler inanın beni çok rahatlattı. Eşime evden çıkmadan önce traş olmasını kızımı bu halde karşılayamayacağını söyledim kendimde saçlarımı köpükledim. Annemin hazırladığı bavulları son kez kontrol ettim saat 08:30 da yola çıktık. Anadolu yakasında oturuyorum ve hastane avrupa yakasında ama biz ailecek hiç panik değiliz bu arada benim sancım 4 dakikada bir ve eşim bırakın flaşör yakıp yol istemeyi kornaya bile basamıyor sabah işe gidiş trafiğinin ortasındayız.
Neyse saat 09 civarı hastanede olabildik bu arada mide bulantısından ölüyorum sürekli kusma ihtiyacım var ve korkmaya başladım bu nedenle 4 dakkada bir olan sancı kayboldu yine 15 dakkada falan bir geliyor hemen nst ye aldılar ama sancılarım okadar düşükkü 70 i geçmiyor doktor kontrol etti ve bu sancıyla doğuramazsın daha var gel muayne edelim dedi ben çatı muaynesimi dedim yok usg ile bakıcam ama alttan dedi tamam dedim. Adam usg yi dokundurduğu an gözleri yuvalarından fırladı hemen hemşireyi çağırdı eldivenlerini değiştirdi ve beni çatı muaynesine aldığını söyledi meğersem 5 cm açılmam varmış ve ben o anakadar hiç bişey hissetmemişim. Hemen kendi doktorumu aradı durumu anlattı yatışımı yaptılar doktorum bana sakin ol bir toplantıdayım çıkıp gelicem merak etme dedi. Yatışım yapıldı odada nst ye aldılar başka bir doktor daha muayneye geldi oda kontrol etti o doktoru meğersem benim doktorum yollamış benim doktorumun memorialde asistanlığını yapan doktormuş. O yaptığı kontrol sonrası bebeğin kanala tam yerşelmediğini söyledi buda sezeryana çevirebilecekleri anlamına geliyormuş. Kendi doktorum gelince karar vericekmiş. Bu sırada beni usg ye aldılar bebek 3800 çıkıyor kafasıda 37 cm biraz büyük zor bir doğum olabilir dediler. Bu arada ben bulantıdan ölüyorum nst yi falan attım üzerimden beni dedim bırakın ben yürücem. Biraz koridorda yürüdüm o sırada hastaneye teyzem ve görümcem geldiler onların akabindede benim kendi doktorum geldi. Tabiki Rıza beyi gördüğüm an çok rahatladım artıkdoğum şekli çokda önemli değildi bebeğim iyi olsun yeterdi benim için. Rıza bey kontrol etti ve oda açıklığın 5 cm olduğunu fakat bebeğin kafasının pelvise tam oturmadığını kafasının taşması olduğunu söyledi bu arada benim sancım 2 dakkada bir falan 3 saat içinde 8 cm olacağımı ve doğumun normal yada sezeryan olabileceği konusunda kesin cevabı o anda verebileceklerini söyledi. Fakat o zaman bebeğin kafası hala yerleşmediyse sezeryana çevireceklerini ama çok aşağıya inmiş olduğu için geri çekerken bana zarar verebileceklerini yada bebekte takılma ihtimeli olabileceğini söyledi. İstersen 3 saat bekleyelim istersende direk sezeryana alalım karar senin dedi. O sırada annem hariç tüm aile sezeryan konusunda ısrar etti çünkü bebeğin riske girme ihtimalini ve doğumda vakum kullanmaları gerekibileceklerini (ki doktorum böyle bişey olursa vakum kullanmak yerine sezeryana çevireceğini söylemişti) öğrendiler. Son karar bana kalmıştı ve ben hayatımda ilk defa annemi dinlemedim ve sezeryana okey verdim ama bir şartla epudral olucaksa olur bebeğimi ilk ben görmeliyim diye direttim. Doktor ona anestezist karar vericek hemşireler seni hazırlasın aşağıda görüşürüz dedi. Ben kendi doktorum çıktıklan sonra herkezi odadan kovdum ve 15-20 dakika boyunca kustum ama midemde hiç bişey olmadığı için bu sadece öğürmekti ve kendimi tutmaya çalışsamda engel olamıyordum öğürme refleksine. Meğersem o sırada rahim açılıyormuş ve bu bazı insanlarda öğürme yaparmış. Bu durumu hemşireler kendi doktoruma söylememiş sonra ameliyathaneye götürdüler beni ben eşimde gelecek falan diyorum epudralin tutarsa alıcaz eşini dediler. Ameliyathaneye girdim anestezist geldi bir adam benim karşıma geçti ameliyat masasına yan oturttular karşımdaki adam omuzlarına tutunmamı söyledi sıkı sıkı tutundum ama o sırada ne olur çabuk olun galiba bebek geliyor dedim ( o sırada ayakta olsaydım ıkınma hissini anlarmışım ve ozaman normal doğuma çevirirlermiş ama malesef ben anlamadım o hissi) ben anesteziste kombine anestezi yapıcaksın dimi diyorum o sen bunu nerden biliyorsun doktormusun diyor ben yok okudum ben önce epudral sonra sipinal takıcaksın dimi dedim oda o sırada evet derin nefes al bak epudralini taktım bile dedi ve ben hiç bişey hissetmedim ardından spinali yaptı ve beni yatırdılar. İlk denemede tutmuştu ve anestezist çok şaşırmıştı çünkü bu kiloda hemen tutması büyük şanstı (ama keşke tutmasaydı) o sırada doktorum girdi ameliyata başladılar ben ama eşim gelecekti deyip duruyorum meğersem eşim gelmiş ama üzerinde ameliyat kıyafetleri var ve ben onuda doktor sanıyorum başucumda oturttular. Doktorum sinirli ben çok şaşkınım habire söyleniyor bana kustunmu diyor ben evet diyorum neden haber vermediniz diyor falan hemşirelere kızdı geç kaldık başlıyoruz o zaman dedi neyse ameliyat başladı ama bebek o söyledikleri gibi 3 dakika içinde çıkmadı 5 dakika 10 dakika 15 dakika o sırada sürekli söyleniyor rıza hoca masanın şeklini değiştirin dedi ayaklarım havaya başım aşağıya gelecek şekilde masa şekil değiştirdi rıza hoca resmen masanın üzerinde sarsıldığımı hissediyorum ama acı falan tabiki yok meğersem benim o kusmalarım esnasında rahim 10 cm açılmış ve bebek kendini ittirmeye başlamış sadece çatala çıkıp ıkınmam gerekirken anestezi yapıldığı için doğumu sezeryana çevirmek zorunda kalmışlar eğer hemşireler söyleseymiş kustuğumu yada Rıza bey yarım saat geç gelseymiş yada epudral birincide tutmasaymış ben normal doğurabilecekmişim.Neyse bebek 15. Dakikanın sonunda çıktı o sırada ameliyathanedeki tüm kafalar resmen bebeğime yönlendi yaygaracı kızım avazı çıktığı kadar bağırıyor ellerini açmış beni nediye geri çektiniz dercesine kafa tutuyordu resmen doğım yaptığım gün tam 36+6 idim. Çocuk doktoru bu asla 36 haftalık olamaz diyordu aman aman iyiki erken gelmiş yoksa bunu hiç çıkaramazlardı diye dalga geçmeye başladı ilk kontroller sonrası bebeğimi hemen yanağıma koydular işte o anda kızım tüm yaygarasını bitirmiş bir göz açık bir göz kapalı bana bakmaya çalışıyordu hayatımda gördüğüm en güzel şeydi ve ağlamaktan kendimi alamıyordum. Babasının kucağına verdiler ve işte biz o anda gerçek aile olmuştuk hiç saçlı olacağını düşünmemiştim ama hayatımda gördüğüm en saçlı bebekti tırnakları manikürlüydü resmen 5 dakika falan yanımda tuttular kokusu inanılmazdı mis gibiydi ve tertemizdi hiç öyle kanlı bir görüntü yoktu sonra bebeğim ve eşim çıktı benim ameliyatıma devam ettiler. Ondan sonrası sıkıcıydı işte bitmek bilmedi birtürlü ben biran önce çıkıp bebeğimi kucağıma almak istiyordum ama bebek çıktıktan sonra 45 dakika daha sürdü. Ameliyat bitince doktorum keşke anneni dinleseydik ben hayatımda bukadar hızlı ilerleyen ilk doğum görmedim kızım insanın ıkınması gelir nasıl anlamadın dedi. Ben tabi bunalım sonrasında doktorum hiç üzülme ama hayırlısı buydu demekki senin tosuncuk zaten biraz koca kafalı zor çıkardı üstelik tüm sancıyı yaşadın sadece ıkınman kalmıştı iki doğum şeklinide yaptın sayılır dedi. Ama yinede hep içimde kaldı normal doğuramamış olmak.
Odaya çıktığımda meleğim beni bekliyordu hemen memeye verdiler ama göğüs ucum yoktu garibim biraz çekip uyudu. Normal doğuramasamda genel anestezi olmadığım için çok mutluyum hepsini gördüm ayrıca o gece ayağa kalktım kendi işimi kendim gördüm hiçbir problem yaşamadım.
Bebeğim 13 Mayıs 2010 da 3590 gram 50cm olarak dünyaya geldi. Güzel kızım Ayşem Nazım tatlım balım iyiki bizi seçmiş iyiki bizim meleğimiz olmuş. Dunyanın en uslu bebeği şimdi 6,5 aylık bir afacan ve beni bügüne kadar hiç üzmedi. Bahtı güzel olsun yavrumun inşallah. Allahım isteyen herkese versin kimsenin kucağını boş bırakmasın. Çok çok uzun yazdığımın farkındayım sizleri sıktıysam özür dilerim. Ama normal doğumdan yada epudral sezeryandan korkan tüm anne adaylarına sesleniyorum sakın korkmayın. Ben sancıları sonuna kadar yaşadım inanın dayanılmaz değiller tabiki doğurma anını bilmiyorum ama sonunda bir mucizeniz oluyor inanın unutulan bir acıdır. Sezeryan konusundada herkesden daha zor bir ameliyat geçirdim diyebilirim bebeği geri çektikleri için iç dikişlerim herkesden daha fazla . Buna rağmen 8. saatte ayaktaydım 3. Gün itibariylede bebeğimin bakımını kendim yaptım. Sakın korkmayın
2008 yılının ağustos ayında evlendim 4,5 yıllık bir ilişkinin sonunda artık çocukta istediğimize karar verip evlendik. Evlendikten bir süre sonra sigorta şirketlerini araştırdık ki doğumu da karşılayan bir poliçe yaptıralım içimiz rahat etsin dedik . Fakat tüm sigorta şirketleri 12 ay sonra hamile kalırsam doğumuda karşılıyordu neyse uzun araştırmalar sonucunda kasım ayında bir sigorta şirketiyle anlaştık 6 ay sonra hamile kalmam şartıyla tüm masrafları karşılayan bir poliçe yaptırdık ve 6 ayın geçmesini beklemeye başladık. Zaman yaklaştıkça bazen ya hemen olmazsa korkuları bazende acaba bebek sahibi olmaya gerçekten hazırmıyız korkularını bir arada yaşamaya başlamıştık. Bir sabah bebek istiyorum bir sabah vazgeçtim diye uyanmalar gereksiz yere endişeler korkular kabuslar neticesinde 6 ay doldu ve biz korkudan korunmayı bırakamadık. Haziran ayında ailecek tatile gittik görümcemin 8 aylık bebeğide bizimleydi ve biz o tatilde artık zamanımızın geldiğine karar verdik fakat o ayki dönemi kaçırmıştık hem bu her istediğin an olanda birşey değildi zaten birsürü insan uğraşıyordu bizimde hemen olamazdı. Bir süre denemeye ve eğer eylül sonuna kadar olmazsa bir doktora gitmeye karar verdik. Temmuzda malesef tutmadı ağustosta ise yine bir tatil döneminde olduğumuz için eşimle doğru düzgün baş başa kalamadık sadece olası 2 günde deneyebilmiştik yani bence o ayda olmamıştı ve sonuç olarak ben haklı çıktım ve 28 ağustosta regl oldum. Eşim bu sonucu hiç hoş karşılamadı çünkü kendini okadar inandırmışki resmen hayal kırıklığına uğradı.Ben birsürü insanın yıllarca uğraştığını bizim daha 2. denememiz olduğunu falan anlatsamda morali düzelmedi. Ozaman dedim bu ay adam gibi deneyelim bu sitede okuduğum herşeyi anlattım neler yapmamız gerektiğini falan filan ve Eylül ayında ciddi bir çalışma durumuna girdik resmen görev bilinciydi saat kuruyorduk falan şimdi hatırladıkça gülüyoruz. Ben o ayda olmadı herhalde diye düşünüp olmam gereken adet döneminden 8 gün sonrasına doktordan randevu aldım ve adet gününü beklemeye başladım 25 Eylül yada 26 aylülde adet görmem gerekiyordu. 25 eylül günü içimde tuhaf bir his uyandı ve şirketten bir arkadaşımında desteğiyle test yapmaya karar verdim. Bir önceki ay fazla aldığım test çekmecemde duruyordu. İçimden olsa bile bugün çıkmazki diye düşünürken dayanamayıp testi yaptım ve gözlerime inanamadım 2. Çizgi resmen karşımdaydı ama silikti bu benim için yeterli değildi gidip hemen bir test daha ve aynı sonuç ama buda yeterli değil kan testi şart ama saat geç oldu yarına kaldı falan derken 26 Eylülde yaptırdığım kantesti sonucu beta hcg 681 heyyyyyyyyyyyoooooooooooooo süperdi herşey eşim havalara uçuyordu ama bir sorunumuz vardı ben kiloluydum ve acaba bişey olurmu endişeleri başlamıştı o an aileye söylemeyelim önce doktora gidelim dedik. Doktor randevusunu 5 ekime almıştım zaten acaba öne almalımıydım neyse doktoru arayıp sordum yok o tarihte gel ki kalp atışlarını duyma şansımız artsın dedi.
Derken 5 Ekim günü geldi akşam üstü 16:30 da doktora gittik heyecenli bir bekleyiş ardın sıra bize geldi ve bebeğimizle tanıştık benim inatçı bebeğim ogün kendisini normal usg de göstermedi tabi bunda benim kilolu olmamında etkisi büyüktü ve o çok korktuğum çatala çıkmam gerekti bebeğimizin ilk kalp atışlarını duyduğumuzda dünya durmuştu sanki Allahıma bin şükür sonunda bende hamileydim üstelik dünyanın en iyi kalpli doktorunu bulmuştuk müthiş bir gülümsemeyle muaynehaneden ayrıldık resmen sokaktaki insanları çevirip biliyormusunuz ben hamileyim diye bağırmamak için zor tutmaya başladım kendimi. Doktorum kiloyu problem etmemem gerektiğini sürekli hatırlattı önemli olan bebeğin gelişimiydi benim kilomla tansiyon ve şeker olmadığı sürece ilgilenmeyeceğini söylemişti. Artık herkese söyleyebilirdik annem başta çok endişelendi bu kiloda bir insanın hamilelği çok zor olur diye şartlamıştı kendini şimdi annemi daha iyi anlıyorum çünkü ben kendi bebeğimi düşünürken oda kendi bebeğini düşünüyordu bende onun birtanecik kızıydım sonuçta ve endişelenmekte haklıydı. Bu şekilde başladı 9 aylık maceramız. Düzenli kontroller ikili tarama dopler sonuçlari şeker yüklemesi gibi endişeli dönemler geçirdik . İkili taramada doktorumuz kızımız olacağını söylediği an eşimin tansiyonunu düşmesi ve doktorun akıllı babalar kız ister demesini hiç unutmam . Kızımız olacağını 15. Haftada kesinleştirdi doktorumuz o gün eşim ilk defa isim düşündü o ana kadar bulduğum her ismi reddediyordu o gece Ayşe olsun kızımız dedi ben peki bide naz ekleyelim Ayşem Nazım diye severiz dediğim an isminede karar vermiş olduk annem kız olmasına çok sevinmişti. Çok yoğun çalışmamdan dolayı ayaklarımda şişlikler başladı 6. Ayda falan derken 35. Haftamıza girdik. Kontrole gittiğimiz gün sırtımda kas sıkışması vardı ve ben kımıldayamıyordum ama bebeğimi etkileyen bişey yoktu bebek çok sağlıklıydı ve 37. Haftada tekrar çağırmıştı doktorumuz birsonraki kontrolden sonra haftada bir gidecektik ve 38. Haftamda çatı muaynesi sonucu ilk kez doğum şeklini konuşacaktık. Doktordan çıkınca sırtımdaki kas sıkışması şiddetini arttırdı ve acile gitmek zorunda kaldık 8. Ayda olduğum için kimse müdahale etmiyordu doktorum bıranşım değil bebekte bir sorun yok ve tedavine onay veriyorum kas gevşetici bir iğne yapsınlar demesine rağmen bir türlü yapmadılar bir sürü testten geçtikten sonra sonunda bir iğneyle düzeldim ama hayatımın en kabus günüydü diyebilirim.
Bu şekilde 36. Haftamızada girdik artık işe gitmek zor gelmeye başlamıştı bacaklarım çok şişti ama onun dışında bir sorunum yoktu. Bu nedenle o Cuma işten ayrılmaya karar verdim tamda 37. Haftamı dolduracağım gündü Cuma günü. Çarşamba akşamı işten 9 civarı çıkabildim bir iki eksiğim vardı eşimle bir avm ye girip onları aldık ertesi gün kuaföre gidecektim hem cumaya işe bakımlı gideyim işteki son günüm hemde Cumartesi kontrolde beklide çatı muaynesi olurum diye ertesi güne kuaförden randevu aldım. Çarşamba akşamı eve gitmemiz 23:00 civarını buldu yemek falan yedik biraz dinlendim ama uyuyamıyordum birtürlü. Saat 02:00 olmuştu bile tuvalete girdim akıntım vardı ama nişan falan gibi değildi hamileliğim boyunca lokositim yüksekti antibiyotik falan kullanmıştım ona bağladım. Yatağa döndüğümde eşime doğum sanırım yaklaştı yarın sabah eniştene söyle kamerayı fotoğraf makinesini falan yanına alsın artık hazırlıklı olmalıyız dedim. Eşimde aman daha 22 gün var hem benim içime doğuyor sen haftaya doğurursun dedi bende yok bu Cumartesi doktora gidicez ya bence ben ogün doğururum dedim şakalaştık ve uyuduk. Saat 05:30 da birden adet sancısı gibi bir sancıyla uyandım karnımdan kasıklarıma doğru inen bir sancıydı kendi kendime hamileyim regl olamam ki diye düşündüm hatta. Kalkıp tuvalete girdim ve hafif pembe bir akıntının geldiğini gördüm. Kendi kendime sanırım doğum başladı çok sakin olmalıyım diye geçirdim aklımdan. Daha hastane çantam hazır değildi herşeyi yıkayıp ütülemiştik ama bavula yerleştirmemiştik. Ayşe Nazımın kıyafetlerini küçük bir hurca koymuştum ama kendi hazırlığımı yapmamıştım. Annemi uyandırdım ve nişan geldiğini sakin olmasını kalkıp hazırlıklarımızı yapmamızı söyledim. Annem okadar sakin olmam karşısında şok geçirmişti inanamıyor ve sürekli doktoru ara diyordu. Bende annecim ilk doğum en az 12 saat sürermiş doktoru şimdi aramamın bir faydası yok hem sancım geçti bakalım nekadarda bir olacak sıklaşınca ararız dedim. Sanki ben 3. Doğumu yapıcam annemde genç kız ben ona akıl veriyorum. Eşime uyumaya devam et ama sabah doğurucam haberin olsun dedim. Annem bavulları hazırlamaya başladı o sırada benim sancım 20 dakkikada bir giriyor saat 06:30 oldu sandım 15 dakkada bire döndü ben hala sabah kuaföre gitmeyi düşünüyorum ama sancılarda sıklaşıyor ama asla dayanılmaz değil şiddetli bir adet sancısından farkı yok acaba yanılıyormuyum diyede düşünüyorum bir yandan. Saat 07:30 da duşa girdim her ihtimale karsı duşa sandalye koymuştum son günlerde oturarak yıkanıyordum iyikide koymuşum. Sıcak su acayip rahatlattı kuaföre yetişemeyeceğim için jilete başvurmak zorunda kaldım neyse duştan sonra sancılar 10 dakikada bir girmeye başladı. Eşim artık olayı idrak etmişti. Annem artık doktoru aramam gerektiğini söylüyordu sürekli neyse saat müsait dokotum nasılsa kalmıştır diye düşünüp aradım (çünkü nasılsa doğum ancak akşama doğru olur diye düşündüğüm için aramıyorum bu arada neyime güveniyorsam) Doktorum hemen hastaneye gitmemi ordaki doktorların kendisine haber vereceğini söyledi ama ben daha hangi hastanede doğuracağıma karar vermemiştim. Doktorum Cerrah Paşanın bölüm başkanı istersen gel cerrah paşada doğurtayım deyince ben yok ben memoriali beğendim oraya gidiyorum dedim. Doktorum tamam ozaman seni ilk konrol eden doktora söyle beni arasın sakın telaş yapma her ne olursa olsun yanında olucam merak etme dedi. Bu sözler inanın beni çok rahatlattı. Eşime evden çıkmadan önce traş olmasını kızımı bu halde karşılayamayacağını söyledim kendimde saçlarımı köpükledim. Annemin hazırladığı bavulları son kez kontrol ettim saat 08:30 da yola çıktık. Anadolu yakasında oturuyorum ve hastane avrupa yakasında ama biz ailecek hiç panik değiliz bu arada benim sancım 4 dakikada bir ve eşim bırakın flaşör yakıp yol istemeyi kornaya bile basamıyor sabah işe gidiş trafiğinin ortasındayız.
Neyse saat 09 civarı hastanede olabildik bu arada mide bulantısından ölüyorum sürekli kusma ihtiyacım var ve korkmaya başladım bu nedenle 4 dakkada bir olan sancı kayboldu yine 15 dakkada falan bir geliyor hemen nst ye aldılar ama sancılarım okadar düşükkü 70 i geçmiyor doktor kontrol etti ve bu sancıyla doğuramazsın daha var gel muayne edelim dedi ben çatı muaynesimi dedim yok usg ile bakıcam ama alttan dedi tamam dedim. Adam usg yi dokundurduğu an gözleri yuvalarından fırladı hemen hemşireyi çağırdı eldivenlerini değiştirdi ve beni çatı muaynesine aldığını söyledi meğersem 5 cm açılmam varmış ve ben o anakadar hiç bişey hissetmemişim. Hemen kendi doktorumu aradı durumu anlattı yatışımı yaptılar doktorum bana sakin ol bir toplantıdayım çıkıp gelicem merak etme dedi. Yatışım yapıldı odada nst ye aldılar başka bir doktor daha muayneye geldi oda kontrol etti o doktoru meğersem benim doktorum yollamış benim doktorumun memorialde asistanlığını yapan doktormuş. O yaptığı kontrol sonrası bebeğin kanala tam yerşelmediğini söyledi buda sezeryana çevirebilecekleri anlamına geliyormuş. Kendi doktorum gelince karar vericekmiş. Bu sırada beni usg ye aldılar bebek 3800 çıkıyor kafasıda 37 cm biraz büyük zor bir doğum olabilir dediler. Bu arada ben bulantıdan ölüyorum nst yi falan attım üzerimden beni dedim bırakın ben yürücem. Biraz koridorda yürüdüm o sırada hastaneye teyzem ve görümcem geldiler onların akabindede benim kendi doktorum geldi. Tabiki Rıza beyi gördüğüm an çok rahatladım artıkdoğum şekli çokda önemli değildi bebeğim iyi olsun yeterdi benim için. Rıza bey kontrol etti ve oda açıklığın 5 cm olduğunu fakat bebeğin kafasının pelvise tam oturmadığını kafasının taşması olduğunu söyledi bu arada benim sancım 2 dakkada bir falan 3 saat içinde 8 cm olacağımı ve doğumun normal yada sezeryan olabileceği konusunda kesin cevabı o anda verebileceklerini söyledi. Fakat o zaman bebeğin kafası hala yerleşmediyse sezeryana çevireceklerini ama çok aşağıya inmiş olduğu için geri çekerken bana zarar verebileceklerini yada bebekte takılma ihtimeli olabileceğini söyledi. İstersen 3 saat bekleyelim istersende direk sezeryana alalım karar senin dedi. O sırada annem hariç tüm aile sezeryan konusunda ısrar etti çünkü bebeğin riske girme ihtimalini ve doğumda vakum kullanmaları gerekibileceklerini (ki doktorum böyle bişey olursa vakum kullanmak yerine sezeryana çevireceğini söylemişti) öğrendiler. Son karar bana kalmıştı ve ben hayatımda ilk defa annemi dinlemedim ve sezeryana okey verdim ama bir şartla epudral olucaksa olur bebeğimi ilk ben görmeliyim diye direttim. Doktor ona anestezist karar vericek hemşireler seni hazırlasın aşağıda görüşürüz dedi. Ben kendi doktorum çıktıklan sonra herkezi odadan kovdum ve 15-20 dakika boyunca kustum ama midemde hiç bişey olmadığı için bu sadece öğürmekti ve kendimi tutmaya çalışsamda engel olamıyordum öğürme refleksine. Meğersem o sırada rahim açılıyormuş ve bu bazı insanlarda öğürme yaparmış. Bu durumu hemşireler kendi doktoruma söylememiş sonra ameliyathaneye götürdüler beni ben eşimde gelecek falan diyorum epudralin tutarsa alıcaz eşini dediler. Ameliyathaneye girdim anestezist geldi bir adam benim karşıma geçti ameliyat masasına yan oturttular karşımdaki adam omuzlarına tutunmamı söyledi sıkı sıkı tutundum ama o sırada ne olur çabuk olun galiba bebek geliyor dedim ( o sırada ayakta olsaydım ıkınma hissini anlarmışım ve ozaman normal doğuma çevirirlermiş ama malesef ben anlamadım o hissi) ben anesteziste kombine anestezi yapıcaksın dimi diyorum o sen bunu nerden biliyorsun doktormusun diyor ben yok okudum ben önce epudral sonra sipinal takıcaksın dimi dedim oda o sırada evet derin nefes al bak epudralini taktım bile dedi ve ben hiç bişey hissetmedim ardından spinali yaptı ve beni yatırdılar. İlk denemede tutmuştu ve anestezist çok şaşırmıştı çünkü bu kiloda hemen tutması büyük şanstı (ama keşke tutmasaydı) o sırada doktorum girdi ameliyata başladılar ben ama eşim gelecekti deyip duruyorum meğersem eşim gelmiş ama üzerinde ameliyat kıyafetleri var ve ben onuda doktor sanıyorum başucumda oturttular. Doktorum sinirli ben çok şaşkınım habire söyleniyor bana kustunmu diyor ben evet diyorum neden haber vermediniz diyor falan hemşirelere kızdı geç kaldık başlıyoruz o zaman dedi neyse ameliyat başladı ama bebek o söyledikleri gibi 3 dakika içinde çıkmadı 5 dakika 10 dakika 15 dakika o sırada sürekli söyleniyor rıza hoca masanın şeklini değiştirin dedi ayaklarım havaya başım aşağıya gelecek şekilde masa şekil değiştirdi rıza hoca resmen masanın üzerinde sarsıldığımı hissediyorum ama acı falan tabiki yok meğersem benim o kusmalarım esnasında rahim 10 cm açılmış ve bebek kendini ittirmeye başlamış sadece çatala çıkıp ıkınmam gerekirken anestezi yapıldığı için doğumu sezeryana çevirmek zorunda kalmışlar eğer hemşireler söyleseymiş kustuğumu yada Rıza bey yarım saat geç gelseymiş yada epudral birincide tutmasaymış ben normal doğurabilecekmişim.Neyse bebek 15. Dakikanın sonunda çıktı o sırada ameliyathanedeki tüm kafalar resmen bebeğime yönlendi yaygaracı kızım avazı çıktığı kadar bağırıyor ellerini açmış beni nediye geri çektiniz dercesine kafa tutuyordu resmen doğım yaptığım gün tam 36+6 idim. Çocuk doktoru bu asla 36 haftalık olamaz diyordu aman aman iyiki erken gelmiş yoksa bunu hiç çıkaramazlardı diye dalga geçmeye başladı ilk kontroller sonrası bebeğimi hemen yanağıma koydular işte o anda kızım tüm yaygarasını bitirmiş bir göz açık bir göz kapalı bana bakmaya çalışıyordu hayatımda gördüğüm en güzel şeydi ve ağlamaktan kendimi alamıyordum. Babasının kucağına verdiler ve işte biz o anda gerçek aile olmuştuk hiç saçlı olacağını düşünmemiştim ama hayatımda gördüğüm en saçlı bebekti tırnakları manikürlüydü resmen 5 dakika falan yanımda tuttular kokusu inanılmazdı mis gibiydi ve tertemizdi hiç öyle kanlı bir görüntü yoktu sonra bebeğim ve eşim çıktı benim ameliyatıma devam ettiler. Ondan sonrası sıkıcıydı işte bitmek bilmedi birtürlü ben biran önce çıkıp bebeğimi kucağıma almak istiyordum ama bebek çıktıktan sonra 45 dakika daha sürdü. Ameliyat bitince doktorum keşke anneni dinleseydik ben hayatımda bukadar hızlı ilerleyen ilk doğum görmedim kızım insanın ıkınması gelir nasıl anlamadın dedi. Ben tabi bunalım sonrasında doktorum hiç üzülme ama hayırlısı buydu demekki senin tosuncuk zaten biraz koca kafalı zor çıkardı üstelik tüm sancıyı yaşadın sadece ıkınman kalmıştı iki doğum şeklinide yaptın sayılır dedi. Ama yinede hep içimde kaldı normal doğuramamış olmak.
Odaya çıktığımda meleğim beni bekliyordu hemen memeye verdiler ama göğüs ucum yoktu garibim biraz çekip uyudu. Normal doğuramasamda genel anestezi olmadığım için çok mutluyum hepsini gördüm ayrıca o gece ayağa kalktım kendi işimi kendim gördüm hiçbir problem yaşamadım.
Bebeğim 13 Mayıs 2010 da 3590 gram 50cm olarak dünyaya geldi. Güzel kızım Ayşem Nazım tatlım balım iyiki bizi seçmiş iyiki bizim meleğimiz olmuş. Dunyanın en uslu bebeği şimdi 6,5 aylık bir afacan ve beni bügüne kadar hiç üzmedi. Bahtı güzel olsun yavrumun inşallah. Allahım isteyen herkese versin kimsenin kucağını boş bırakmasın. Çok çok uzun yazdığımın farkındayım sizleri sıktıysam özür dilerim. Ama normal doğumdan yada epudral sezeryandan korkan tüm anne adaylarına sesleniyorum sakın korkmayın. Ben sancıları sonuna kadar yaşadım inanın dayanılmaz değiller tabiki doğurma anını bilmiyorum ama sonunda bir mucizeniz oluyor inanın unutulan bir acıdır. Sezeryan konusundada herkesden daha zor bir ameliyat geçirdim diyebilirim bebeği geri çektikleri için iç dikişlerim herkesden daha fazla . Buna rağmen 8. saatte ayaktaydım 3. Gün itibariylede bebeğimin bakımını kendim yaptım. Sakın korkmayın
Son düzenleme:
