Selam hanımlar. biz, eşimin ailesi ve benim ailem hepimiz aynı şehirdeyiz. Eşimin ailesiyle daha yakınız. Biz eşimle şu konuda biraz zıttız ben daha bireyselim karar alırken. Buna rağmen en kötü haftada bir mutlaka gidiyoruz. Eşimi kırmak istemiyorum. Ama zaten çalışıyoruz ve ben daha çok baş başa vakit geçirme taraftarıyım. Kendi ailem için de böyle hatta benim annem bile siz birlikte olun der çoğu zaman. Ama eşimin ailesi görümcelerim de dahil hep beklenti içindeler. Her boş anımızda gitmemizi beklerler. Eşim de gitmek istiyor gitmese de her gün hepsini arar en az 10’ar dk konuşur. Sık sık kızları gibi aramamı beklerler ve her planıma onları dahil etmemi isterler. Bazen anneme sık gitmememe rağmen anneme gitmemize bozulurlar falan. Bizi çok yalnız bırakmak istemiyorlar sanırım hep bi eşimi kendime bağlarım ve yönlendirirm diye bi korku var öyle despot biri olmamama rağmen. Ve ben şöyle düşünüyorum nasıl kv ile kendi kızları gibi samimi olup her derdimi anlatabilirim? Bu beklenti saçma değil mi sizce de? Kendi annemin bile önüne koymamı bekliyor onu bazen. Ve ben telefonda da konuşmayı çok sevmeyen biriyim. Yaşım onlara göre küçük ve yapım da farklı dediğim gibi bu kadar beklentiye alışamadım eşim de sürekli beklenti içinde. Ara , anneme sor, anneme danış babama soralım yemeğe çağıralım ablamı çağıralım annemi çağıralım falan kafasında sürekli ve ben çok aramıyorum. Eşim de benim ailemi çok aramaz ama ona rağmen benden bekliyor. Kısaca siz böyle durumlarda ne yapıyorsunuz eşiniz kırılmasın diye alttan alıyor musun yoksa mesafeli misiniz?
kendi anneannem Babannem arıyorlar mesela bende onları arıyorum .
