Herkese ayrı ayrı teşekkur ederım cok guzel seyler yazmıssınız .
tamam dediklerinizin çoğunu yaptım. bu söylediklerim bir yıllık bir şey değil..
Hayatımda ki insanların bana gerçekten değer vermediğini anladığım an hepsini hayatımdan ben çıkarttım..
utanmadan bana '' yazıklar olsunn tüü '' '' sen de ne pislikmişsin '' diyenleri bile oldu ! Düşünün, size değer verdiğini iddia eden insanların size hitabı bu ! Şaka gibi değil mi.. günlerce haftalarca bu sözlerle cebelleştim.. aylarca kütüphaneden çıkmadım mesela
kişisel gelişim , psikoloji kitapları okudum. olmadı ben bu gerçekliği kabul edemiyorum kaldıramıyorum dedim romanlara attım kendimi.. AMA benim insanlara ihtiyacım var. bunu kendime son zamana kadar itiraf edemiyordum.
ama ben çok korkak bir insanım. sürekli biri beni sevsin, dostum kardeşim dediğim insan olsun hayatımda arkamda hep birileri olsun istiyorum.. Bu duyguyu atlatamıyorum.. ve arayışlarım hep hüsranla sonuç buluyor..
Belki bu psikolojik bir hastalık bilemiyorum.
yaşımı soranlar olmuş 28 yaşındayım. ufakta değilim kazık kadar insanım. bu yüzden de hala sağlam temeller atamamış olmak beni çok daha dibe sürüklüyor..
Peki siz ne yapıyorsunuz ? Kendi başınıza mı mesela cafeye gidip oturuyorsunuz ?
Canınız sıkıldığında ya da acıdığında kime sığınıyorsunuz ?
Böyle mi olacak hayat bu mu yani ? Kimseye ellerimi uzatıp koşulsuz şartsız sevilmeyecek miyim..
Ben seni çok seviyorum canım ya+1 de benden.
İnanlara insanca davranmak yaramıyor sonra gelip tepene çıkıyorlar asıl sebep bence bu.
Bu kadar olur. Kelimesi kelimesine ayni dusuncelere sahibiz. Ben de bu aralar hayati iliskileri insanlari sorguluyorum. Yanimda kimsem yok gibi etrafim samimiyetsiz insanlarla dolu. Ve ben ne yapacagimi bilmiyorum. Cok kafama takiyorum. Hani kendini sev kendine deger ver diyolar ya onu bile nasil yapcagimi bilmiyorum. Keske birileri bize yol gosterse.
Biz ne yapiyoruz sormussunuz kendi adima cvp vereyim kimseye hak ettiginden fazla deger vermem.Herkese ayrı ayrı teşekkur ederım cok guzel seyler yazmıssınız .
tamam dediklerinizin çoğunu yaptım. bu söylediklerim bir yıllık bir şey değil..
Hayatımda ki insanların bana gerçekten değer vermediğini anladığım an hepsini hayatımdan ben çıkarttım..
utanmadan bana '' yazıklar olsunn tüü '' '' sen de ne pislikmişsin '' diyenleri bile oldu ! Düşünün, size değer verdiğini iddia eden insanların size hitabı bu ! Şaka gibi değil mi.. günlerce haftalarca bu sözlerle cebelleştim.. aylarca kütüphaneden çıkmadım mesela
kişisel gelişim , psikoloji kitapları okudum. olmadı ben bu gerçekliği kabul edemiyorum kaldıramıyorum dedim romanlara attım kendimi.. AMA benim insanlara ihtiyacım var. bunu kendime son zamana kadar itiraf edemiyordum.
ama ben çok korkak bir insanım. sürekli biri beni sevsin, dostum kardeşim dediğim insan olsun hayatımda arkamda hep birileri olsun istiyorum.. Bu duyguyu atlatamıyorum.. ve arayışlarım hep hüsranla sonuç buluyor..
Belki bu psikolojik bir hastalık bilemiyorum.
yaşımı soranlar olmuş 28 yaşındayım. ufakta değilim kazık kadar insanım. bu yüzden de hala sağlam temeller atamamış olmak beni çok daha dibe sürüklüyor..
Peki siz ne yapıyorsunuz ? Kendi başınıza mı mesela cafeye gidip oturuyorsunuz ?
Canınız sıkıldığında ya da acıdığında kime sığınıyorsunuz ?
Böyle mi olacak hayat bu mu yani ? Kimseye ellerimi uzatıp koşulsuz şartsız sevilmeyecek miyim..
Biz ne yapiyoruz sormussunuz kendi adima cvp vereyim kimseye hak ettiginden fazla deger vermem.
Herkesin bir hakki vardir bende kirilinca sogurum hayatimdan cikartirim.kim oldugu hic onemli degil hala ,dayi,arkadas...
Canimi sikani yazarim bir kenara gunu gelir aynen karsilik veririm.vazgecilmezim diye biri yoktur benm icin herkesten vazgecebilirim.
cevrrmdekilerde bilir huyumu buna ragmen arada sansini zorlayan oluyor aninda sutluyorum hayatimdan
Hayir yanlis dusunuyosun ben kirikiyorum demiceksin kiracaksin aynen karsilik.deger gormuyorsan asla deger gostermeyeceksin.İlk başta benim de yaptığım buydu. ama baskın basanındır herhalde benim etrafımda kimse kalmadı ..
Yani asıl sorunum bu zaten . Kimse durup '' aa hayrun877 bunu sevmez bundan hoşlanmaz kırılır darılır şunu ona yapmayalım '' gibi bir tavır sergilemedi hiçbir zaman..
ben kırıldığımı küstüğümü canımın yandığını anlattığım halde bile hep '' ee ne var ? ne yani '' tavrı gördüm. ve insanları hayatımdan çıkarttım üstüne suçlu da ben oldum o psikolojik baskı da ayrı meseleydi..
Şimdi ise donup baktığımda yanlış mı yaptım dıyorum.. Özlüyorum o insanları ..
Onlar özlemiyor biliyorum bu da canımı yakıyor.. labirentte gibiyim.
Söyleceklerim söylenmiş, +1 diyorumÖnce kendini sevmelisin, başkalarına yaptığın onca şey kadar kendine değer verip, kıymetini bilmelisin.
Her insan için geçerli bugün yanında olan insan/lar yarın yanında olmayabilir, her olasılıkta kendi başına kalırsın. Hani vardır ya klişe, yalnız geldik yalnız göçeriz...
Dostum dediğim insanlar var ama hiç kimseye sonsuz güvencim yok, insanoğlu çiğ süt içmiş sonuçta. Herşey olabilir, herşey biz insanlar için sonuçta. Ama ne paronayak olacaksın nede kendini birine/lerine adayıp birşeyler yolunda gitmeyince yıkılacaksın.
Okadar verici olma. Kendin odaklı ol.
Hayir yanlis dusunuyosun ben kirikiyorum demiceksin kiracaksin aynen karsilik.deger gormuyorsan asla deger gostermeyeceksin.
Ozledim dedigin kisiler seni ozlemiyor o halde ozleme.kaybetmeyi goze alan kisiler icin savasilmaz.
Arama arasan tekrar ayni labirente giriceksin.baska arkadaslar edin ve asla seni sevsinler diye cabalama.onlar ne yapiyorda sen seviyorsun ozluyorsun.
Gercek dost seni kaliba sokmaya calismaz elestirmez uyarir.özlüyorum dediğim insanlar biri 15 yılımı paylaştığım biri ,7 yıl kardeş gibi olduğum insanlar..
zaten bütün yaşananlardan sonra onların beni özlemiyor olma düşüncesi bile beni ağlatıyor. Sorgulama burada başlıyor neden ? yani bu kadar mı değersiz olunur ? bir kahvenın bile kırk yıl hatırı var denir biz neler yaşadık paylaştık diye düşünmeye başlıyorum battıkça batıyorum. Vardığım sonuç ; kesinlikle insanlar için değerim olmadığı yönünde oluyor. Ben hiçbir zaman şu hiçbir şey yapmadan bir şeyleri elde eden,çevresinde sevilen sayılan insanlardan olamadım. bilmiyorum gerçekten nasıl insan olmak lazım ? dediğiniz gibi olduğumda suçlanıyorum zira. kırıyormuşum çok çabuk vazgeçiyormusum hatır gonul bılmıyormusum falan ..
Neden böyle ?
Hayatimdan cikip giden insanlar mutlu mesut hayatlarina devam ederken ben neden beni biraktiklari yerde kalmis haldeyim? Hani her dibin bir cikisi oluyordu ? Ben neden cikamiyorum battigim yerden ?
merak ediyorum.
Sizi boyle cikarsizca seven insanlar varmi hayatinizda ? Aile demeyin ne olur. Bir aileye bile sahip degilim.
Belki bu yuzden yasaniyor butun bu sıkintilar.bastan sorunlu hayatim.
çevremde ki insanlara karsi hep durust yardimsever oldum. Ne istedilerse elimden geldigince verdim.. Asla sozumden donmedim.Hic ihanet etmedim kimseyi yari yolda birakmadim ama hep birakildim
ben hep çok kolay gözden cikartilan insan oldum..
ilk başlarda tepki vermiyordum ama artik tepki veriyorum insanlara ama buna rağmen anlamiyorlar yine beni suçlayip gidiyorlar hayatimdan..
ben mi insan olmayi başaramiyorum.
artik ciddi ciddi bunu dusunmeye basladim ve inancim kayboldu benim.
yeni insanlar tanimaya halim yok inancim enerjim bileyok.. eskileri de ne kalbimden ne de aklimdan cikartabilmis degilim.. ama artik gururum devreye giriyor.. insanlarin istedikleri zaman geldikleri yanina aldiklari istemedikleri zaman uzak durduklari biri olmaya dayanamiyorum. Ben de gerçekten değer görmek istiyorum. Bu şans işimi ?
Sevilmek ya da sevilmemek..
Ya da insanlar sizi ne kadar kullanirsa kullansin ne kadar çirkinleşirsek çirkinleşelim devam mi etmeliyiz onlarla?
ailem yok.kardesim yok..
dost kavrami denen şey zaten yok insanlarda. 15 yil yedigim ictigim ayri gitmeyen kiz ona kirildigimi bildigi halde gelip gonlumu bile alma geregi gormedi.. ben de aydinlanma oldu onunla yaşadiklarim. ben bu insanlar icin sifirim demek ki dedim.. gercektende kimse icin 1 kadar degerim yok.ben matematikte ki sifirim. degersiz etkisiz.
çalistigim yerde de mesela iyi satiş yapiyorum diye dişlanmiş insandim.
şok olmustum insanlarin tavirlarina.
Dayanamamış işi bırakmıştım.
ben dünyayi da insanlari da anlayamadim.. o kadar uzgunum ki..
kirgin yorulmus atilmis gorulmemis hissediyorum kendimi.
sevgisizlikten ölünürse ilk ölecek insan benim olacağım. Dayanamadığımı fark ediyorum bu yüzeyselliğe..
Ne yapiyorsun yalniz mutlu olmak icin ?Yanliz mutlu ol.Kendinle barışık ol.
Bende öyle yapiyorum.Bir dostum bile yok ve çok mutluyum.Çünkü insanlar çıkarcı,sahte yüzler hiç gelemem.Seninle ayni dili konuşabilen yoksa tek başına olman daha huzur verici..
Ayyniii ben diyorum kodes arkadasim aynaya bakmisim gibi oldumGercek dost seni kaliba sokmaya calismaz elestirmez uyarir.
Sevilmek bukadr onemli olmamali sen sevilecek biri ol gerisi onlas kalmis.seytan tuylu olankar genelde umrusamaz ilaylari ve insanlari.duygusalsin belli bu seni yorar.demmeki o yilarini paylastigin kisiler seni hak etmiyormus.
Insanlarin hayatina surekli birileri girer ve birileri cikar.hayatina giren insan girerken cok sey katsin cikarken hic birsey eksiltmesin.dunya onlarin etrafinda dinmuyor.o arkadaslik canini acitiyorsa sirtinin kamburudur arkadasin degil.
Donusunboylemiolacakti haci sen ne diyosun bu ise
Ama ne kadar problem etmissin.sifir beklenti sonsuz mutluluk.Anlattıklarınızın her satırı doğru haklısınız kabul ediyorum..
ama başaramıyorum..
Mesela hayatımdan o insanları çıkardığımda ağladım falan ama sonra yas tutmadım.
Dedim yeni insanlar al hayatına.Tekrar dene, bu sefer sen de temkinli ol hata yapma.. Bağlanma insanlara, onların her yaptığına takılma vs..
Bir süre idare ettim iyi gitti gibi.. üç beş insan oldu etrafımda, gezdik eğlendik anılar biriktirdik.
Sonra bu insanlarla aramda sıkıntı olmaya başladı. Verdiklerimi alamadığımı fark etmeye başladım yine.
Atıyorum en basiti ; beni sabahın 7 sinde arayıp '' kalk ya çok canım sıkkın hazırlan hemen geliyorum '' diyen insan
ben ağlarken o'nu aradığımda '' bugun işim var '' diyebildi. ha olsun işi varmış deyip beklediğimde geri dönmedi bile..
Neden geri dönmediğini sorduğumda '' kavga '' ya döndü muhabbetimiz.
'' aa unuttum özür dilerim hadi konuşalım ya da neyin var canım ? '' gibi bir cümle kursa karşı taraf muhtemelen sesim çıkmaz , aklıma bile gelmez üzülmem. AMa olmuyor işte.. hiçkimse tabir-i caizse burnundan kıl aldırmıyor.
Bir ara ciddi ciddi bir sokak köpeği alıp köye falan yerleşmeyi düşündüm.
Ama insanlara, sevgiye bu kadar muhtaç biri olarak bunun beni daha kötü yapacağını düşünüp vazgeçtim..
Bugün araba da hıçkıra hıçkıra ağlarken önümden birbirlerinin ellerinden tutmuş iki kız arkadaş ve bir çift geçti..
gülmeye başladım. kendimi reality showunda gibi hissediyorum. hayatları uzaktan izliyorum resmen. kimsenin hayatına kalbine dokunamıyorum aa..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?